DRAY BOSMA

Het is Eurovisieweek. Die ene week in de maand mei dat er drie keer een Eurovisie songfestival wordt gehouden. Eén week in het jaar waarin ik mijn eigen soort carnaval of voetbalkampioenschap vier. Veel mensen begrijpen dat niet. Zelfs mijn eigen echtgenoot niet, hij heeft er helemaal niets mee, maar het is iets dat al sinds mijn achtste levensjaar een klein hoogtepunt van het jaar is.

Het begon voor mij op de zaterdagavond van 22 maart 1975. Ik was toen een paar maanden acht jaar oud en in mijn herinnering was ik met mijn ouders bij mijn oudste zus Gré (en haar gezin) op visite in hun flat aan de Volkerakstraat van Den Helder. De eerste keer dat ik het Eurovisie songfestival mocht kijken, werd Nederland meteen winnaar. Ik dacht dat dit een traditie zou worden die jarenlang zou worden doorgezet. Maar ja, ik wist een jaar later ook wel dat het lied van Sandra Reemer, The Party’s Over een profetische titel had. Ik vond toen Frankrijk het leukste liedjes hebben, maar de Britten wonnen met Kisses for Me. Ook leuk.

Zo ben ik jarenlang een grote fan van het Eurovisie songfestival geweest. Met Bill van Dijk in 1982 als een persoonlijk hoogtepunt. Deze liefde voor het Eurovisie songfestival duurde tot ongeveer eind jaren 80. Het Canadese zangeresje Celine Dion en de Nederlandse Gerard Joling konden me in 1988 niet meer zo bekoren en langzaam liet ik het Eurovisie songfestival de volgende jaren los. Ik keek nog wel, maar meer omdat we nog maar drie televisiezenders hadden. Toen Ruth Jacott in 1993 meedeed met Vrede, had ik een kleine opleving van mijn voorliefde van het festival, maar ik werd pas weer fanatiek nadat we in 1998 Edsilia Rombley met het nummer Hemel en Aarde naar het Verenigd Koningrijk stuurde.

Hoewel de inzendingen de laatste jaren van iets betere (serieuze) kwaliteit zijn, ben ik dol op het circus die het Eurovisie songfestival mag heten. Maar ik ben ook wel blij dat de belachelijke acts verleden tijd zijn. Natuurlijk zijn er landen die een statement willen maken (dit jaar is dat Finland) door iets heel aparts in te zenden, maar sinds de handpop Dustin the Turkey van Ierland in 2008, is dat qua act niet meer te overtreffen. Tegenwoordig kijken we niet meer op van oude Russische vrouwtjes, een transseksueel, een bebaarde man in jurk en make-up of creepy Lordi-monsters. Gelukkig blijven er genoeg leuke en goede acts en liedjes over om van te genieten en dat zal ik deze Eurovisieweek zeker doen.