DRAY BOSMA

Gisteren was het dan zover; mijn halve marathon van Amsterdam. Edo en ik hadden besloten om met het openbaar vervoer naar Amsterdam af te reizen, want het idee van constant rondjes op een parkeerterrein te rijden, op zoek naar een plekje vonden we niet aantrekkelijk genoeg. Dus met de trein van 10:33 richting onze hoofdstad vertrokken, waar we een klein half uurtje later aankwamen. Natuurlijk waren de diverse tramdiensten (waaronder lijn 24) ontregelt of afgelast, maar ik wist dat lijn 16 richting het Olympisch stadion zou rijden. Halverwege stapten diverse mensen in hardloopkledij de tram in, dus ik wist dat we in een juiste tram zaten.

Eenmaal aangekomen bij het Olympisch Stadion bleek het al lekker druk te zijn, maar al snel vonden we een plekje op de tribune in de zon (wat is het leven toch slecht) en daar hebben we ruim een uur genoten van het evenement. Een half uur voor het eerste startschot zijn we naar de startvakken gelopen. Ik mocht starten in het roze (hoe toepasselijk) starvak, wat inhield dat ik een klein half uur mocht vertrekken na de eerste hardlopers van de halve marathon. Dit was nu mijn twee run ooit en ik weet nu dat wanneer je gaat hardlopen, probeer zo veel mogelijk vooraan te staan, want wanneer eenmaal het startschot is gegeven, blijf je trage mensen ontwijken die te stom zijn om te bedenken dat ze rechts aan moeten houden.

Na zo’n 2 kilometer te hebben gelopen kwam ik in mijn ritme en haalde ik meer mensen in dan dat ik werd ingehaald. Mijn hardloop app op mijn iPhone besloot spontaan te stoppen en na 5 kilometer deed de muziek het ook niet meer. Niet dat ik het gemist heb, want het meedoen aan de halve marathon van Amsterdam is een ware happening. Natuurlijk hadden we het weer mee (zon en niet te koud), maar ook hadden we het publiek mee. Er is geen 100 meter voorbijgegaan zonder enige aanmoediging. Leuk detail is, is dat je voornaam op je startnummer staat, dus het publiek roept je persoonlijk toe (waardoor je ook denkt ‘ken ik jullie?’)!

Na 17 kilometer, op de Stadhouderskade, tussen de oude Heineken Brouwerij en het Rijksmuseum, kwam ik even in een dipje. Mijn knieën begonnen zeer te doen en mijn tempo zakte iets. Daar heb ik ook één keer gebruik gemaakt van de watervoorzieningen. Normaal drink ik niets tijdens het rennen, een volle maag met water klotst vreselijk, maar deze keer nam ik een wel een teug water. Voor zover dat lukte, want hardlopen en waterdrinken is ook een uitdaging. Ik voelde me snel een beetje beter, maar eenmaal toen ik het Vondelpark inliep ging het weer prima!

Natuurlijk was ik nog steeds vermoeid, maar het publiek in het Vondelpark maakte het helemaal goed! Zelden zulke enthousiaste toeschouwers meegemaakt. Leuk was dat oud-collega en Wordfeud-vriendin Myrthe er ook was om mij luidkeels aan te moedigen. Bijna fluitend verliet ik het stadspark om vervolgens de Amstelveenseweg af te rennen naar her Olympisch Stadion. Nooit gedacht dat die laatste anderhalve kilometer zo lang kon zijn, maar eenmaal het Olympisch Stadion in het oog, vergat ik alle pijntjes en vermoeidheid. Eenmaal rennend over de tracks van het oude stadion voelde ik mij als een held die werd binnengehaald.

Gisteren ben ik sinds maart 2011, met een begin van 8x een minuut hardlopen en anderhalf minuut wandelen, niet meer zo trots op mijzelf geweest. Ik heb het gewoon gedaan. Ik heb nu de ervaring en ik heb de herinnering. Ik heb ook de medaille en ik heb de voldoening. En ik heb het gewoon gehaald!