DRAY BOSMA

Als kind was ik niet echt bang in het donker, maar ik was wel altijd alert op de monsters onder mijn bed en waakzaam voor de engerds in de kast. Altijd hoorde ik wel ergens een gestommel en als ik me liet gaan dan kon ik ze nog zien ook. Fantasie en ik waren een sterk team: de beste maatjes.

Mijn ouders dachten hier anders over. Ik moest maar gewoon gaan slapen. Niet altijd makkelijk wanneer je fantasie in je oor fluistert of jij ook dat merkwaardig schurend geluid onder het bed hoort. Fantasie en ik waren jaren onafscheidelijk. Maar wanneer ik er aan terugdenk, vraag ik me af: is het je beste vriend die je bang laat zijn voor enge monsters in je slaapkamer? Ik dacht het niet. Naarmate je ouder wordt, wordt de fantasie wat makkelijker en ook gemoedelijker. De kinderachtige randjes verdwijnen op den duur. Net als de angstige momenten. Horrorfilms zijn niet griezelig meer. Monsters onder het bed hebben plaats genomen voor stapels tijdschriften en de echte engerds zitten tegenwoordig in reality soaps.

Soms probeert mijn fantasie het nog wel eens. Als ik na het kijken van een spannende film naar bed ga hoor ik gefluister in mijn oor: ‘Stel dat er achter de deur een moordenaar staat‘. Ik luister er niet meer naar. Ik doe gewoon eerst het licht aan. Alleen in de zee heeft mijn fantasie nog wel eens succes. Daar ligt nog wat angst. Tijdens het zwemmen wordt mij dan ingefluisterd dat hier best wel eens een bloeddorstige haai kan rond kan zwemmen. Dan heeft mijn fantasie mij weer eens ouderwets te pakken. Dan geef ik weer toe. Net als vroeger.