DRAY BOSMA

Dronken mensen kunnen irritant zijn. De een heeft een kwade dronk, de ander heeft een vrolijke dronk en sommigen zijn luid aanwezig en vinden dat hij, of zij, de oplossing heeft gevonden voor alle wereldproblemen, en is ook van mening dat iedereen dat moet aanhoren. Ik heb geen kwade dronk, noch ben ik irritant aanwezig. Hoop ik. Volgens mij heb ik een grappige dronk, want mensen vertellen me achteraf altijd lachend dat ik te diep in het glaasje heb gekeken.

Voorheen schaamde ik me de figuurlijke dood wanneer ik op een feestje iets te dronken was en ik later te horen kreeg dat het best wel knap is om een speech voor allemaal vreemden te houden. De wetenschap dat je van die speech helemaal niets meer kunt herinneren is ook best wel beschamend te noemen. Maar dat doe ik niet meer. Mezelf schamen. Ik trek me er gewoon niets meer van aan wanneer ik een beetje uit de band ben gesprongen.

Ik maak de mensen tenminste aan het lachen, wanneer ik zingend met een gitaar in mijn handen op de foto ga, of wanneer ik alles overhoop haal voor een fietssleutel, terwijl deze in mijn broekzak zit. Het is natuurlijk minder leuk wanneer je zelf niet zoveel meer kunt herinneren van iets grappigs waar andere mensen het (nog steeds) over hebben, maar het kan mij niets meer schelen dat ik stof ben voor de vermakelijke verhalen. Dat is niet helemaal waar. Ik zorg er voortaan voor dat ik het niet meer zo ver laat komen.