Record Breaking

Gistermiddag mocht ik voor een vierde keer aantreden voor de Halve Marathon van Amsterdam en gisterochtend werd ik al een beetje gespannen wakker, zoals je vroeger wakker werd op een dag van een schoolreisje. Je bent instant klaarwakker en de adrenaline stroomt binnen een paar seconden door je lichaam. De uren van wachten tot vertrek naar het evenement zijn soms dan ook killing.

Met de trein van 11:57 uur gingen we naar Amsterdam-Zuid en de aanblik van andere hardlopers op het perron (te herkennen aan de belachelijk schreeuwende neon-kleuren kleding) werkte -voor mij- kalmerend. Na een rit van twintig minuten waren we in Amsterdam en konden we naar de startvakken lopen. Helaas begon het toen te regenen, maar het aantal druppels was te verwaarlozen.

Eenmaal aan de start werd het al lekker druk met andere enthousiaste hardlopers. En passant werd ons medegedeeld dat de bekende Nederlanders René Froger en Marc Klein Essink in ons startvak stonden, maar ik heb ze na de start niet meer gezien. Wellicht heb ik ze na 25 meter al gepasseerd (zei hij arrogant). Ik had me voorgenomen om niet al te snel te starten, om de teleurstelling van vorig jaar niet te herleven.

Het hardlopen ging lekker, de mensen die aan de kant stonden aan te moedigen, gaven die extra kick. Af en toe liep je achter een persoon die de geur van een frietkot meedroeg. Een frietkot van 20 jaar oud, waarvan 18 jaar geleden voor het laatst het vet was ververst. Enig voordeel hiervan is dat je de persoon zo snel mogelijk voorbij loopt en je hiermee weer extra snelheid creëert.

Ik heb de hele tijd op mijn pace gelet en het bleek dat ik rond de 04:45 minuut per kilometer, gewoon in een lekker ritme liep. Alleen rond de 11 kilometer had ik een kleine terugval, maar eenmaal na 13 kilometer, met flinke wind tegen, kwam ik weer terug. Waar ik voorgaande jaren rond de 15 kilometer een flinke dip had, bleef deze dit jaar achterwege. Een banaantje onderweg gaf me een extra stimulans.

Eenmaal in het Vondelpark had ik voor mijn gevoel de eindstreep al gehaald. Af en toe had ik moeite wanneer ik een helling op het wegdek tegenkwam, maar toen ik oud-collega Myrthe langs de kant zag staan, kreeg ik weer een extra boost, waardoor ik de laatste kilometers met gemak heb afgelegd. De laatste paar honderd meters heb ik met een paar zere voeten, maar met een glimlach afgelegd.

Na zo’n 01:40 uur liep ik met een vette grijns het Olympisch Stadion in en schoten de endorfinen door mijn lichaam. Met een gevoel van euforie liep ik uiteindelijk (met een tijd van 01:42:34 uur) over de finish om daarna met een heel tevreden gevoel de medaille om mijn nek te laten hangen. Toen bedacht ik: “Volgend jaar ga ik gewoon weer voor de vijfde keer!”