Als tienerjongen in de jaren tachtig van de vorige eeuw, werkte ik af en toe samen met klasgenoot Bas tijdens onze schoolvakanties bij een bollenboer in Breezand. Deze boer was een jonge vent. Dat was opmerkelijk, want in die tijd waren de bollenboeren meestal van het type schreeuwend chagrijnig met een leeftijd van over de vijftig jaar. Meestal waren hun zonen in loondienst en waren deze net zo chagrijnig. Zij wilden het liefst eigenaar zijn dan in plaats van na veertig jaar nog steeds naar pa te moeten luisteren. De bollenboer waar wij de schoolvakanties doorbrachten was niet veel ouder dan dertig jaar en was naast het opbouwen van zijn bedrijf ook druk met uitbreiden van zijn gezin. Hij was jonger dan de gemiddelde bollenboer of knecht en voor een tieners als wij, was hij ook minder angstaanjagend dan al die andere schreeuwende bollenboeren in de omgeving waar we opgroeiden.
‘Onze’ jongere bollenboer kweekte diverse bloembollen. Naast de bekende tulpenbollen, kweekte hij leliebollen, anemonenbollen en hyacintenbollen. Bij de laatstgenoemde bloembollen was het de bedoeling dat deze door ons iets uitgehold moesten worden. Deze hyacintenbollen hebben ook de afwijkende eigenschap dat ze enorm kunnen jeuken. De minuscule kristallen van deze bollen zijn als irritante vlooien op een hond, ze komen overal op je lichaam terecht, vooral in de poriën en dat veroorzaakt een aanhoudende jeuk. Op de eerste dag van de tweede vakantiewerkweek, toen we in de schuur aan een lopende band mochten staan, werd ons al meteen toevertrouwd dat jeuk erger is dan pijn. Dat leek me toen heel sterk, want jezelf in vingers snijden bij het schillen van een appel, wat me wel eens was overkomen, leek mij meer traumatisch dan een beetje jeuk.
Ons, de schoolgaande tieners was al eerder geadviseerd om ons warm te kleden, zodat we -hartje zomer!- de kristallen er op deze manier uit konden zweten. Ook zei een knecht in vast dienstverband dat we zoveel mogelijk de jeuk moesten negeren, want wanneer je eenmaal begon met krabben, was het hek van de dam. Deze zomerweek was het hek meer dan eens van de dam geweest, want ook de tieners van dertig jaar geleden luisterden niet naar een goedbedoeld advies. Je ziet er liever stoer uit dan dat je correcte werkkleding draagt. Van die beslissing hadden Bas en ik voor de ‘schaft’ van twaalf uur al spijt. De jeuk van hyacintenbollen begon bij de pols, vervolgens wat irritatie op het oor en een kriebel op de wang. Bas, hardleers als altijd, negeerde het andere advies en probeerde de jeuk met het krabben op de plekken te verlichten. Dit ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk rende hij schreeuwend de bollenschuur uit en sprong met kleren en al in de naburige sloot. Pijn is erg, maar jeuk maakt je gek.
‘Onze’ jongere bollenboer kweekte diverse bloembollen. Naast de bekende tulpenbollen, kweekte hij leliebollen, anemonenbollen en hyacintenbollen. Bij de laatstgenoemde bloembollen was het de bedoeling dat deze door ons iets uitgehold moesten worden. Deze hyacintenbollen hebben ook de afwijkende eigenschap dat ze enorm kunnen jeuken. De minuscule kristallen van deze bollen zijn als irritante vlooien op een hond, ze komen overal op je lichaam terecht, vooral in de poriën en dat veroorzaakt een aanhoudende jeuk. Op de eerste dag van de tweede vakantiewerkweek, toen we in de schuur aan een lopende band mochten staan, werd ons al meteen toevertrouwd dat jeuk erger is dan pijn. Dat leek me toen heel sterk, want jezelf in vingers snijden bij het schillen van een appel, wat me wel eens was overkomen, leek mij meer traumatisch dan een beetje jeuk.
Ons, de schoolgaande tieners was al eerder geadviseerd om ons warm te kleden, zodat we -hartje zomer!- de kristallen er op deze manier uit konden zweten. Ook zei een knecht in vast dienstverband dat we zoveel mogelijk de jeuk moesten negeren, want wanneer je eenmaal begon met krabben, was het hek van de dam. Deze zomerweek was het hek meer dan eens van de dam geweest, want ook de tieners van dertig jaar geleden luisterden niet naar een goedbedoeld advies. Je ziet er liever stoer uit dan dat je correcte werkkleding draagt. Van die beslissing hadden Bas en ik voor de ‘schaft’ van twaalf uur al spijt. De jeuk van hyacintenbollen begon bij de pols, vervolgens wat irritatie op het oor en een kriebel op de wang. Bas, hardleers als altijd, negeerde het andere advies en probeerde de jeuk met het krabben op de plekken te verlichten. Dit ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk rende hij schreeuwend de bollenschuur uit en sprong met kleren en al in de naburige sloot. Pijn is erg, maar jeuk maakt je gek.
DRAY BOSMA 