DRAY BOSMA

 De krokussen hebben hun kopjes weer boven de grasvelden uitgestoken en ze aanbidden de zon wanneer deze even tevoorschijn komt. Nu de zon na maanden weer volop schijnt lijkt iedereen weer vrolijk vanachter de zonnebrillen de wereld in te kijken. Het is niet dat ik op momenten als deze aan het aftellen ben, maar ik denk wel: binnenkort kan het weer! Dan mag ik de korte broek weer aan.

Nu zijn er altijd wel van die overenthousiaste mensen die na een paar dagen van mooi voorjaarsweer -waarbij de temperatuur even onder de eigen IQ is gekomen, in korte broek het straatbeeld willen kleuren met hun bleke, witte benen. Nog voor de lente is begonnen lopen zij met de onverzorgde voeten op versleten Havainasslippers en in onechte Birkenstocks over straat. Als een levende reclamezuil voor een middel tegen teenschimmelinfecties en kalknagels. Dat vind ik de een van de mindere kanten van het voorjaar. Maar ik laat me het voorjaarsplezier niet verpesten door de aanblik van een paar tenenkrommende blote voeten. Ik vind het sowieso plezieriger wanneer ik naar een strakke blauwe lucht kan kijken dan naar de grond te moeten staren. Zo kon het van de week gebeuren dat ik tijdens een rondje hardlopen, na 8 kilometers achter me te hebben gelaten, in het Waterlandsebos, nabij het openluchttheater van Almere mijn looppas mocht inhouden omdat er een drietal reeën voor mij uit renden.

Sierlijk sprongen de herten over struikjes en boomstammen, op zoek naar een plek waar ze niet door mensen gestoord konden worden. In eerste instantie schrok ik zelf ook: ik had verwacht alleen door dit stukje bos te kunnen hardlopen en daarbij zijn reeën niet een van de kleinste dieren. Deze gracieuze dieren hebben het algemeen beeld van lief en aaibaar, maar wanneer je ze op een paar meter afstand ziet wegrennen is dat best indrukwekkend. Bijgekomen van de schrik rende ik met adrenaline gevulde aderen verder mijn route af. Na een paar minuten liep ik op een afstand van een paar honderd meter van de snelweg en wederom zag ik een drietal reeën voor mij uit vluchten. Ze renden over een stukje open bos, ter grootte van een half voetbalveld, in snel tempo naar de bomen om daartussen even stil te staan en mij goed in de gaten te houden. Ze zagen dat ik van hen af liep en ze bleven daar staan. Mijn hardloop-app meldde me dat ik 9 kilometer had gelopen en dat ik er 45 minuten over had gedaan. Ik liet de dieren waar ze stonden en rende het Fongerspad op, onder de A6 door, richting de bewoonde wereld. De zon scheen. Het is bijna voorjaar. Binnenkort ga ik in korte broek hardlopen.