DRAY BOSMA

Zondagochtend en de weersverwachting voor vandaag is niet positief. Tenminste, als je van koud winterweer houdt is het wel goed nieuws. De temperatuur ligt rond het vriespunt en er zijn lichte regenbuien voorspelt. Het is nog droog wanneer ik in bed mijn weer-app check. Ik neem het besluit om nu mijn hardlooprondje te gaan lopen en niet langer te wachten. Mijn echtgenoot slaapt en mompelt de twee woorden ‘is goed’ als een bevestiging op mijn mededeling dat ik zo dadelijk een half uurtje ga hardlopen. Normaal gesproken loop ik minimaal drie kwartier, maar Buienradar heeft een weerswaarschuwing gegeven voor gladde wegen en ik wil voor de regenbuien weer thuis zijn.
   Om negen uur loop ik buiten over het Spoorbaanpad. Het valt mee met de koude temperatuur. Net als het wegdek van de fietspaden. Hier en daar zie ik wat brokken opgevroren sneeuw, maar verder vind ik het wel te doen. Gewoon alert blijven, denk ik. Onderweg kom ik een paar tienerjongens op de fiets tegen. De een kijkt nog slaperig uit de ogen, maar de ander is druk aan het woord. Grote sporttassen worden op de bagagedragers meegezeuld. Ik neem aan dat ze onderweg zijn naar de sportvelden bij Muziekwijk. Bij twee kilometer meldt de mannelijke stem van mijn hardloop-app dat ik constant en in mijn eigen tempo loop. Ik sla af en loop de woonwijk Tussen de Vaarten-Noord in, over het van Eyckpad. Hier moet ik in het gras lopen, want er liggen grote plassen op het fietspad en het is waarschijnlijk glad.
   Een oudere man met een opvallend grote blauwe sjaal om zijn nek trekt ongeduldig zijn hond mee. De foxterriër wil overal aan ruiken en moet daar een plasje met opgetrokken poot achterlaten. Wanneer de hond een mens was geweest, dan zou men hem een dwangneurose diagnosticeren. De man met de blauwe sjaal heeft geen geduld en rukt stevig aan de hondenriem. Wanneer ik hem voorbijloop, kijkt hij me chagrijnig aan.
   Ter hoogte van het gezondheidscentrum ‘Het Perspectief’ passeer ik een oudere vrouw met licht nicotinegeel haar, verstopt in de kraag van haar grijze winterjas en een te kleine zwarte muts. In haar rechterhand houdt ze de hondenriem vast en in haar linkerhand een sigaret. Haar bruine teckel loopt enkele meters voor haar uit en zelf sjokt ze nu onder de busbaan door. Ze kijkt om wanneer ze me hoort lopen. Ik loop langzaam, want overal liggen er opgevroren sneeuwhoopjes. Ik wens haar een goedemorgen toe en met een zware rokersstem zucht ze mij een goedemorgen terug.
   Het lijkt me dat niet iedereen vrijwillig naar buiten is gegaan, deze zondagochtend.