DRAY BOSMA

Moldavië opent het circus op de eerste avond met het nummer I Want Your Love, gezongen door de blonde Eduard Romanjoeta. Misschien dat de looks het winnen van originaliteit en anders is er vast wel een buurland dat Moldavie een paar punten geeft. Oké, finaleplek.

Als tweede kandidaat mag de groep Genealogy uit Armenië aantreden. Met Face the Shadow brengen ze een soort van experimenteel songfestivallied met meerdere stemmen. Echter, de stemmen passen totaal niet bij elkaar. Het nummer viel overigens niet bij iedereen in goede aarde, want Genealogy zou zingen over de erkenning van de Armeense genocide. Dit wordt natuurlijk in alle toonaarden ontkent, want een politieke statement is een grote ‘No-No’ in Eurovisieland. De ophef over de tekst is overigens het meest spannende aan dit lied.

Na de kakofonie van de Armeense stemmen mag de Waal Loïc Nottet voor België het podium beklimmen, en onder het mom van: beter goed gejat dan slecht bedacht, zingt Loïc Nottet het nummer Rhythm Inside. Een lied dat verdacht veel lijkt op het Royals van de Nieuw Zeelandse Lorde. We zien Loïc Nottet zeker terug in de finale op 23 mei 2015.

Hierna volgen wij (of Trijntje Oosterhuis wanneer we niet doorgaan naar de finale). Nederland heeft de afgelopen twee jaar een finaleplaats kunnen behalen, maar gaat dat dit jaar met Trijntje Oosterhuis weer lukken? Het lied Walk Alone vind ik pakkend genoeg om in de finale nog eens te laten horen, maar ik ben heel benieuwd naar hoe Trijntje op het podium staat. Als het goed is gaat de Belgische Hans Pannecouck -die verantwoordelijk was voor de act van The Common Linnets, mee naar Wenen.

Finland, als vijfde kandidaat, komt net als in 2006 met een bijzondere act. De leden van de groep Pertti Kurikan Nimipäivät hebben een verstandelijke beperking. Hoewel. Zo bijzonder is dat helemaal niet: wanneer ik enkele reacties van mensen op diverse social media lees, zijn er heel veel groepen mensen met een verstandelijke beperking. Wanneer de Finse act het nummer Aina Mun Pitää (Ik Moet Altijd) zingt, ben je blij dat dit het kortste songfestivallied ooit is. Wat een herrie.

Waar Griekenland voorheen altijd met vrolijke Griekse deuntjes het songfestivalpodium betrad, zingt Maria Elena Kiriakou dit jaar een ballad met de titel: One Last Breath. Ik vind het best een mooi nummer, maar best mooi maakt nog geen winnaar.

Estland stuurt dit jaar Elina Born & Stig Rästa naar Wenen om het nummer Goodbye to Yesterday ten gehore te brengen. Wederom geen slecht nummer, maar ook geen uitschieter. De stem van Rästa is wel prettig om naar te luisteren, beetje jammer dat Born er ook doorheen moet zingen.

Als achtste kandidaat staat Danijl Kajmakoski voor Macedonië op het Oostenrijkse podium. Het nummer Autumn Leaves is een aardig nummer. Beetje traag en niet echt boeiend. Gelukkig heeft Macedonië genoeg buurlanden.

De corpulente Bojana Stamenov uit Servië zingt een typisch songfestivallied met de titel Beauty Never Lies. Het begint als een ballad en eindigt met een flinke beat. Ze zingt: beauty never lies, beauty never hides and never gives a damn. Dit soort liedjes en dikke dames zijn niet echt vernieuwend meer op het eurovisiepodium, maar het scoort. Finale plaats? Dat zit er dik in.

Hongarije betreedt als tiende land het songfestivalpodium. Zangeres Boggie brengt het rustige nummer Wars for Nothing. Een ballad met het politiekcorrecte thema dat oorlog nergens goed voor is. Persoonlijk vind ik het best een mooi, rustig en opbouwend liedje. Het doet me een beetje denken aan Hallelujah van Gali Atari en Milk & Honey, de winnaars van het vierentwintigste songfestival in 1979. Misschien zien we Boggie terug in de finale.

Aleksandr Loekasjenko was dit jaar van mening dat Uzari en Maimuna met het nummer Time zijn land (in Nederland ook wel bekend als Wit-Rusland) mochten vertegenwoordigen. Loekasjenko heeft niet veel verstand van muziek, maar misschien dat er wederom een paar buurlanden bereid zijn een paar punten te geven.

Hypocrisie ten top! Rusland stuurt dit jaar zangeres Polina Gagarina naar Oostenrijk waar zij het gevoelige A Million Voices ten gehore mag brengen. Hoe geloofwaardig wil je als land overkomen, wanneer je de mensenrechten niet serieus neemt en je de Eurovisie-act een lied laat zingen over dat iedereen gelijk is? De eerst gezongen zin: ‘We are the world’s people’. Wellicht kunnen ze het voor de halve finale nog snel wijzigen in ‘We are the worst people’?

Dertien hoeft niet altijd een ongeluksgetal te zijn. De groep Anti Social Media uit Denemarken treedt deze avond als 13e act op, met het pakkende The Way You Are. Persoonlijk is dit mijn favoriet van dit jaar. Het is een aanstekelijk nummer dat zo uit de tweede helft van de vorige eeuw zou kunnen komen. Misschien nietszeggend, maar wel vrolijk.

Albanië kiest dit jaar wederom voor veilig: zangeres Elhaida Dani zingt I’m Alive. Dat maak je uit dit nummer niet op. I’m alive, cuz you are my life. Yawn.

Als een-na-laatste act van deze eerste halve finale heeft Roemenië gekozen voor de groep Voltaj. Met het in het Roemeens/Engels gezongen De la Capăt (All Over Again) brengen ze een aardig nummer. Nadat ze met een Roemeense uitvoering dit nummer de voorrondes hadden gewonnen, besloten ze deze Roemeens/Engelse versie in Oostenrijk te gaan zingen. Dit tot grote teleurstelling van de fanbase in het thuisland. Na de puntentelling weten we of die paar Engelse zinnen hen punten heeft opgeleverd.

Het land Georgië sluit de eerste halve finale af met het nummer Warrior. Zangeres Nina Sublatti doet hartstikke haar best, maar ik kan haar Engels niet zo goed verstaan. Ook niet wanneer ik mijn best doe. Overigens heeft ze niet zoveel te vertellen: ze is een krijger en dat is ze om verschillende, onduidelijke redenen. Wanneer het lied is uitgezongen ben je blij dat straks de puntentelling komt.