‘Van kleine kinderen had ik dit nog wel verwacht.’
Meneer Barend is een aardige meneer van ongeveer 50 jaar oud. Misschien een paar jaar jonger. Hij oogt iets jonger. Tenminste, dat is wat meneer Barend zelf denkt. Hij is een vrolijke en altijd glimlachende meneer. Maar wat niet iedereen weet, is dat meneer Barend heel graag moppert. Meestal binnensmonds en nog vaker in zijn gedachten. Mopperen over het nieuws en mopperen op alles van wat er hem op het pad tegenkomt. Het meest over het gedrag van andere mensen in zijn omgeving. Over de mensen die doelloos als een zombie over straat lopen, constant starend naar het schermpje van hun telefoon. Soms kan hij het niet laten om er iets van te zeggen, en dan maakt hij geërgerd een opmerking. Om vervolgens door te lopen.
Vandaag fietste meneer Barend naar een afspraak. Hij was op tijd van huis vertrokken, maar het waaide hard en er stond een flinke westenwind om tegenin te fietsen. Om zeker te zijn dat hij op tijd voor zijn afspraak zou zijn, checkte hij snel op het scherm van zijn telefoontje. Het horloge van meneer Barend lag ter reparatie bij de juwelier en om de tijd te weten moest hij dit wel via het scherm van zijn telefoon lezen. Hij bevond zich op een recht stuk fietspad en het zou nog honderden meters duren voordat hij op een kruising zou aankomen. Een snelle blik op zijn telefoon gaf aan dat meneer Barend nog ruim voldoende tijd had. Nog voordat hij zijn telefoon in zijn jaszak had gestoken, haalde een wielrenner hem in.
‘Van kleine kinderen had ik dit nog wel verwacht, maar..’
Meneer Barend schrok van deze onterechte berisping. Hij voelde zich betrapt op iets waaraan hij zich niet schuldig had gemaakt. Hij zat niet als een zombie op het scherm van zijn telefoon te kijken. Hij checkte alleen de tijd. Meneer Barend was niet alleen geschrokken, maar hij was ook ontzettend boos. Waar haalde deze oude man het recht vandaan om het te bekritiseren? Om hier achter te komen fietste hij met alle kracht die zijn benen konden geven achter de wielrenner aan. Na een paar honderd meter lukte het hem om naast de oudere wielrenner te komen.
‘Waar sloeg die opmerking over?’ vroeg hij hijgend en boos aan de verraste wielrenner. ‘Je kent mijn situatie niet, dus wie ben jij om mij te becommentariëren?’
Nu was het de beurt aan de wielrenner om geschrokken te reageren. ‘Ik zag dat je op je telefoon zat te kijken! Dat kinderen dat nog doen, oké, maar van volwassen verwacht ik wel anders.’
‘Ik keek alleen voor de tijd.’ meneer Barend liet een kale pols zien. ‘Kijk. Ik heb geen horloge om. Daarom keek ik op het scherm van mijn telefoon.’
‘Het zal wel, maar ik ben al twee keer over de kop gevlogen omdat er kinderen constant met hun neus op hun telefoon zitten te kijken.’
Nog steeds boos antwoordde meneer Barend: ‘Misschien moet je in een drukke stad niet zo op je racefiets racen, en dat geeft je nog niet het recht om mij te bekritiseren. Je kent mijn verhaal niet. Maar het is al goed. We komen er toch niet uit. Ik wens u een fijne middag toe.’
‘Ik geef commentaar wanneer ik wil, en aan wie ik wil.’ Met deze laatste opmerking trapte de oude wielrenner snel zijn pedalen in en ging er snel vandoor.
Verbaasd bleef meneer Barend achter. Ineens werd er veel duidelijk voor hem. Hij had een man kwaad aangesproken die niets anders had gedaan dan wat hijzelf zo vaak bij anderen deed. Anderen becommentariëren en bits roepen dat ze asociaal bezig zijn. Nu iemand anders dat bij hem had gedaan was hij hevig beledigd geweest. Hij was nog steeds van mening dat een wielrenner in een stad niet zo snel op de fiets moest gaan, maar meneer Barend moest heimelijk lachen om zijn eigen belachelijke actie van zojuist. Hij bedacht dat hij eigenlijk zichzelf achterna had gefietst. Sinds deze middag heeft meneer Barend zich voorgenomen om in het vervolg milder te zijn en niet zomaar meer een botte opmerking te maken.
DRAY BOSMA 