Ik ben niet de persoon die merkenkleding belangrijk vindt. In een heel ver verleden -ik heb het over de jaren 1980- had je alleen spijkerbroeken van het merk Levi’s die enig aanzien hadden, en dat was het dan wel. Sportschoenen waren allemaal van nylon, opgesierd met een paar strepen van de veters tot aan de dunne rubberen schoenzool, welke altijd meer van dik elastiek leek te zijn gemaakt.
Natuurlijk had je de All Stars basketbalschoen (Chucks), maar dat zagen we toen niet als een specifiek merk. Deze schoenen zijn er altijd geweest. Begin jaren tachtig werd de jeugd (waaronder ik als tiener nog behoorde) zich bewust van de diverse sportmerken. Er bleek naast alleen Adidas en Puma meer te zijn en het was ineens cool om sportschoenen van het merk Nike (toen spraken we het nog uit als Naaík) te dragen.
Mijn eerste merkensportschoenen waren de Nike Blazer Canvas (zie foto). Ik kocht ze in 1984 van het geld dat ik met het vakantiewerk bij de bollenboer had verdiend en ik voelde met helemaal de man. In de jaren tachtig heb ik dit paar helemaal afgesleten. Op een keer besloot ik ze in de wasmachine te wassen, echter was de temperatuur te hoog, omdat het canvas iets gekrompen was en de schoenen bij de neus omhoogtrokken.
In de loop (perfecte woordkeuze!) der jaren heb ik op diverse sportmerken gelopen. Nu ik een paar jaar aan het hardlopen ben, ben ik teruggekeerd naar mijn allereerste merk sportschoen en het is niet alleen het merk Nike, het is tevens een type. Sinds 2011 loop ik alleen nog maar op de Nike Lunarglide sportschoenen. Naast schoenen draag ik nu verder alles van het merk. Van sportsokken tot zonnebril. Overigens is dit weblog niet gesponsord door het merk Nike.
DRAY BOSMA 