Meneer Barend zat aan de keukentafel zijn ochtendkrant te lezen. Hij verbaasde en ergerde zich aan het nieuwsbericht dat veelplegers in Tilburg boos waren op de kerstkaart die de gemeente hen had verstuurd. Op deze kaart stond de nieuwjaarswens ‘Wij gaan u in 2016 weer trakteren op onze warme aandacht’. Nu waren criminelen die er in hun eer waren aangetast. Meneer Barend schudde afkeurend het hoofd. Alsof veelplegers de aandacht krijgen, omdat ze zoveel voor de maatschappij hebben gedaan. Zijn geïrriteerde gedachten vervlogen toen hij een sleutel in zijn voordeur hoorde draaien. Dat moet mevrouw Veenstra zijn, dacht hij.
   De buurvrouw, inderdaad mevrouw Veenstra, liep met een ‘Joehoe!’ meteen door naar de keuken om meneer Barend te vragen of ze nog wat laatste boodschappen moest doen. Meneer Barend stond op en met de vraag ‘Koffie?’ schonk hij al een kopje vol met het aromatische vocht.
   ‘Lekker’, zei buurvrouw Veenstra en nam plaats op haar vaste stoel aan de keukentafel.

   Buurvrouw Veenstra was klein en breed op de heupen. Een trotse, donkere vrouw die altijd met opgeheven hoofd over straat liep. Deze ochtend droeg ze een blauwe trui met daaronder een donkerblauwe rok, tot net over de knie. Mevrouw Veenstra was ouder dan haar bovenbuurman. Ze was geboren in Suriname en in de jaren zestig van de vorige eeuw was ze naar Nederland gekomen om hier te trouwen met meneer Veenstra, nadat ze deze eerder in Paramaribo had ontmoet.
   Meneer Barend zette het kopje van zijn buurvrouw op de keukentafel en nam plaats op zijn stoel.
   ‘Buurman Barend, u moet mij het toch eens vertellen. Bent u ooit getrouwd geweest?’ met haar hoofd schuin keek ze haar buurman aan. ‘Niet dat het mij iets aangaat, maar buurvrouw Polak van nummer 68 zei laatst dat u ooit getrouwd bent geweest. Maar dan had ik dat toch wel geweten. Toch?’ Hierbij keek buurvrouw Veenstra haar bovenbuurman even indringend aan.

   ‘Oh ja, zeker.’ zei meneer Barend glimlachend. ‘Ooit ben ik getrouwd geweest met een Argentijnse. Catalina heette ze. Ze was heel mooi. Ravenzwart haar en een volle mond die altijd rood gestift was. En ze was dol op dansen. Oh, wat was Catalina dol op het dansen. Vooral de dansen uit Latijns-Amerika zoals de tango, maar ook de paso doble. Haar favoriete dans.’ Buurvrouw Veenstra nam glimlachend een slokje van haar koffie. ‘Heel grappig’ vervolgde meneer Barend. ‘Want eigenlijk komt deze dans van origine uit Europa, maar ze danste de paso doble altijd met passie. Wist u dat in deze dans het stierenvechten wordt uitgebeeld? De man speelt de rol van de torero en de dame is el capa. De rode lap die de stier moet opjagen. De man zwiert de dame rond alsof zij die rode lap is.’ Buurvrouw Veenstra zuchtte genotvol.

   ‘Het is alleen zo jammer dat deze dans het laatste was dat ze ooit heeft gedaan. Bij een danswedstrijd, tijdens de paso doble, werd ze dodelijk geraakt door de dansschoen van een andere danseres. Tijdens het zwieren schoot de dansschoen los, en als ware gelanceerd, sloeg deze keihard tegen het hoofd van mijn geliefde Catalina. Ze was op slag dood.’
   Buurvrouw Veenstra sloeg haar handen tegen haar borst. ‘Och, nee..!’
   ‘Ik wilde haar begraven in haar dansjurk, maar haar familie vond dat onchristelijk. Ze wilden zelfs dat Catalina in Argentinië werd begraven, maar dat wilde ik absoluut niet. Ze ligt hier nu op Buitenveldert voor altijd te rusten. In haar rode dansjurk en de dansschoenen aan haar voeten.’
   Buurvrouw Veenstra keek haar bovenbuurman ongelooflijk aan, aarzelde even en begon te lachen. ‘Buurman Barend! Volgens mij zit u me weer een onzinverhaal te vertellen.’
   Meneer Barend lachte ook. ‘Wilt u nog een kopje koffie, buurvrouw?’

Vandaag is het de twee-na-laatste dag van het jaar. Ik ben blij dat het nog een paar nachtjes slapen is voordat we in het nieuwe jaar zijn beland, en ik kan haast niet wachten tot het jaar 2015 achter ons ligt.

Het afgelopen jaar was voor ons een van de minst geslaagde jaren ooit. Met het faillissement van Edo’s bedrijf als dieptepunt. We zijn wat persoonlijke (materiële) dingen kwijtgeraakt en financieel was het ook allemaal minder. Af en toe was het een flink stapje terug, maar uiteindelijk hebben we het allemaal mogen redden. Laten we vooral positief blijven en de toekomst zonnig in blijven zien. Het komend jaar mag van mij een knaljaar worden.

Het is jammer dat sommigen in onze naaste omgeving voorbij zijn gegaan aan dit spijtige moment, en vervolgens teleurgesteld op een enkele situaties hebben gereageerd. Het blijkt dat het empathisch vermogen een uitstervende eigenschap is. Aannames op veronderstellingen. Het brengt onrust. Eigenlijk kan je het anderen niet kwalijk nemen: iedereen heeft een eigen visie op een situatie of een belevenis.

Gelukkig kende het jaar 2015 ook wel positieve momenten. De kleine geluksmomenten en bijzondere momenten die Edo en ik samen met familie en vrienden hebben beleefd. Juist deze mooie momenten hebben het jaar toch enigszins aangenaam gemaakt, en daarmee spreek ik de wens uit dat juist de positieve, bijzondere en alle leuke momenten heel veel en vooral vaak het komende jaar mogen kleuren.

Kerstmis, of het kerstfeest, of het geboortefeest van de Heer, is een christelijk feest in het kerkelijk jaar. De eerste- en tweede kerstdag hebben we zonder kerkelijke gedachten in Den Helder en in Haarzuilens doorgebracht. Gevuld met animerende gesprekken, het spelen van spelletjes (Mahjong), en vele gesprekken.

De afgelopen zondagen waren die van samenzijn met familie en eten. Veel eten. Gisteren, een reguliere zondag -of volgens sommigen de derde kerstdag, hebben we hier thuis in Almere met zijn tweetjes heel relaxt gedaan. Een soort van B-dagje. Binnenshuis bankhangen, binge-watching en boekjes lezen.

Hoewel de buitentemperaturen de afgelopen dagen aan Pasen deden denken, was het mede door de harde wind geen weer voor een (kleine) wandeling buiten. Alle gegeten calorieën ren ik er de komende dagen met een paar runs af.

 

Het is vandaag de vierentwintigste december. Vanavond is het kerstavond. Deze avond wordt op verschillende manieren over de hele wereld gevierd. Variërend per land en regio. Elementen bij veel gebieden van de wereld zijn de aanwezigheid van speciale religieuze vieringen, zoals een nachtmis of het avondgebed, en het geven en ontvangen van geschenken.

Samen met Pasen, is Kerstmis een van de belangrijkste periodes van de christelijke kalender, en wordt vaak nauw verbonden met andere feestdagen in deze tijd van het jaar, zoals Adventzondagen, de Onbevlekte Ontvangenis, sinterklaasfeest, nieuwjaarsdag en Driekoningen. De samenkomsten en familiebezoeken, die wereldwijd plaatsvinden in de aanloop naar Kerstmis, betekent dat kerstavond ook een tijd van sociale evenementen en feesten is.

Kerstvieringen zijn altijd begonnen op de avond van de vierentwintigste december. Dit valt te wijten aan het feit dat de christelijke liturgische dag bij zonsondergang begint, een traditie van de Joodse traditie en gebaseerd op het verhaal van de schepping in het boek Genesis: ‘en er was avond en het was morgen – de eerste dag’. De traditie stelt dat Jezus in de nacht werd geboren en daarom wordt de nachtmis op kerstavond gevierd, traditioneel om middernacht ter herdenking van zijn geboorte.

Aangezien ik persoonlijk niet geloof, doe ik vandaag niet aan de kerstviering. Morgen (en overmorgen) zal ik, tezamen met Edo, onze families bezoeken om samen te zijn en het kerstfeest te vieren op een minder christelijke manier. Ongeacht waar je in gelooft, wens ik voor iedereen een hele fijne Kerstmis. Ook dit jaar wens ik voor iedereen: tevreden op aarde!

De overzichten met het beste van 2015 over het afgelopen jaar wil ik afsluiten met een vierde ronde. Mede dankzij Netflix en HBO kunnen we op aanvraag (on demand) diverse films en televisieseries streamen. Hieronder bespreek ik de, door mij bekeken, beste televisieseries van 2015.

Een van de leukste series die dit jaar verscheen is Grace and Frankie*. Deze serie volgt Grace (Jane Fonda), een gepensioneerde cosmeticamagnaat, en Frankie (Lily Tomlin), een hippie tekenlerares, wier echtgenoten, Robert (Martin Sheen) en Sol (Sam Waterston), succesvolle echtscheidingsadvocaten in San Diego zijn. Grace en Frankie’s leven wordt overhoop gehaald wanneer Robert en Sol aankondigen dat ze verliefd zijn op elkaar en hun echtgenotes willen verlaten. De vrouwen, nooit elkaars beste vriendinnen geweest, worden nu gedwongen samen te leven, waarbij ze elkaar proberen te steunen in het nieuwe hoofdstuk van hun leven.

De grootste verrassing van het afgelopen jaar vind ik de serie Sense8*. De serie draait om 8 vreemdelingen, over de hele wereld verdeeld, die ineens mentaal en emotioneel verbonden zijn, als gevolg van een onbekende evolutionaire sprong. De serie onderscheidt zich door onderwerpen als politiek, eigen identiteit, seksualiteit, geslacht en religie niet te ontwijken. De 8 sensates (zintuigelijken) zoeken uit waarom ze gekoppeld zijn en wat het voor hen, en de toekomst van de mensheid betekent. Een mysterieuze figuur, Jonas (Naveen Andrews), doet er alles aan om de 8 sensates bij elkaar te brengen, terwijl een andere vreemdeling, Mr. Whispers (Terrence Mann), de 8 sensates wilt vernietigen.

Dit jaar werd het derde seizoen van Ray Donovan* uitgezonden. Dit seizoen vond ik minder boeiend dan de voorgaande twee seizoenen, maar nog wel steeds het bekijken waard. Gedurende de afleveringen was er naar mijn beleving weinig spanning in het verhaal en geen centrale focus. Ray Donovan (Liev Schreiber), oorspronkelijk uit Zuid Boston, werkt als een fixer in Californië. Een fixer is de persoon die alles regelt met betrekking tot steekpenningen, uitbetalingen van corrupte politie of overheidsfunctionarissen, en anderen in staat stelt om een straf te ontlopen. Ray ervaart zijn eigen problemen wanneer zijn vader, Mickey Donovan (Jon Voight), ook dit seizoen weer rare streken uithaalt.

De serie die na 5 seizoenen nog steeds niet verveelt is Game of Thrones*. Wanneer je de afgelopen jaren onder een steen hebt geleefd weet je waarschijnlijk niet waar deze serie over gaat, vandaar een korte uitleg: Game of Thrones is een Amerikaanse fantasy-televisieserie die door HBO wordt uitgezonden. Het verhaal van Game of Thrones speelt zich af in een mythische wereld. Men zal het vijfde seizoen vooral herinneren aan de indrukwekkende Walk of Shame van Cersie Lannister (Lena Headey) en aan de gruwelijke dood van Jon Snow (Kit Harington).

De Nederlandse televisieserie Goedenavond, dames en heren* heeft mij dit jaar aangenaam verrast door het knusse, nostalgische en bijna oubollige karakter van de serie. Deze dramaserie speelt zich af in de eerste helft van de jaren 60, waarin televisie een steeds grotere invloed heeft op het dagelijkse leven. De zusjes Ietje (Anna Raadsveld) en Eef (Sophie Höppener) worden door omroepdirecteur Peter van Dijk (Paul Kooij) gevraagd om auditie te doen voor televisie-omroepster. Naar aanleiding van een groots televisiegala wil Peter ook het succesvolle duo van toen, Benno & Wil (Huub Stapel & Loes Luca), die nu gebrouilleerd zijn, weer voor de camera krijgen. Zal hem het lukken of is er in het verleden te veel gebeurd?

De leukste serie die ik in tijden heb bekeken is de televisieserie Fargo*. Het eerste seizoen van vorig jaar vond ik al een genot, maar het tweede seizoen dat zich 27 jaar eerder afspeelt dan het eerste seizoen, is soms absurd, maar altijd grappig. In het tweede seizoen proberen schoonheidsspecialiste Peggy Blumquist (Kirsten Dunst) en haar echtgenoot Ed Blumquist (Jesse Plemons) de ongewilde moord op Rye Gerhardt (Kieran Culkin) te verbergen. Rye is de zoon van Floyd Gerhardt (Jean Smart). Zij is het hoofd van een misdaadfamilie. Ondertussen onderzoeken State Trooper Lou Solverson (Patrick Wilson) en zijn schoonvader Sheriff Hank Larsson (Ted Danson) een drievoudige moord op een lokale diner. Met het tweede seizoen van Fargo is deze serie voor mij de beste televisieserie van 2015.

Zo tegen het eind van het jaar worden de overzichten van de bijna afgelopen 12 maanden je ongevraagd opgedrongen (zo ook hier op dit weblog). Vooral na de kerstdagen kom je overal de lijstjes en compilaties tegen. Het is slikken of stikken. Met een suikerlaagje van nostalgie wordt de bittere pil van de hedendaagse geschiedenis ons door de strot geduwd.

Alsof ik ben aangestoken door een virus van herinneringen en geschiedenislessen, ben ik sinds gisteren oude afleveringen van de televisiedocumentaire Nederlanders Overzee op dvd aan het kijken. Deze serie uit de jaren tachtig vertelt over de Nederlandse pioniers, die vanaf eind zestiende eeuw in kleine schepen hachelijke tochten ondernamen over de wereldzeeën, op zoek naar handel, naar winst en naar het avontuur.

Onvoorspelbare ontberingen moesten de zeelui ondergaan op houten schepen, zonder radio en radar en met een snelheid, die maandenlang nog geen gemiddelde van vier kilometer per uur haalde. Elk zeil dat aan de horizon verscheen kon dat van een doodsvijand zijn, kapers, piraten, Spanjaarden, en bij tijden evengoed Engelsen en Fransen. Elke kust verborg gevaren: inboorlingen met giftige pijlen, kannibalen, Spaanse garnizoenen. Scheurbuik en andere ziekten decimeerden de bemanning. Honger, kou, orkanen en windstilte.

En toch gingen ze, telkens opnieuw, de zeeën over op een wereld die minder bekend was en slechter in kaart gebracht dan de sterrenhemel nu. Ze keerden terug met scheepsladingen vol handelswaar naar de Hollandse havensteden, die een stormachtige groei doormaakten. Vooral Amsterdam beleefde een explosieve expansie in nieuwe grachtengordels, in scheepsbouw, in macht en aanzien.

Ik vind het aangenaam genieten van de Nederlandse geschiedenis, en dan met name die van tijdens de Gouden Eeuw. Herinneringen die niet altijd rooskleurig zijn geweest, maar: zonder Yin, geen Yang. Deze documentaire-serie is voor mij ook een fijne herinnering aan mijn vader. Hij was destijds een groot fan van deze televisiegeschiedenisreeks. Het is jammer dat ik er met hem niet meer over kan praten.

Laatst, bij het inloggen bij het telebankieren, werd mij de opdracht gegeven een nieuw wachtwoord aan te maken. Het was een jaar geleden dat ik een nieuw wachtwoord had verzonnen en voor mijn eigen veiligheid wordt nu wederom een nieuwe geheime codewoord vereist. Daar zit ik dan: mijn hoofd te breken over wat ik nu weer voor een geheime code moet verzinnen. Mijn geboortedatum ingeven is natuurlijk geen optie, want dat wordt ten strengste afgeraden. Net als met de naam van je huisdier, idool of een familielid.

Een goed wachtwoord is niet te eenvoudig en niet te kort. Eenvoudige, korte wachtwoorden worden namelijk veel gebruikt en zijn dus snel te achterhalen. Een goed wachtwoord is niet eenvoudig te raden, en kan bovendien niet op rationele wijze worden achterhaald, aangezien dit onhaalbaar lang (decennia) zou duren. Er zijn een aantal mogelijkheden om een eenvoudig wachtwoord, zoals zon, te vinden:

Een brute-force-aanval: hierbij worden domweg alle mogelijkheden (bijvoorbeeld aaa, aab, aac, aad, …, zol, zom, zon) geprobeerd. Het gebruik van een woordenlijst: hierbij worden veel voorkomende woorden nagelopen (bijvoorbeeld zonder, zolder, zowel, zondag, zon). Alternatief kan ook een volledig woordenboek worden nagelopen. Dit is eenvoudig te vermijden door geen standaardwoorden te gebruiken. Daarnaast kan het wachtwoord geraden worden door er gewoon naar te vragen via spammail.

Ik heb meestal één wachtwoord voor meerdere internetpagina’s en voor de diverse apps op mijn smartphone, en ik weet dat dit niet slim is: is eenmaal je wachtwoord achterhaald dan hebben de huichelachtige etterbakken die onze maatschappij rijk is, toegang tot nog meer (geheime) persoonlijke informatie. Daarom zal ik binnenkort al mijn wachtwoorden vervangen en voor geen enkele site hetzelfde wachtwoord gebruiken. Ik zie het als een goed voornemen voor het nieuwe jaar.

Nederland is zo een beetje een van de weinige landen waar de bevolking dol is op het sparen van zegeltjes en waardepunten. Wellicht zijn we zelfs het enige land ter wereld waar het het plakken van zegels en verzamelen van spaarpunten een gemeengoed is.

Al sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw, tijdens de economische bloei na de Tweede Wereldoorlog, zijn we als Nederlanders gaan sparen voor koffiezetapparaten en serviesen via de spaarpunten van Douwe Egberts, nieuwe handdoeken van tankstation Shell en voor korting waar we ook maar gratis zegeltjes kunnen verkrijgen. Sparen voor korting en ‘gratis’ artikelen gaat ons hartstikke goed af.

Het blijkt zelfs dat tot op de dag van vandaag dat het sparen van koopzegeltjes bij de supermarkt lucratiever is dan sparen via een spaarrekening. Sinds 1955 biedt Albert Heijn de klanten via koopzegeltjes te sparen, en waar de banken via een spaarrekening een rente van 2,6% geven, krijg je met een vol zegelboekje een rente van 6,1%. Dit percentage is sinds 1955 gelijk gebleven.

De insteek van dit sparen is natuurlijk klantenbinding. Het weggeven van een paar extra euro’s bij een vol zegelboekje is voor de supermarkten peanuts, in vergelijking hoe vaak de klanten moeten terugkomen voor een vol zegelboekje. Hetzelfde geldt ook voor de spaaracties van speciale artikelen: dierenplaatjes, moestuintjes, uitstapjes, speelgoed, boeken, wijnglazen en ga zo maar door. Zolang de klant maar terugkomt.

De afgelopen maanden ben ik iets vaker naar de Albert Heijn gegaan dan naar de supermarkt waar je voor sprookjesboeken kunt sparen. Het is niet dat ik aan een nieuw bestek toe ben (dat kost je sowieso nog een vermogen), maar het koksmes van Villeroy & Boch wilde ik wel bij elkaar sparen. Het hakt er even in dat je voor honderden euro’s aan boodschappen op de band moet zetten, maar dat neem ik dan maar voor lief.

Het afgelopen jaar heb ik meer dan honderden films gezien waarvan ook velen die in het jaar 2015 zijn uitgebracht. Sinds juni mag ik persvoorstelling voor de website film-op-tv.nl bezoeken, om daarna een recensie voor hen te schrijven. Dat vind ik enorm leuk om te doen en ik hoop dat ik dit het komende jaar mag blijven doen.

De eerste film die ik samen met een handjevol andere recensenten mocht bekijken was de film Man-Up*. Een hilarische, romantische komedie met Simon Pegg en Lake Bell. De film in één zin: Een alleenstaande vrouw neemt de plaats in van een onbekende blind date, wat leidt tot grappige situaties en  het vinden van de perfecte vriend.

The Age of Adaline* met ‘onze’ Michiel Huisman en Blake Lively is een modern sprookje over een vrouw die niet ouder dan 29 jaar wordt. Een paar schoonheidsfoutjes daargelaten, heb ik erg genoten van deze film. Harrison Ford laat het publiek zien dat hij daadwerkelijk wel kan acteren, naast het functioneren als stoere actieheld.

Natuurlijk zijn er altijd films die een kwelling zijn om naar te kijken, waarbij je je serieus afvraagt hoe er ooit budget voor is vrijgekomen. The Chosen** is een ongeloofwaardig verhaal over exorcisme, waarbij de hoofdpersoon na enige uitleg van een -voor hem- totaal vreemde, meteen overgaat tot het vermoorden van familieleden. Alleen om één kind te redden (dafuq?).

Devil’s Backbone, Texas** is een horrorfilm in het genre van found footage. Het concept is niet vernieuwend meer en het wordt inmiddels te belachelijk wanneer je mensen voor hun leven ziet rennen en dat ze die verdomde videocamera toch constant bij zich dragen. Na een half uur kijken wens je dat het beeldmateriaal van deze film nooit ‘gevonden’ was.

In augustus draaide Woody Allen’s Irrational Man* in de Nederlandse bioscopen. Een film zoals alleen Allen het kan doen. De film vertelt over een gekwelde, altijd aangeschoten professor in de filosofie die eindelijk weer een doel in het leven vind, welke zeker niet alledaags is. Joaquin Phoenix en Emma Stone schitteren in het Allen-verhaal van 2015, die pas halverwege leuk wordt.

De meest verrassende film van het jaar is naar mening The Circle.** Het vertelt over vijftig mensen die in een ruimte vast worden gehouden waarbij de een na de ander wordt geëxecuteerd. Nadat de eerste dodelijke slachtoffers op de grond liggen, blijkt dat ze zelf invloed hebben in wie het volgende slachtoffer wordt. Hiermee komt de vraag naar voren, wie verdient het om als volgende te sterven? Ik bleef geboeid tot aan de aftiteling kijken.

Bedoeld als pilot van een nieuwe serie, bleek Parallels** na beslissing van de televisiestudio dat het bij een televisiefilm zou blijven. Deze lange aflevering is een avontuur van een aantal mensen die in parallelle werelden reizen. Broer en zus, Ronan en Beatrix zijn op zoek naar hun vader. De vraag is alleen: Op welke versie van de aarde bevind hij zich? Een aanrader voor de science fiction-fan.

The Martian* vertelt over astronaut Mark Watney die door zijn teamleden voor dood op de planeet Mars achter wordt gelaten. Nadat ze op Aarde doorhebben dat hij toch nog leeft, duurt het nog wel even voordat iemand hem kan redden. De film is een verhaal over overleven. Net als in Cast Away*, maar dan met het verschil dat het onbewoonde eiland nu een onbewoonde planeet is, en dat dit verhaal op de planeet iets meer plotgaten kent.

Ik kon dit jaar bijna niet wachten op SPECTRE*, het 24e James Bond-avontuur. Het lange wachten werd uiteindelijk beloond met de langstdurende Bondfilm ooit. Dit laatste was geen pluspunt. Na een fantastische openingsscène, kabbelt het allemaal een beetje voort over het onbekende, donkere verleden van James Bond. Blofeld, de slechterik uit de oude Bondfilms is terug, maar dat maakt deze film nog geen allerbeste Bondfilm uit de hele reeks.

A Perfect Day* is voor mij de beste film van 2015. Het vertelt het verhaal over een groep hulpverleners die in een gewapende conflictzone de watervoorziening van een verlaten dorp in de Balkan probeert te redden. De film laat vooral de waanzin van oorlog zien. Ik heb tijdens de film zitten huilen. Tranen van het lachen, maar ook van het leed dat mensen elkaar aandoen. De beste film van 2015 en tevens een persoonlijke aanrader.

** Momenteel via Netflix te streamen.

Na onderzoek blijkt dat het noodzakelijk is om onderzoeken te blijven houden. Er valt anders geen nieuws meer te melden en in dat kader is er onlangs onderzoek gedaan naar een van de favoriete huisdieren. De kat. In het bijzonder een onderzoek naar katten en muziek. Of: muziek en katten.

Uit het onderzoek blijkt dat katten vrijwel niet reageren op klassieke of rustige muziek. Muziek die speciaal voor katten is gecomponeerd, gecombineerd met kattengeluiden als het gemiauw en het spinnen dat katten doen, daar reageren de dieren enorm sterk op.

In sommig gevallen kruipen de katten zelfs tegen de luidsprekers aan. Een van de onderzoekers stelde het zo: ‘Het zou geen overbodige luxe zijn wanneer huisdiereigenaren eerst eens nadenken voordat ze muziek opzetten. Ze doen er in ieder geval de eigen huisdieren geen echt plezier mee.’

Zo. Dat weten we dan ook weer. Volgend onderzoek graag.

bron: National Geographic, januari 2016.

In het tweede blogbericht van ‘Het Best van 2015’ wil ik het hebben over het beste boek van het afgelopen jaar. Ik vind altijd: er is geen boek zo slecht geschreven of je leert er wel iets van. Lezen is je horizonten verbreden, en daar is nooit iemand slechter van geworden. Tenzij we het over heilige boeken hebben, maar dat is een totaal andere discussie. De afgelopen twaalf maanden zijn er in Nederland meer boeken uitgebracht dan ik in diezelfde periode heb kunnen lezen. Daarbij heb ik boeken gelezen die voor het jaar 2015 zijn uitgebracht. Deze neem ik gewoon mee in mijn ‘oordeel’.

 

Bril’s Jongensjaren.

Het afgelopen jaar ben ik begonnen met een inhaalslag van diverse titels van Martin Bril. Zijn boeken, gevuld met eerder gepubliceerde columns, hebben mij het afgelopen jaar urenlang zoet gehouden. Met het boek Jongensjaren* (2010) als mijn persoonlijke favoriet. Veel grappige en ook herkenbare momenten (de aardappelschil in het pakje shag) las ik er in terug. Het lezen van de boeken van Bril had me ertoe gebracht om in 2015 ook weer eens de boeken van Simon Carmiggelt en Annie M.G. Schmidt op te pakken. Heerlijk.

 

Voorspelbare Slaughter.

Deze zomer heb ik Mooie Meisjes* (2015) van Karen Slaughter gelezen. De thriller vertelt over de zusjes Claire en Lydia waarvan twintig jaar geleden de zus mysterieus verdween. Deze zaak werd nooit opgelost, en wanneer de zussen de waarheid komen te weten, zal dit hun leven drastisch veranderen. Ik vind het boek een typische Slaughter-vertelling. Goed geschreven, maar wel herkenbaar. Nog niet halverwege het boek had ik al het idee waar het naartoe zou leiden. Ik had helaas gelijk. Dat is wel een beetje jammer, want een voorspelbare plotwending is er juist geen.

Zomer van witte haai en Hitler.

Naast deze thriller heb ik in die paar warme weken die de zomer van 2015 kende een oude pocketversie van Jaws, De Zomer van de Witte Haai* (1974) van Peter Benchely herlezen. Het is steeds weer een kleine schok dat de brave mevrouw Brody uit de film, een overspelige lellebel in het boek is. Het boek Daar is Hij Weer* (2014) van Timur Vermes leek me een verrassend boek. Het vertelt over Hitler die in de zomer van 2011 op onverklaarbare wijze wakker wordt. De oorlog is jaren over en iedereen denkt dat hij een imitator is. Het idee c.q. setting van het boek is grappig, maar Hitler is nu niet echt het karakter die komisch bedoeld kan zijn. De persoonlijke tegenvaller van 2015.

Woorden en woordgrappen.

De grote verrassing van het jaar vind ik het boek Een Sprinter is een Sneltrein Zonder WC* (2015) van Ronny Boogaart. Ik ben dol op taal en het gebruik ervan. In dit boek wordt op luchtige toon uitgelegd dat je taal kunt gebruiken om de wereld te beschrijven, maar dat de relatie tussen de werkelijkheid en de taal zelf verre van eenvoudig is. Boogaart stelt dat de vraag ‘weet je hoe laat het is’ alleen met ja of nee beantwoord worden. Bij communicatie gaat het niet om wat iemand letterlijk zegt, maar om wat er eigenlijk bedoeld wordt. Taal is nooit neutraal. Het boek zit vol (woord)grappen. Uitdrukkingen worden op zo een manier belicht zodat je ze daadwerkelijk anders bekijkt. Daarmee is dit boek van Boogaart voor mij het boek van 2015.