In het tweede blogbericht van ‘Het Best van 2015’ wil ik het hebben over het beste boek van het afgelopen jaar. Ik vind altijd: er is geen boek zo slecht geschreven of je leert er wel iets van. Lezen is je horizonten verbreden, en daar is nooit iemand slechter van geworden. Tenzij we het over heilige boeken hebben, maar dat is een totaal andere discussie. De afgelopen twaalf maanden zijn er in Nederland meer boeken uitgebracht dan ik in diezelfde periode heb kunnen lezen. Daarbij heb ik boeken gelezen die voor het jaar 2015 zijn uitgebracht. Deze neem ik gewoon mee in mijn ‘oordeel’.
Bril’s Jongensjaren.
Het afgelopen jaar ben ik begonnen met een inhaalslag van diverse titels van Martin Bril. Zijn boeken, gevuld met eerder gepubliceerde columns, hebben mij het afgelopen jaar urenlang zoet gehouden. Met het boek Jongensjaren* (2010) als mijn persoonlijke favoriet. Veel grappige en ook herkenbare momenten (de aardappelschil in het pakje shag) las ik er in terug. Het lezen van de boeken van Bril had me ertoe gebracht om in 2015 ook weer eens de boeken van Simon Carmiggelt en Annie M.G. Schmidt op te pakken. Heerlijk.
Voorspelbare Slaughter.
Deze zomer heb ik Mooie Meisjes* (2015) van Karen Slaughter gelezen. De thriller vertelt over de zusjes Claire en Lydia waarvan twintig jaar geleden de zus mysterieus verdween. Deze zaak werd nooit opgelost, en wanneer de zussen de waarheid komen te weten, zal dit hun leven drastisch veranderen. Ik vind het boek een typische Slaughter-vertelling. Goed geschreven, maar wel herkenbaar. Nog niet halverwege het boek had ik al het idee waar het naartoe zou leiden. Ik had helaas gelijk. Dat is wel een beetje jammer, want een voorspelbare plotwending is er juist geen.
Zomer van witte haai en Hitler.
Naast deze thriller heb ik in die paar warme weken die de zomer van 2015 kende een oude pocketversie van Jaws, De Zomer van de Witte Haai* (1974) van Peter Benchely herlezen. Het is steeds weer een kleine schok dat de brave mevrouw Brody uit de film, een overspelige lellebel in het boek is. Het boek Daar is Hij Weer* (2014) van Timur Vermes leek me een verrassend boek. Het vertelt over Hitler die in de zomer van 2011 op onverklaarbare wijze wakker wordt. De oorlog is jaren over en iedereen denkt dat hij een imitator is. Het idee c.q. setting van het boek is grappig, maar Hitler is nu niet echt het karakter die komisch bedoeld kan zijn. De persoonlijke tegenvaller van 2015.
Woorden en woordgrappen.
De grote verrassing van het jaar vind ik het boek Een Sprinter is een Sneltrein Zonder WC* (2015) van Ronny Boogaart. Ik ben dol op taal en het gebruik ervan. In dit boek wordt op luchtige toon uitgelegd dat je taal kunt gebruiken om de wereld te beschrijven, maar dat de relatie tussen de werkelijkheid en de taal zelf verre van eenvoudig is. Boogaart stelt dat de vraag ‘weet je hoe laat het is’ alleen met ja of nee beantwoord worden. Bij communicatie gaat het niet om wat iemand letterlijk zegt, maar om wat er eigenlijk bedoeld wordt. Taal is nooit neutraal. Het boek zit vol (woord)grappen. Uitdrukkingen worden op zo een manier belicht zodat je ze daadwerkelijk anders bekijkt. Daarmee is dit boek van Boogaart voor mij het boek van 2015.
DRAY BOSMA 