Nederland is zo een beetje een van de weinige landen waar de bevolking dol is op het sparen van zegeltjes en waardepunten. Wellicht zijn we zelfs het enige land ter wereld waar het het plakken van zegels en verzamelen van spaarpunten een gemeengoed is.

Al sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw, tijdens de economische bloei na de Tweede Wereldoorlog, zijn we als Nederlanders gaan sparen voor koffiezetapparaten en serviesen via de spaarpunten van Douwe Egberts, nieuwe handdoeken van tankstation Shell en voor korting waar we ook maar gratis zegeltjes kunnen verkrijgen. Sparen voor korting en ‘gratis’ artikelen gaat ons hartstikke goed af.

Het blijkt zelfs dat tot op de dag van vandaag dat het sparen van koopzegeltjes bij de supermarkt lucratiever is dan sparen via een spaarrekening. Sinds 1955 biedt Albert Heijn de klanten via koopzegeltjes te sparen, en waar de banken via een spaarrekening een rente van 2,6% geven, krijg je met een vol zegelboekje een rente van 6,1%. Dit percentage is sinds 1955 gelijk gebleven.

De insteek van dit sparen is natuurlijk klantenbinding. Het weggeven van een paar extra euro’s bij een vol zegelboekje is voor de supermarkten peanuts, in vergelijking hoe vaak de klanten moeten terugkomen voor een vol zegelboekje. Hetzelfde geldt ook voor de spaaracties van speciale artikelen: dierenplaatjes, moestuintjes, uitstapjes, speelgoed, boeken, wijnglazen en ga zo maar door. Zolang de klant maar terugkomt.

De afgelopen maanden ben ik iets vaker naar de Albert Heijn gegaan dan naar de supermarkt waar je voor sprookjesboeken kunt sparen. Het is niet dat ik aan een nieuw bestek toe ben (dat kost je sowieso nog een vermogen), maar het koksmes van Villeroy & Boch wilde ik wel bij elkaar sparen. Het hakt er even in dat je voor honderden euro’s aan boodschappen op de band moet zetten, maar dat neem ik dan maar voor lief.