Ik vind het een van de raarste eigenschappen van de mens. Schreeuwen. Ik vind het nog wel oké wanneer je op een paar honderd meter afstand mij kennisgeving wil doen van jouw aanwezigheid, maar ik heb liever dat je me enigszins bescheiden bij de naam roept. Tenzij er een aanstormende vrachtwagen mijn kant op komt. Schreeuw dan zo hard je kunt.
Ik vind het gewoon raar dat wanneer iemand binnen gehoorsafstand aanwezig is, men meent te moeten schreeuwen. Niet alleen als we boos zijn. Ook wanneer we verheugd zijn. Soms lijkt het wel een blijde competitie: ik schreeuw het hardst, dus ben ik het meest enthousiaste persoon. Hou alsjeblieft op, schreeuwen maakt je juist het meest irritante persoon.
Het is niet alleen dat mijn oren niet tegen het luide schreeuwen kunnen, het is ook de intonatie die het schreeuwen me zo irriteert. Het verheffen van de stem. Het opdringen van de aanwezigheid. Zelfs op het internet wordt geschreeuwd. MENSEN DIE MET DE CAPS-LOCK AAN, HUN GELIJK MOETEN HALEN! Het liefst met minimaal 10 uitroeptekens er achter geplaatst.
Het schreeuwen wordt naar mijn mening gedaan door mensen die geen argumenten (meer) hebben. In de hoop dat de gesprekspartner door het geschreeuw geen tegenargument durft te geven. Schreeuwlelijkerds missen het talent om te communiceren. Ze hebben daarmee een grote bek. Het verstand op nul. Een schreeuwlelijk geeft aan dat een discussie verder niet mogelijk is. Ik geef daar dan graag gehoor aan door stil te blijven.
DRAY BOSMA 