DRAY BOSMA

Het is deze week een jaar geleden dat de Olympische Winterspelen van 2014 in Sotsji, Rusland werden geopend. Er zullen momenteel veel olympische medailles van winnende sporters aan de muren hangen. Of wellicht liggen er ergens een paar in een ladekastje of zijn ze veilig in een kluis weggeborgen. We zijn inmiddels een jaar verder en er is verder ook niets gebeurd in Rusland. Dan stel je jezelf de vraag waarom al die mensenrechtenactivisten vorig jaar dan toch zo moeilijk moesten doen?

Juist daarom; omdat er verder nog steeds niets is gebeurd. Alsof er geen mens iets onrechtvaardig is aangedaan in Rusland. Dat ook niemand last heeft gehad van de wet, aangenomen in juli 2013, waardoor men geen propaganda mag voeren van niet-traditionele relaties onder minderjarigen. Dat je strafbaar bent wanneer je in het openbaar over homoseksualiteit praat of wanneer je over het Rode plein met een regenboogvlag loopt te zwaaien. Maar och, waarom zou je ook over flikkers willen praten en wat is het nut van het zwaaien met een regenboogvlag? Waar iedereen sinds Charlie Hebdo struikelt over de vrijheid van meningsuiting, negeert iedereen het ontnomen recht van meningsuiting van de Russische homoseksuelen.

Met een onpasselijk gevoel heb ik vorig jaar januari het nieuws mogen vernemen dat de Nederlandse delegatie de grootste ooit (dus niet eerder) naar een sportevenement is afgevaardigd bij de Olympische Winterspelen. Waar andere landen nog een statement maakten door een ander dan het staatshoofd of regeringsleider af te vaardigen, kwam Nederland niet alleen met de minister president aan, maar kwamen ook de minister van Sport, Edith Schippers en koning Willem-Alexander met koningin Maxima in zijn kielzog mee. Gezellig. Het had de Nederlandse homoseksuele gemeenschap minder pijn gedaan wanneer hen letterlijk een mes in de rug was gestoken.

Voorheen achtte ik meneer Rutte hoog. Maar daar ben ik inmiddels op teruggekomen. Wanneer hij ooit besluit te stoppen als politicus (mijn stem zal hij niet krijgen) moet hij het echt eens proberen als stand-up comedian. Zoals hij vorig jaar droog en vooral ook serieus beweerde het dialoog met betrekking tot de mensenrechten met president Poetin aan te willen gaan. Het heeft bijna iets komisch. Zeker wanneer je later een foto van Willem-Alexander en Maxima samen met president Poetin en een biertje in de hand, vanuit het Heineken House mag aanschouwen. Dan denk ik: die meneer Rutte. Wat een grappenmaker.

Meneer Rutte en het dialoog. Het is als Fokke en Sukke. Droge humor. Het is natuurlijk niet mede dankzij het gevoerde dialoog van meneer Rutte dat men afgelopen november in St. Petersburg het nodig vond om de grote iPhone, ter ere van Steve Jobs weg te moffelen, nadat Tim Cook, directeur van Apple voor zijn homoseksualiteit uitkwam. Of dat mensen in Rusland met een ‘seksuele stoornis’ sinds afgelopen december niet meer in het bezit van een rijbewijs mogen zijn. Meneer Rutte, u bent zo grappig dat zelfs een zuur persoon als president Poetin om u moet grinniken.