Nog voordat Whatsapp of Facebook-messenger bestonden had je het ouderwetse sms (short message service) en daarvoor, nog voordat er (mobiele) telefoons bestonden, schreef je iemand een brief. Of stuurde je een telegram. Wanneer je alleen iemand in je naaste omgeving een berichtje wilde sturen, zonder tussenkomst van anderen, dan schreef je een kort bericht op een klein papiertje, vouwde het een aantal keer dicht en schoof je het bericht de persoon toe.
Zo heb ik mijn hele schooltijd meerdere klasgenoten geinformeerd over allerlei onderwerpen die niets met de leerstof die op dat moment in de klas werd behandeld te maken hadden, maar dusdanig nodig waren om dat moment te ‘bespreken’. Mijn jonge versie uit de jaren tachtig zou Whatsapp fantastisch hebben gevonden
Vandaag vond ik in een oude agenda (een papieren exemplaar met (nep)lederen omslag) van mij, een aan mij toegeschreven berichtje op papier. Ik had er bijna overheen gekeken, gezien het briefje tot formaat Madurodam was opgevouwen. Het was van een collega in het jaar 1995. Twintig jaar geleden.
Dat is een verschil met vandaag de dag: verzonden berichten zullen niet zo snel tientalle jaren bewaard worden. De inhoud van het briefje zal ik niet bespreken, het was een bericht waarin de collega reageerde op een opmerking die ik eerder die dag aan de kantinetafel had geuit, en het bericht eindigde met een postscriptum: ‘Dit blijft wel tussen ons!’, en zelfs na twintig jaar zal ik me aan die belofte houden.
DRAY BOSMA 