DRAY BOSMA

Het regent dat het een lieve lust is. Alsof maart op zijn laatste zondag heeft bedacht dat al wat er in een periode van zo’n dertig dagen aan hemelwater kan neervallen, ook daadwerkelijk moet vallen. Zo gebeurt het dat het deze laatste zondag van maart een zeer regenachtige dag is, en om een naargeestige dag compleet te maken staat er ook nog eens een stevige wind. De maand maart roert zijn staart. En dat doet hij.

We -mijn echtgenoot en ik, komen tezamen met tientallen andere hardlopers en supporters, even na half twaalf ’s ochtends aan op het station Zandvoort. Op het oude station staat een promotieploeg van de Nederlandse Spoorwegen vlaggetjes, poncho’s en parapluis uit te delen. Hebberige mensen graaien meteen een aantal parapluis mee, maar anderen nemen een exemplaar mee, ter bescherming van de regen. In een grote groep lopen we door de regen richting het circuit van Zandvoort.

Via de Van Speijkstraat, waaraan het treinstation ligt lopen we als kuddedieren achter elkaar naar de Burgermeester van Alphenstraat, waar het circuit van Zandvoort gelegen is. Het regent nog steeds en in combinatie met de harde wind voelt het aan de kust winters koud aan. Eenmaal op het terrein van het circuit duiken we een grote tent in, waar nog eens honderden mensen zich staan op te warmen en om te kleden. Ook ik trek de spijkerbroek uit om verder in korte broek naar de start te lopen.

Met een gratis poncho van de Nederlandse Spoorwegen aan loop ik naar de startvakken. De poncho geeft me geen warmte, maar het houdt wel de koude regen uit mijn gezicht. Een half uur voor het startsein mogen we een van de ruimtes, die qua kleur correspondeert met mijn startnummer, van de pitstraat in. Het is er niet warm, maar we staan er in ieder geval beschut en dat scheelt al enorm. Wanneer de grote haldeuren tien minuten voor het startsein geopend worden, blijft iedereen nog even fijn binnen staan.

Een paar minuten voor ons startsein verzamelen de hardlopers zich voor de start in de pitstraat van het circuit. GPS-horloges, hardloop-apps en andere tijdmeters worden door verschillende hardlopers op stand by gezet en wanneer het startschot klinkt worden deze geactiveerd en begint het hardlopen. Ik zit meteen wel in een lekker tempo. Het wegdek van het circuit is in de bochten schuin. Dat is vanzelfsprekend voor de raceauto’s, om het uit de bocht vliegen te beperken, maar voor mij voelt en loopt het apart.

Nog voordat er vier kilometers zijn gelopen en ik het circuit van Zandvoort nog mag verlaten ben ik al doorweekt. Na vijf kilometer gelopen te hebben mogen we het strand op en waar ik vorige week op hetzelfde strand nog heerlijk door het voorjaarszonnetje werd verwarmd, ren ik nu met een flinke wind tegen. Nog geen kilometer verder op het strand ben ik tot op mijn onderbroek nat. Het beeld van een ongetemde Noordzee en de witte koppen op haar golven zijn fantastisch, maar ik kan haast niet wachten om het strand te verlaten.

Eenmaal na zeven kilometer, op de Boulevard Paulus Loot kom ik weer in mijn oude, vertrouwde tempo. Een harde ondergrond loopt voor mij toch gemakkelijker en na een laatste bocht lopen we op de Brederoostraat met de wind in de rug. Ik voer mijn tempo ongemerkt iets op. Het parcours leidt de hardlopers door het oude centrum van Zandvoort en na tien kilometer passeer ik het treinstation. Ik weet nu de route naar het circuit van Zandvoort en weet de afstand en hiermee mijn snelheid in te schatten.

Ik zet een tandje bij in snelheid en ren als de wind de laatste twee kilometers naar de finish. Via de Rob Slotemakerstraat lopen we het circuit van Zandvoort weer op. Op 57 minuten en 34 seconden ren ik zeer tevreden over de finish. Langzaam loop ik door naar de mensen die de gefinishte hardlopers met energiedrankjes en de begeerde medaille op staan te wachten. Alle hardlopers mogen er trots op zijn de run te hebben uitgelopen, maar ik heb een enorm respect voor alle vrijwilligers die deze run mogelijk hebben gemaakt.