DRAY BOSMA

We waren beiden aan een nieuwe spijkerbroek toe, mijn echtgenoot en ik. De spijkerbroek van Edo vertoonden een paar moderne scheuren en ondanks dat er in de hippe boetieks grof geld wordt gevraagd voor spijkerbroeken met scheuren van dit formaat, doen wij niet mee aan deze trend. Mijn spijkerbroek vertoont overigens helemaal geen scheuren of tekenen van verval, maar een spijkerbroek heb je nooit te veel is mijn bescheiden mening.

Aangezien we niet van de trendy spijkerbroeken zijn, gingen we ook niet op zoek naar een spijkerbroek in een hippe modezaak. Ik heb het een paar jaar geleden geprobeerd: een moderne spijkerbroek. Dat was geen succes. Het was een spijkerbroek met de zogenaamde low cut. Een spijkerbroek die laag op de heup wordt gedragen, waarbij de elastiekenband van de onderbroek altijd te zien is. Helemaal hip volgens de modekenners, maar niet voor mij. Hip vind ik vaak per definitie niet praktisch. Bij het zitten of het bukken werden de ingewanden van mijn onderbuik door deze spijkerbroek platgedrukt. Voor mij is de low cut, gewoon kut.

We liepen op vrijdagochtend het filiaal van de C&A aan de Stationsstraat van Almere binnen. Het was er niet druk -een paar mensen van middelbare leeftijd, waarbij de mannelijke partners gelaten in het kielzog van de vrouwen meeliepen. Met een enigszins verontschuldigde blik in de ogen, alsof ze hiermee wilden zeggen dat ze liever thuis waren gebleven. Dat bleek echter geen optie, want de dames waren flink bezig met het uitzoeken van kleding van hun aanwezige man, of vriend. Waarschijnlijk was er thuis reeds de afspraak gemaakt dat de mannen geen pashok in zouden gaan, want veel bovenkleding werden tegen de ruggen van de mannen gehouden, om zo te zien of het de juiste maat betrof.

Manlief en ik liepen naar de spijkerbroekenwand, waar een tekst op een geplastificeerd A4’tje beloofde dat een tweede aangeschaft exemplaar een korting van tien euro gaf op de aankoopprijs. Korting. Welke Nederlander houdt er niet van? Mijn vorig aangeschafte spijkerbroek had ik ook in deze winkel gekocht en dit model zat naar tevredenheid. Ik was nieuwsgierig of dit model nog in de verkoop lag, wellicht in een afwijkende kleur. Ik had geluk. Hetzelfde model in de juiste maat, en in een afwijkende kleur. Ik nam voor de zekerheid nog een ander model mee om te passen en Edo had inmiddels ook een keuze kunnen maken om wat broeken te passen, en daarop liepen we beiden naar de pashokjes.

Eenmaal in het pashokje, nadat ik al een spijkerbroek aan had getrokken, zag ik dat mijn vorige, favoriete spijkerbroekmodel niet bij de door mij meegenomen te passen spijkerbroeken zat. Er zat voor mij niets anders op om alsnog een juist exemplaar op te halen. Ik had geen zin om in het pashokje eerst mijn eigen spijkerbroek en schoenen weer aan te trekken. Omkleden in een krappe ruimte -met altijd een te smal gordijn, is een opgave. Daarop koos ik ervoor om op mijn sokken de halve winkel door te lopen. Dit is iets wat ik voorheen nooit gedaan zou hebben, maar tegenwoordig maal ik nergens meer om. Het is niet dat ik me niet wil aanpassen, maar tegenwoordig zie ik in de winkels, mensen de meest rare dingen doen waarbij mijn held-op-sokken-actie helemaal in het niet vallen.

Uiteindelijk vonden manlief en ik een tweetal spijkerbroeken naar tevredenheid om aan te schaffen, waarbij het tweede exemplaar bij het afrekenen de beloofde korting verkreeg. Het was rustig bij de kassa. Elders in de winkel was het druk. Er waren meerdere mensen in de winkel gekomen. Stuk voor stuk stelletjes, leek het, waarvan de vrouwen steevast een trui, een shirt of een vest tegen de rug van hun man hielden.