DRAY BOSMA

‘Mam?’
‘Nee.’
‘Maar mammie..’
‘Nee, Lotte!’
Zes woorden in vier zinnen gesproken. Het is bijna geen gesprek te noemen, eerder een woordenwisseling en toch weet je als bijstaander waar het gesprek over gaat en je hebt een zwaar vermoeden waar het heen gaat.Ik sta tussen de schappen met snoepgoed van de Albert Heijn aan het Botplein in Almere en ik zie een moeder met haar dochter bij de zakken drop en winegums staan. Lotte is een meisje van ongeveer zeven jaar oud. Ze heeft twee bruine paardenstaartjes bovenop haar hoofd en deze schieten alle kanten op bij elke beweging die Lotte met haar hoofd maakt. Ze draagt een olijfgroene jack met een dikke, ik mag hopen een onechte, bontkraag aan de capuchon. Verder draagt ze een spijkerrokje, met daaronder een dikke donkerroze maillot, gestoken in witte, enkelhoge laarsjes, gepimpt met een paar vrolijke franjes.De naamloze moeder is een vrouw die qua leeftijd tegen de veertig aanleunt. Misschien heeft ze die leeftijd stiekem al bereikt, maar dan heeft ze thuis wel erg goed werkende crème tegen rimpels. Ze heeft donkerblond, halflang haar, dat bij de wortels een iets donkere kleur aangeeft en hiermee wordt verraden dat moeder het haar kleurt. Ze draagt haar grijze manteljas open en daaronder draagt ze een blauw mantelpakje. De benen zijn gestoken in iets te donkere panty’s en ze staat in de supermarkt op donkerblauwe schoenen met een degelijk hakje.

Duidelijk een moeder en een carrièrevrouw. Eerst jarenlang gewerkt aan een professionele carrière en toen ze haar doel had bereikt, zocht ze wellicht naar een andere uitdaging. Geen loopbaan bij een nieuwe werkgever, maar iets totaal anders. De uitdaging van het moederschap. Wellicht in de veronderstelling dat als ze in het verleden al zoveel collega’s kon passeren en vertellen welke strategie ze moesten volgen, dan was het moederschap vanzelfsprekend een nieuwe uitdaging.
‘Maar mammie, waarom dan niet? Ik heb vandaag heel netjes gegeten.’ Dochterlief probeert het nogmaals.

‘Lotte, we hebben het hier al eens eerder over gehad. Ik wil niet dat je te veel snoept. Suiker is slecht voor je en je hebt aanleg voor obese.’ Het woord wordt door de moeder in het Engels uitgesproken.
O-bies.
Dat vind ik grappig.
Woorden met een negatieve klank lijken waarschijnlijk minder serieus wanneer deze niet in het Nederlands worden uitgesproken. De dochter weet wat moeder met het woord bedoelt en ze heeft haar weerwoord klaar. ‘Nou, zo dik als tante Emma zal ik echt niet worden hoor.’ De moeder schiet in de lach en corrigeert zichzelf snel. ‘Niemand is zo dik als tante Emma,’ zegt ze op fluistertoon tegen haar dochter, ‘maar dat mag je tegen niemand zeggen.’

De dochter kijkt serieus met een mysterieus, samenzwerend lachje op het gezicht naar haar moeder. Zeer waarschijnlijk onder de indruk van hun geheimpje. ‘Behalve een olifant. Die is misschien nog dikker dan tante Emma,’ flapt ze eruit.