DRAY BOSMA

 Het is woensdagmiddag en ik loop De Nieuwe Bibliotheek van Almere binnen. Er zijn twee roltrappen: een die de bezoekers omhoog naar de bibliotheek brengt en een die de bezoekers omlaag naar de uitgang vervoert. Ik neem gewoon de trap, want van die paar traptreden zal ik niet moe worden. Op de eerste etage, waar ik mijn geleende boeken ga inleveren, waarvan een exemplaar verlengt gaat worden, omdat ik het boek zonder enige haast wil uitlezen, word ik er snel aan herinnerd dat het woensdagmiddag is.

Tientalle kinderen rennen gillend door de bibliotheek. De tijd van ouderwetse bibliotheken waarin een oude, bittere bibliothecaresse constant de vinger voor de mond houdt en met een strenge ‘shh!’ de te luide personen angst aanjaagt, is voorbij. Voor een moment stel ik mezelf de vraag of ik daadwerkelijk in De Nieuwe Bibliotheek ben, of dat ik een vestiging van Balorig ben binnen gelopen. Of een ander kinderparadijselijke opvang, waarbij alle kinderen helemaal –voor de volle honderd procent zichzelf mogen zijn. Waar de papa’s en mama’s op de figuurlijke zijlijn een boekje kunnen lezen of met andere papa’s en mama’s kunnen ideespuien over het geluk dat het ouderschap biedt.

De Nieuwe Bibliotheek in Almere is er een van deze tijd. En gelukkig maar. Niets herinnert aan de stoffige, ouderwetse bibliotheken die ik vroeger als scholier mocht bezoeken. Waar je in kaartenbakken zelf maar moest uitvinden welke boekenkast je moest bezoeken om de boeken van interesse te vinden. Dat is tegenwoordig wel anders: je tikt op het beginscherm van een van de vele aanwezige computers (of thuis via internet) de titel of schrijver van een boek in en je ziet meteen waar je het gewenste boek kunt vinden en of deze niet is uitgeleend. Ook zie je meteen of er een exemplaar van het boek in een andere vestiging aanwezig is. Dat scheelt in het voor het niets zoeken in meerdere boekenkasten.

Nadat ik mijn boeken via een afgeefluikje heb ingeleverd wordt ik door nog eens twee roltrappen naar de vierde etage gebracht. Hier is het iets rustiger, hier zijn geen kinderboeken te vinden. Je hebt hier naast de diverse gameconsoles een mooi uitzicht op het Stadhuisplein, maar daar kom ik deze middag niet voor. De Nieuwe Bibliotheek heeft namelijk ook een groot assortiment aan diverse cd’s, dvd’s en blurays. Het is jammer dat door het downloaden en streamen de videotheek uit het straatbeeld is verdwenen, maar dankzij de moderne bibliotheek kan ik toch een paar leuke films mee naar huis nemen.

Vanmiddag kies ik voor twee klassiekers op bluray. Ik zak af naar de eerste etage om daar, na het inloggen met mijn bibliotheekpasje, legaal de blurays te lenen. Het apparaat dat de magnetische sluiting op de hoesjes behoort te ontgrendelen doet het niet en ik mag op de benedenverdieping mijn geleende hoesjes door een gleuf halen om ze alsnog open te krijgen. Bovenaan de roltrap hoor ik de kakofonie van kinderen en met behulp van de roltrap zak ik af naar het gegil. Bij het uitleenpunt is het druk. Een jongen van ongeveer 10 jaar kijkt boos en teleurgesteld omdat hij een tweetal boeken niet kan lenen. Maar moeder geeft troost: ‘Dan lenen we deze twee boeken wel met mijn pasje.’ De jongen lacht zuinig en ik denk: Stel je toch voor dat kinderen tegenwoordig een teleurstelling moeten verwerken. Ik manoeuvreer me moeiteloos tussen twee kinderen door, haal snel mijn twee blurays door de ontgrendelingsgleuf en loop naar de uitgang. Hier neem ik weer de trap, in plaats van dat ik me door de roltrap naar beneden laat zakken.