DRAY BOSMA

Van de week was het een van de eerste mooie lentedagen van het jaar. Sterker nog: het was de eerste mooie lentedag van het jaar! Een dag waarop je spijt krijgt dat je een winterjas draagt, inclusief die warme sjaal om je nek. De laatste wordt na een paar minuten wandelen in het warme voorjaarszonnetje meteen afgedaan en in een tas weggeborgen. Of losjes over de schouders gedragen, wanneer je de sjaal nergens kunt wegstoppen.

Vandaag was ik bij het wakker worden dan ook vol goede moed over het mooie weer. Al vroeg stond ik naast mijn bed om iets in de buitenlucht te kunnen doen. Een wandeling of een fietstocht. Een snelle blik langs het gordijn door het raam leerde me dat het nog wel even kon duren voordat ik met open jas, zonder sjaal, naar buiten kon gaan. De buitenwereld was in een dikke mist gehuld. Ik dacht nog: straks is deze opgetrokken en kan ik alsnog naar buiten. Genieten voor het voorjaar. Maar na het ontbijt -cornflakes en zwarte koffie, bleek de mist nog steeds om het huis te hangen. Stadsgeluiden van ver werden door de vochtige lucht dicht bij huis gedragen. Aanhouden gepiep verraadde een vrachtwagen die achteruit reed en kinderen op weg naar school klonken alsof ze voor het huis over de stoep fietsen, maar in de mist kon ik ze nergens ontdekken.

Mist. Het maakt de wereld, of in ieder geval je omgeving, kleiner dan ze is. Nog een snelle blik naar buiten, na mijn ontbijt en ik zag dat er geen verandering in de weersituatie was, en ik besloot eerst dan maar een wasje te draaien. In gedachten moest ik aan de film ‘The Fog’ uit 1980 denken. Deze heb ik ooit samen met buurjongen Maarten van Veen in de bioscoop gezien. Doodeng vonden we de film, maar ja we waren ook nog maar tieners van ongeveer 13 jaar oud. ‘The Fog’ gaat over een mysterieuze mist, waarin de vervloekte bemanning van het gezonken schip Elizabeth Dane huist, die na precies honderd jaar wraak neemt op de huidige bewoners van het kustplaatsje Antiono Bay. Ik kan me verder niet veel meer herinneren van deze film, behalve de rol van Jamie Lee Curtis, een van de eerste -na actrice Fay Wray in ‘KingKong’ (1933), originele scream queens.

Mist. Het roept af en toe vreemde gedachten op. Er kan iets in de mist met een enorme snelheid op je afkomen en je merkt dat pas wanneer het iets van 25 meter van je af is. Je hebt dan nooit meer een goede reactievermogen om de veiligheid op te zoeken. Dat was waarschijnlijk ook de inspiratie voor het Stepen King-verhaal ‘The Mist’. Dit verhaal vertelt over de mensen die gestrand zijn in een supermarkt in het stadje Bridgton, waar een vreemde, onnatuurlijke mist de stad komt binnenrollen. In deze mist bevinden zich afschuwelijke, onaardse monsters die het hebben voorzien op de inwoners, en hiermee de supermarktbezoekers verplicht binnen te blijven. Natuurlijk vallen de nodige slachtoffers en uiteindelijk trekt de mist ook wel weer op, maar niet voordat bijna iedereen in het stadje om het leven is gekomen.

Het beddengoed en wat andere bonte wasgoed draait geduldig in de wasmachine totdat vlekken en nare geuren zijn verdwenen. Nog steeds hangt de mist om het huis. Ik kan inmiddels door het raam iets verder dan 50 meter zien, maar het nodigt nog steeds niet uit tot een wandeling of een fietstocht. Een beetje teleurgesteld pak ik de stofzuiger uit de gangkast voor een rondleiding door het huis en laat deze vervolgens iedere hoek van de kamers zien. Ik blijf voorlopig nog wel even binnen en een bezoek aan de supermarkt stel ik nog maar even uit. Tenminste, totdat de mist is opgeklaard.