DRAY BOSMA

Het is relatiedag op de militaire vliegbasis Woensdrecht en dankzij een uitnodiging van neefje Martijn, de jongste zoon van mijn zus, die bij defensie in opleiding is, staan Echtgenoot en ik op vrijdagochtend om half tien voor de poort van de vliegbasis aan de Kooiweg in Hoogerheide. We zitten beiden in de auto en overhandigen onze identiteitskaarten. Altijd een spannend moment. Staan we op de gastenlijst? Het is alsof je ‘Bingo!’ hebt geroepen en je kaart wordt door een strenge dame gecheckt of je ook daadwerkelijk in de prijzen bent gevallen.

We hebben bingo, en de prijs is dat we mogen doorrijden. Ik ben nooit eerder op een vliegbasis geweest en ik kijk mijn ogen uit. Links van mij zie ik appartementengebouwen van drie etages hoog, in vrolijke primaire kleuren en op bijna iedere rotonde staat er een vliegtuig geparkeerd. Of eigenlijk geëtaleerd. Een eenmansvliegtuigje schuin en leunend op een stalen balk. Ik vind het leuk. Verder is de vliegbasis als een doodnormaal Hollands dorp, met dat verschil dat het militaire dorp achter kilometers lange omheining en prikkeldraad ligt verscholen.

We worden ontvangen in de ‘huiskamer’ van de militairen in opleiding, wat in mijn ogen gewoon een buurthuis van dit omheinde dorp is. Het is praktisch ingericht, met een bar, een biljarttafel en gezellige zitjes. Veel relaties van de militairen in opleiding zijn aanwezig. Ze drinken koffie en zijn in afwachting van wat gaat komen. Er is een programma opgesteld, maar door het winterse weer en de hierdoor ontstane files, wordt deze met dertig minuten uitgesteld.

Uiteindelijk begint de dag met een informatiebijeenkomst, waarbij de militairen in opleiding nog niet aanwezig zijn. De commandant van de opleiding heet ons, de genodigden, welkom en vertrekt na een korte introductie, om plaats te maken voor de mentoren die beknopt vertellen wat de leerlingen de afgelopen twee weken hebben geleerd en meegemaakt. Hierna volgt een film die de gehele opleiding van begin tot het einde volgt en tot slot is het een vragenronde die deze bijeenkomst beëindigt.

Hierna moeten we per bus naar de opleidingsplek in het bos. Deze is verlaten en we zien de tenten, besneeuwd tussen de bomen, waar de militairen in opleiding de afgelopen twee weken hun bivak hebben gehad. Ik benijd hen niet. We moeten (want in het leger moet je, en daar mag je niets) nog even wachten en dan uiteindelijk komen de stoere mannen en vrouwen, in strakke legergroene uniformen en stevige kistjes onze kant op marcheren. Strakke gezichten die met de ogen het publiek scannen in de hoop bekenden te zien. Enkelen zullen teleurgesteld zijn, want veel familieleden staan nog in de file.

Na een korte ceremonie die bij defensie standaard is (commanderen en in de houding staan) mogen de leerlingen naar de bezoekers. Martijn loopt trots naar ons toe en begroet ons. Na een klein kwartier komen dan ook zijn moeder (mijn zus) en zijn broer (mijn neefje Rick) aan bij de opleidingsplek. Na een korte rondleiding door de diverse tenten, in mijn ogen zeer primitief, maar mijn Echtgenoot vind het allemaal maar luxe, gaat iedereen per bus naar het restaurant, waar we van een uitgebreide lunch kunnen genieten.

Na de lunch krijgen we een korte rondleiding in het complex waar Martijn zijn vrije tijd doorbrengt. Veel in legergroene kleding gestoken mannen en vrouwen laten het trots aan hun visite zien. Het is een van de appartementengebouwen die ik vlak nadat we de basis opreden al had gezien. Ik vind het binnen maar grauw en grijs, ter vergelijking met de vrolijke primaire kleuren aan de buitenkant en ik bedenk dat een paar plantenbakken niet zouden misstaan in de trappenhuizen. De kamer is klein en biedt plaats aan drie personen. ‘Dat is wel heel anders dan de slaapzalen van vroeger’, stelt mijn Echtgenoot.

Om kwart over twee moeten de militairen in opleiding zich melden bij de sergeant voor een laatste appèl en even na twee uur lopen ze samen met de bezoekers naar het pleintje waar de sergeant wacht. De bezoekers worden verteld elders te wachten en na ongeveer een half uur moeten we terug naar het plein waar de militairen in opleiding nu in burger in het gareel staan. De uniformen hebben plaats gemaakt voor trendy en kleurrijke kleding. En ineens valt het me op: De stoere mannen en vrouwen van daarnet zijn nu getransformeerd in jongens en meisjes.