Laatst zag ik de film Unbroken welke het verhaal vertelt over de Amerikaanse Louis Zamperini, een olympische atleet die gedurende de tweede wereldoorlog verschillende Jappenkampen heeft overleefd.
Hoewel ik de film zeker niet wil aanraden, want de vertelling is enorm traag en zeer oppervlakkig, is het leven van de heer Zamperini bijzonder en helemaal niet alledaags te noemen. Wat mij overigens ook stoorde aan de film was het einde waarbij, tijdens de aftiteling, wordt vermeld hoe het na de tweede wereldoorlog is gegaan met de hoofdpersonages.
Een film moet vertellen in beelden en niet in een tekst tijdens een aftiteling. Er worden al honderden jaren boeken gedrukt om te lézen hoe iets verloopt en nu las Ik tussen een paar namen van crew-members dat Louis Zamperini de Heer (God dus) enorm dankbaar was voor het overleven van de diverse jappenkampen.
Als door een wesp gestoken stoorde ik me enorm aan deze opmerking. Deze uitspraak gaf voor mij meteen aan hoe egoïstisch het geloof daadwerkelijk is. Hoe kun je een god dankbaar zijn iets te overleven waarvan duizenden, miljoenen zelfs -wanneer je de concentratiekampen van de nazi’s meerekent- de oorlog(skampen) niet overleefd hebben?
Hoe verklaar je zo’n uitspraak tegenover de nabestaanden van de slachtoffers die het einde van de tweede wereldoorlog veel te vroeg hebben moeten meemaken? Heeft die god dan alle andere slachtoffers, zoals een Sjouke Kuiper, de zeven jaar oudere broer van mijn moeder, in de steek gelaten?
Het is niet dat ik de heer Zamperini, die vorig jaar juli overleed, veroordeel, maar ik ben wel van mening dat men iedere uiting met betrekking tot een geloof voor zichzelf mag houden. Hiermee stoot je niemand voor het hoofd en ontstaat er wellicht een begin voor meer verdraagzaamheid. Of zie ik dat verkeerd?
DRAY BOSMA 