Morgen, de eerste dag van december, is het Wereld Aids Dag. Het afgelopen jaar zijn er ruim 1 miljoen mensen overleden aan aids. Steeds meer mensen zien aids niet meer als een probleem. Terwijl er dit jaar nog steeds mensen onnodig aan aids overlijden. Volgend jaar  zeker weer. Dat kunnen en mogen we niet vergeten.

Daarom is er een actie gestart om op 1 december, Wereld Aids Dag, kaarsjes branden. Hiermee worden geen virtuele doorgeef-kaarsjes bedoeld, die je zo vaak op sociale media ziet. Awareness lijkt inmiddels een overbodige actie. Donaties. Geld. Dat is wat het verschil maakt. Niet zo’n duffe tekst, waarin intimiderend wordt vermeld dat je de virtuele kaars vooral moet delen. Daar is toch niemand bij gebaat?

Doe echt iets voor de medemens en doneer. Voor het luttele bedrag van €1,00 kan er ook uit jouw naam een kaarsje gebrand worden. Ga naar de website en er wordt een kaars je aangestoken. Het is de gedachte, maar vooral die €1,00 die het verschil maakt. Mocht je geen zin of tijd hebben om naar de website door te klikken, je kunt ook het woord KAARS naar 4333 SMS’en. De actie loopt tot en met vandaag!

Sinds de mens miljoenen jaren geleden de Afrikaanse savanne inruilden voor een omgeving met een meer rotsachtige ondergrond, is de liefde ontstaan voor schoenen. Het waren zeer waarschijnlijk een paar halve zolen, bij elkaar gehouden door wat veters. Vandaar ging het over naar schoenen, klompen en laarzen.

Mijn eerste paar schoenen kan ik me niet herinneren. Mijn ouders hadden geen geld voor, of het geld er niet voor over, om mijn eerste schoen te verbronzen. Ik ben hen dankbaar: nu heb ik geen exemplaar op de schoorsteenmantel staan. Wel weet ik nog dat ik als vierjarige nieuwe sandalen had gekregen. Ik vond ze afschuwelijk. In mijn kleuterbeleving waren mijn nieuwe schoenen meisjessandalen. Ik maakte een scene zoals alleen vierjarigen dat kunnen doen.

Veel van mijn eerste schoenen kan ik me niet herinneren. Ik hou wel van mooie schoenen, maar het liefst loop ik op ’s zomers toch op mijn teenslippers. Mijn eerste sneakers (toen steevast gympen genoemd) waren van nylon en van een onbekend merk. Mijn eerste Nikes kan ik me wel herinneren. Wat was ik trots. Mijn duurste schoenen kocht ik ooit voor ƒ 250,=. Het waren donkerblauwe,  hoge veterschoenen die maar één mode meegingen. Zonde van het geld.

Dramatisch en luid huilend ben ik naar mijn (kleuter)school gelopen en toen ik bij het schoolpleintje aankwam, ben ik naar huis teruggekeerd. Mijn moeder kwam me op haar kleppers tegemoet lopen. Boos en verdrietig van zelfmedelijden gaf ik aan dat het écht wel meisjessandalen waren. Mijn moeder was er helemaal klaar mee en gooide mijn sandalen in de zinken vuilnisemmer. Dat gebaar vond ik nóg dramatischer. De rest van het schooljaar ben ik huppelend op diezelfde sandalen naar school gegaan.

Mijn eerste hardloopschoenen waren Adidas schoenen. Toen ik mezelf in 2011 morphde naar een fervent hardloper, ben ik overgestapt naar het merk Nike. De eerste jaren rende ik in mijn LunarGlides rond. Tegenwoordig op Nike Pegasus 32. Mijn hardloopschoenen zullen nooit duurder dan  € 150,= zijn. De schoenen die ik nu het langst in mijn bezit heb zijn mijn bergschoenen. Heel af en toe loop ik nog op deze stevige stappers, die ik ooit in het voorjaar 1999 heb aangeschaft.

Laarzen en klompen heb ik niet vaak gedragen. Klompen deden me zeer bij de wreef en ’s winters bleef de sneeuw onder je klompen plakken. Onelegante plateauzolen waren het resultaat. Klompen zijn sowieso meer geschikt als bloembak. Laarzen vind ik onpraktisch. Gedoe vooral. Ooit werd ik op school een jaar lang voor homo uitgemaakt omdat ik op ‘Robin Hood-laarzen’ liep (of waren het de beenwarmers erboven die dat idee gaven?), daarbij staan laarzen mij niet. Zeker cowboylaarzen niet. Al die extra centimeters. Ik struikel constant.

Momenteel bewandel ik het levenspad op doodnormale veterschoenen, met af en toe een hardlooprondje op mijn hardloopschoenen. De Converse Chucks vind ik te fris met deze koude temperaturen, en als verre 40-plusser geven die All Stars weinig steun en comfort. Die draag ik volgend voorjaar af en toe wel weer. Tenzij het dan enorm mooi weer wordt. Met hoge temperaturen. Dan zie je me gewoon op mijn slippers voorbijlopen.

In komedieseries en andere series op teevee zorgen ze vaak voor de hilarische momenten. De personages zonder enige sociale vaardigheden. Het zijn vaak de egocentrische personen als Jack McFarland uit Will & Grace, Bertha de huishoudster uit Two and a Half Men, Ellie Torres, de buurvrouw in Cougar Town, en natuurlijk Dokter Sheldon Cooper van The Big Bang Theory, om er maar een paar te noemen.

Zonder sociale vaardigheid mis je als mens de eigenschap om goed met je medemens te kunnen omgaan. Deze vaardigheid wordt veelal geleerd door opvoeding en onderwijs. Alle eerder genoemde personages zijn egoïstische types en zonder enig gevoel van empathie. Ze zijn kort door de bocht, bot in uitspraken en gevoelloos voor de gevoelens voor de anderen om hun heen.

Natuurlijk is het hilarisch wanneer er op teevee de cynische opmerkingen na sarcastische beledigingen over en weer worden gesmeten, waarbij de een de ander tot op het bot beledigd over diens kapsel of een kledingkeuze. Ook is het grappig wanneer iemand na een serieuze, meer dan 5 minuten durende bekentenis totaal wordt genegeerd, waarbij het a-sociale personage weer terugkomt op het eigen belang.

Op teevee is het leuk om te zien, maar in het echt zijn dit soort type mensen niet mijn favoriet. Tijdens eerste afleveringen van de komedieserie Will & Grace had ik een bloedhekel aan het personage Jack McFarland. De oorzaak hiervan lag in het feit dat het personage mij deed denken aan iemand die ik in het echt mocht leren kennen. Wanneer men destijds zei dat ik hen aan Jack van Will & Grace deed denken, was dat geen compliment.

Het is inderdaad leuk om sommige quotes uit bovenstaande komedieseries met vrienden uit te wisselen. Dat is gewoon voor het vermaak, maar het wordt weer ongemakkelijk wanneer een grappig bedoelde, maar toch ook kwetsende opmerking wordt geuit naar iemand die (nog) niet bekend is met de vriendencultuur. Een grap is nooit grappig wanneer deze wordt gemaakt om een ander ongemakkelijk te laten voelen. Tenzij je in een komedieserie leeft,

Het was vorig jaar op pakjesavond dat ik tijdens het bordspel Party & Co de opdracht kreeg om het nummer ‘BABY’ van Justin Bieber te neuriën. Niet helemaal bekend met het repertoire van de Canadese zanger, neuriede ik het zo goed als ik kon, maar het werd uiteindelijk niet geraden. Gewoon om de simpele reden dat ik een totaal ander nummer in gedachten had. Ik had het nummer ‘Baby, Baby, Baby’ van Sam Cooke zitten neuriën.

Toen mij achteraf de hit van Bieber werd voorgezongen herkende ik het lied wel, maar ik had de link met de artiest niet gelegd. Het is niet dat ik he-le-maal-niets met Justin Bieber heb, want zijn laatste album Purpose heb ik al een paar keer via Spotify kunnen beluisteren en het is gewoon een aardig popalbum, met het nummer Love Yourself als persoonlijke favoriet. Volgens de serieuze recensenten is het tegenwoordig oké om naar Bieber te luisteren, maar ik maak natuurlijk zelf uit waar ik graag naar luister.

Ik luister graag naar van alles. Zo breed mogelijk, en ondanks ik niet zal genieten van sommige muziekstromen, doe ik af en toe toch enige (vergeefse) moeite. Er zijn mensen die bij voorhand al hebben besloten iets niet leuk te vinden. Het heeft waarschijnlijk met de populariteit van de artiest te maken (momenteel staat Bieber met twee liedjes in de top drie van de Top 40) en is Bieber de laatste tijd vaak negatief in het nieuws geweest en daarmee wordt een oordeel al snel gekleurd, die op den duur uitgroeit tot een vooroordeel.

Dat is overigens helemaal niet nieuw. Om de paar jaar heb je wel artiesten die we (in het Engels) love to hate. Dertig jaar geleden was het hot om Kylie Minogue af te zeiken, want die scoorde te vaak en te veel hits uit de hitfabriek van Stock, Aitken & Waterman. Ook de populaire broertjes Gibb werden na jaren van aanhoudende successen uiteindelijk uitgekotst. Met een boycot van alle Bee Gees-hits op verschillende radiostations als dieptepunt.

Inmiddels is het tegenwoordig weer oké om naar deze artiesten te luisteren, maar ondanks alle ellende die er op deze wereldbol gebeurt, zijn er vandaag de dag nog steeds artiesten (mensen) waar men met plezier een hekel aan heeft.

De frituurmuur of de snackwand is daar waar je je vette hap uit de muur haalt. De frituurmuur van vroeger is in feite de snackwand van vandaag. Daar waar we, bijna nostalgisch, aan tijden van vroeger denken, bij het ‘uit de muur trekken’ van een broodje kroket, keert de snackwand weer terug in het dagelijks beeld. Tenminste, als het aan de supermarkten ligt.

Scholieren zullen steeds makkelijker en sneller ongezonde snacks kunnen kopen dankzij de snackwanden in supermarkten. Supermarktketen Deen start binnenkort een pilot bij supermarkten die in de buurt van scholen staan. Zo is een winkel in Zaandam uitgerust met een snackwand en komt er op korte termijn een snackwand in een supermarkt in Almere-Haven. Een van de argumenten is dat scholieren niet meer de winkel in hoeven voor een snack en wat drinken.

De moderne snackwand zal worden uitgerust met onder meer frikandellenbroodjes, saucijzenbroodjes, kaasbroodjes en frisdrank. Volgens het Voedingscentrum worden mensen hierdoor gestimuleerd om te veel te eten en te weinig te bewegen. Hierdoor wordt het  voor de scholieren makkelijker om ongezonde keuzes te maken. Het is een stap in de verkeerde richting. Volgens het Voedingscentrum zijn scholen nu juist bezig met het gezonder maken van hun kantines. Het plan van de snackwand werkt dit voornemen en de plannen van de scholen tegen.

Er valt iets te zeggen voor het argument van de supermarkt. Het is natuurlijk heel duur om extra personeel in te zetten op tijden wanneer er tientalle leerlingen van een naburige school één voor één een zak chips en een blikje energiedrank komen pinnen. Ik denk dat wanneer de snackwand niet gerealiseerd wordt, de scholieren alsnog het ongezonde voedsel uit de schappen zullen halen. Misschien moet het Voedingscentrum meer de focus leggen op wat er zoal in de schappen van de supermarkten te koop wordt aangeboden, dan naar de locatie van al het ongezonde voedsel in de winkel.

Het nummer I Got a Name is een persoonlijke favoriet van mij. Al sinds mijn jeugd (en dat is lang geleden) is het een lied waarbij ik een heerlijk, aangenaam en een soort van nostalgisch gevoel krijg. Het is het ultieme lied voor wanneer je onderweg bent. In de auto, de trein of op de fiets. Zolang je maar onderweg bent, de bestemming is niet belangrijk.

Het lied I Got a Name is in 1973 opgenomen song door Jim Croce en geschreven door Norman Gimbel en Charles Fox. Het nummer werd als single uitgebracht op 21 september 1973, de dag na Croce’s tragische overlijden (vliegtuigongeluk). Het was de eerste single van Croce’s gelijknamige album en het behaalde een plek in de top 10 in de Billboard Hot 100. Twee jaar later, in september 1975, behaalde de single de 25e plaats in de Nederlandse Top 40.  I Got a Name was de herkenningstune van de film The Last American Hero (1973) en het was ook te horen in de films The Ice Storm (1997), Invincible (2006) en Django Unchained (2012).

In het nummer vertelt de zanger dat hij trots is op wie hij is en waar hij naartoe gaat in het leven. Hij laat zich niet afschrikken door de negativiteit van anderen. Hij verklaart dat hij als elke plant of dier, een naam heeft waar hij trots op kan zijn. De zanger erkent echter dat niet alle mensen trots kunnen zijn op wie ze zijn. De zanger, in tegenstelling tot zijn vader, is in staat om een ​​trots leven uit de dromen dat zijn vader niet in staat was te bereiken.

In het tweede vers merkt de zanger op dat hij als de wind, de vogels of zelfs als huilende baby’s, een lied heeft te zingen. Net als met zijn naam, heeft hij dat lied te zingen als een trots onderdeel van zijn identiteit. In het laatste vers, verklaart de zanger dat hij vrij en dwaas door het leven zal gaan. Hij kiest de weg van de dwaze vrijheid, want alleen zo kan hij de gedroomde dromen waarmaken. Doorgaan met leven zonder dat het leven stilletjes aan hem voorbij zal gaan.

Iedereen begaat wel eens een stommiteit of slaat een flater. Wanneer je tot het blunderen in staat bent, dan geeft dit alleen maar aan dat je een mens bent. Zonder een fout in het leven te maken kun je ook niets meer leren, en politicus Henk Krol heeft gisteren wel degelijks iets geleerd.

Gisteren maakte hij de blunder om de in september overleden Joost Zwagerman op Facebook te feliciteren met diens verjaardag: ‘Van Harte Joost. De Beste wensen. Maak deze woensdag, ondanks alle ellende van het afgelopen weekend, een leuke, feestelijke, onvergetelijke en vooral gezellige verjaardag.’

Typisch een gevalletje van ‘foutje, bedankt!’. Henk Krol kwam later met een verklaring. Het blijkt dat Krol al zijn jarige facebookvrienden feliciteert, en dat zijn er veel. Gisteren mocht hij iets van 20 vrienden feliciteren en aangezien Facebook niet aangeeft of een vriend inmiddels is overleden, ontving Joost de beste wensen van Krol.

En daarmee is het ook wel gezegd. De intentie was goed, maar het resultaat iets minder. In de verklaring eindigt Krol met: ‘Laat me alsjeblief gewoon mezelf blijven en doen wat ik voel dat wat mijn hart me ingeeft in de grond van de zaak goed is.’

Krol beloofde in het vervolg iets kritischer naar de felicitaties van zijn facebookvrienden te kijken, en zo blijkt maar weer dat Henk Krol gisteren daadwerkelijk iets heeft geleerd. Wij uiteindelijk ook. Vriendschap is vaak een illusie.

Schijtziek word ik van al dat politiek correct gewauwel over de afschuwelijke aanslagen van een paar dagen geleden. De dodelijke slachtoffers in Parijs waren nog niet geborgen of mensen moesten op social media de figuurlijke ei kwijt over dat de aanslagen in Libanon werden vergeten. Nou, bedankt voor de reminder. En nu wegwezen. Ik heb meer dan één nieuws-app op mijn mobiel staan en ik kijk het nieuws op teevee, dus ik wéét wat er in de wereld gebeurt.

Natuurlijk zijn de aanslagen in alle andere landen net zo erg, of misschien wel erger, dan de aanslagen van afgelopen vrijdagavond in Parijs, maar het is in die stad dat ikzelf meer dan eens op een terrasje heb gezeten of een openbaar gebouw heb mogen bezoeken. Parijs is vijf uur rijden vanaf mijn voordeur. Dat maakt de aanslag op alle mensen in Parijs niet erger dan alle andere aanslagen, maar het raakt me persoonlijk wel iets meer. Het is daarom dat ik me hierdoor iets meer betrokken voel bij de aanslagen in Parijs.

Dan zijn er mensen die zich willen distantiëren van de meute, en er voor kiezen om op Facebook geen Franse driekleur op hun profielfoto te plaatsen. Dat mag: het is tenslotte jouw profielfoto, maar dat er ook mensen zijn die vervolgens alle anderen die wel een solidair gebaar geven, door middel van een Franse vlag in het profiel te verweven, te bekritiseren, dat vind ik domweg belachelijk. Wie ben jij om een gebaar van een ander te bekritiseren? Het is alsof je bij een rouwdienst aanwezig bent en de andere aanwezigen belachelijk maakt om hun zwarte kleding.

Wat is er toch mis met saamhorigheid en waarom moeten we altijd onze mening laten gelden? Is het feit dat er meer dan 125 dodelijke slachtoffers zijn gevallen niet genoeg? Heb je echt de drang en die behoefte om te melden dat er in Libanon  en elders in de wereld ook slachtoffers zijn gevallen? Waarom wel al die aanslagen noemen om vervolgens alle dodelijke verkeersslachtoffers, die bijna dagelijks in Nederland voorkomen te vergeten? Of roepen dat Facebook anti-islam is omdat ze geen Libanese vlag aanbieden om je profielfoto mee te verrijken (…).

Ik kan er met mijn verstand niet bij. Ik begrijp dat angst heerst, zo vlak na een aanslag, maar om nu meteen (op Facebook) te roepen dat dit vraagt om sluiting van de alle grenzen, is onnadenkend. Wat overigens niet verrassend is, want veel van deze (inmiddels ex-) facebookvrienden deelden al eerder berichten tegen de buitenlandse gelukszoekers. Doe eens gek en denk ook eens na: de daders van de aanslag in Parijs waren géén asielzoekers. Het waren Fransen, woonachtig in België. Die alles van tevoren thuis hadden gepland, en niet tussen andere vluchtelingen in een asielzoekerscentrum op een ideetje kwamen.

Laat de angst niet overheersen, want dan geef je echt toe aan het terrorisme. Probeer te genieten van wat het leven je nog allemaal kan bieden. Laten we voor de verandering eens geen discussie aangaan die toch niet uitgesproken kan worden, gewoon omdat we allemaal mensen, en daarom ook allemaal anders zijn. Probeer eerst na te denken voordat je primair reageert. Misschien kunnen we voor een kort moment gewoon eens met zijn allen verdrietig zijn. Laat het terrorisme ons niet uit elkaar drijven, maar laat het ons naar elkaar toe brengen. Er zijn helaas te veel redenen om elkaar op te zoeken en troost te vinden bij elkaar.

Elf jaar geleden op deze dag, het was op een dinsdagavond, besloot ik mijn eigen weblog te beginnen. Een persoonlijk blog gevuld met persoonlijke belevenissen, ervaringen en meningen. Het laatste, de meningen, die hou ik tegenwoordig het liefst voor me. Meningen zijn er altijd al geweest, maar sinds social media als Facebook en Twitter, worden er meer dan genoeg meningen gegeven. Uitgesproken en vaak ongezouten ook.

Door al die verschillende en vooral schreeuwende uitingen door anderen heb ik niet meer zo de behoefte om mijn mening virtueel met anderen te delen. Ik deel wel wat me interesseert. Wat me zo nu en dan bezighoudt, of de dingen die ik gewoon leuk vind om te delen. Het maakt me niet uit of dat nu over het hardlopen, de mensenrechten of over het genieten van kookpudding gaat.

Het bijhouden van een weblog heeft me veel leuke dingen gebracht. Andere bloggers die zelf zeer geanimeerd schrijven (of schreven), en er zijn enkele bloggers die ik in real life heb mogen ontmoeten, waarbij er zelfs enkele vriendschappen zijn ontstaan. Hoewel het bijhouden van een weblog al lang niet meer zo hot of hip is als 11 jaar geleden, geniet ik er zelf nog steeds van om bijna dagelijks iets te schrijven.