Groet

Hardlopers begroeten elkaar. Net als motorrijders die elkaar tegenkomen doen hardlopers dit ook; even de hand omhoog ter groet. Soms wordt er een ‘goedendag’ toegewenst, maar niet altijd. Niet elke hardloper heeft een conditie opgebouwd waarbij hij of zij nog een woord kan uitbrengen. Een uit de keel gestoten ‘ahmmhemm’ beschouw ik dan maar als een wedergroet.

Dit is heel anders met de scholieren die ik tijdens het hardlopen tegenkom. Sinds een tijdje is het mij opgevallen -of eigenlijk- is het me overkomen dat de schoolgaande, fietsende pubers het leuk vinden om een high five met hardlopers te delen. Hardlopend ren ik zo’n groep fietsende ongeordende scholieren tegemoet en wanneer een van hen mij in het vizier ziet, roept deze:”High five!” en steekt zijn handpalm naar mij toe.

Hoe leuk is het wanneer iemand dit kunstje meedoet? Zeker wanneer je als puber de leeftijd van 15 jaar hebt. Je bent dan al aardig onzeker over jezelf. Over je lichaam en je krijgt meer verantwoordelijkheden. Je ouders zien na 15 jaar in dat hun kind toch niet zo schattig meer is. Je bent een volwassene in wording en toch heb je alleen je kindertijd als ervaring.

Een volwassene die dan meegaat met de grap en een high five teruggeeft is natuurlijk fantastisch en je wordt vanzelf de held(in), wanneer je andere klasgenoten het allemaal hilarisch vinden en bijna van de fiets vallen. Want dat is toch het leukste van pubertijd. Je kan om niks in een langdurige lachbui schieten.

Wanneer ik de groep vallende en gierende fietsers ongeveer 50 meter voorbij ben gelopen, kan ook ik het niet laten om te lachen. Ik doe nog mee met de jeugd!