DRAY BOSMA

 Na twee dagen van verkoudheid voel ik me op de derde dag eindelijk weer een beetje beter. Buiten is het koud, maar de zon schijnt fel over Almere en de drang om naar buiten te gaan en een frisse neus halen is groter dan het gevoel van mijn lamlendigheid. Ik besluit me goed in te pakken en op de fiets een rondje te doen.

Vanonder mijn muts kijk ik knijpend de wereld in. Ik heb enigszins een beetje de wind tegen, maar door flink de fietspedalen in te trappen krijg ik het vanzelf warm en besluit ik dat ik wel eens over de Oostvaardersdijk kan gaan fietsen. Ik vermoedt dat ik op de dijk vast en zeker meewind zal hebben, waardoor ik dan heerlijk kan genieten van het mooie weer. Ik heb gelijk.

Bij het parkeerterrein van bezoekerscentrum ‘De Trekvogel’ fiets ik de Oostvaardersdijk op en de oostenwind duwt me zachtjes in de rug. Het is me nu wel heel erg warm met die muts op mijn hoofd, sjaal om de nek, het extra vest onder mijn jas en de warme handschoenen aan, maar ik wil niet klagen. Ik wil genieten. Genieten van de zon. Al fietsend ben ik in gedachten een paar maanden voor op het jaar en liggen de maanden januari en februari al ver achter me.

Gedachteloos mis ik de afslag bij de woonwijk Noorderplassen-West en ik bedenk dat ik nog wel even een stukje door kan fietsen. Het fietst tenslotte heerlijk vandaag. Ik neem me voor om via de Pampushavenweg weer naar huis te keren. Daar wordt de oostenwind vast wel door een aantal bomen afgezwakt. Bij het verlaten van de Oostvaardersdijk komt de maand februari keihard terug in mijn gezicht. Terug naar de realiteit. Het is winter.

Bij polderland Garden of Love and Fire, ontworpen door architect Daniel Libeskind, welke ook de nieuwe gebouwen op Ground Zero te New York heeft ontworpen, zitten een paar automobilisten in hun auto op de parkeerplaats te wachten op onbekenden die wellicht nog moeten komen. Garden of Love and Fire staat ook bekend als de mannnen-ontmoetingsplaats van Almere. Het is zo’n plek waar op menig papadag wel eens een bezoek aan wordt gebracht. Ik moet er nu niet aan denken om met de broek op de enkels bij deze winterse temperaturen in het bos te staan.

Ik rijd door over de Pampushavenweg en na een anderhalve kilometer fiets ik over het Michelinpad richting de bewoonde wereld. Richting het oosten. De wind waait guur om mijn hoofd, dwars door de muts heen. Na een paar kilometer te hebben afgelegd, maar niet voordat ik het Zoneiland van Nuon ben gepasseerd, besluit ik binnendoor te gaan fietsen. Dwars door diverse woonwijken, richting de toko. Daar kan ik meteen de nodige boodschappen doen, want na twee dagen van winterse kost (stamppot zuurkool en stamppot boerenkool) komt de rookworst me de neus uit. Vanavond koken we Indisch. Doen we net alsof de winter voorbij is.