Meneer Barend zat aan de keukentafel zijn ochtendkrant te lezen. Hij verbaasde en ergerde zich aan het nieuwsbericht dat veelplegers in Tilburg boos waren op de kerstkaart die de gemeente hen had verstuurd. Op deze kaart stond de nieuwjaarswens ‘Wij gaan u in 2016 weer trakteren op onze warme aandacht’. Nu waren criminelen die er in hun eer waren aangetast. Meneer Barend schudde afkeurend het hoofd. Alsof veelplegers de aandacht krijgen, omdat ze zoveel voor de maatschappij hebben gedaan. Zijn geïrriteerde gedachten vervlogen toen hij een sleutel in zijn voordeur hoorde draaien. Dat moet mevrouw Veenstra zijn, dacht hij.
   De buurvrouw, inderdaad mevrouw Veenstra, liep met een ‘Joehoe!’ meteen door naar de keuken om meneer Barend te vragen of ze nog wat laatste boodschappen moest doen. Meneer Barend stond op en met de vraag ‘Koffie?’ schonk hij al een kopje vol met het aromatische vocht.
   ‘Lekker’, zei buurvrouw Veenstra en nam plaats op haar vaste stoel aan de keukentafel.

   Buurvrouw Veenstra was klein en breed op de heupen. Een trotse, donkere vrouw die altijd met opgeheven hoofd over straat liep. Deze ochtend droeg ze een blauwe trui met daaronder een donkerblauwe rok, tot net over de knie. Mevrouw Veenstra was ouder dan haar bovenbuurman. Ze was geboren in Suriname en in de jaren zestig van de vorige eeuw was ze naar Nederland gekomen om hier te trouwen met meneer Veenstra, nadat ze deze eerder in Paramaribo had ontmoet.
   Meneer Barend zette het kopje van zijn buurvrouw op de keukentafel en nam plaats op zijn stoel.
   ‘Buurman Barend, u moet mij het toch eens vertellen. Bent u ooit getrouwd geweest?’ met haar hoofd schuin keek ze haar buurman aan. ‘Niet dat het mij iets aangaat, maar buurvrouw Polak van nummer 68 zei laatst dat u ooit getrouwd bent geweest. Maar dan had ik dat toch wel geweten. Toch?’ Hierbij keek buurvrouw Veenstra haar bovenbuurman even indringend aan.

   ‘Oh ja, zeker.’ zei meneer Barend glimlachend. ‘Ooit ben ik getrouwd geweest met een Argentijnse. Catalina heette ze. Ze was heel mooi. Ravenzwart haar en een volle mond die altijd rood gestift was. En ze was dol op dansen. Oh, wat was Catalina dol op het dansen. Vooral de dansen uit Latijns-Amerika zoals de tango, maar ook de paso doble. Haar favoriete dans.’ Buurvrouw Veenstra nam glimlachend een slokje van haar koffie. ‘Heel grappig’ vervolgde meneer Barend. ‘Want eigenlijk komt deze dans van origine uit Europa, maar ze danste de paso doble altijd met passie. Wist u dat in deze dans het stierenvechten wordt uitgebeeld? De man speelt de rol van de torero en de dame is el capa. De rode lap die de stier moet opjagen. De man zwiert de dame rond alsof zij die rode lap is.’ Buurvrouw Veenstra zuchtte genotvol.

   ‘Het is alleen zo jammer dat deze dans het laatste was dat ze ooit heeft gedaan. Bij een danswedstrijd, tijdens de paso doble, werd ze dodelijk geraakt door de dansschoen van een andere danseres. Tijdens het zwieren schoot de dansschoen los, en als ware gelanceerd, sloeg deze keihard tegen het hoofd van mijn geliefde Catalina. Ze was op slag dood.’
   Buurvrouw Veenstra sloeg haar handen tegen haar borst. ‘Och, nee..!’
   ‘Ik wilde haar begraven in haar dansjurk, maar haar familie vond dat onchristelijk. Ze wilden zelfs dat Catalina in Argentinië werd begraven, maar dat wilde ik absoluut niet. Ze ligt hier nu op Buitenveldert voor altijd te rusten. In haar rode dansjurk en de dansschoenen aan haar voeten.’
   Buurvrouw Veenstra keek haar bovenbuurman ongelooflijk aan, aarzelde even en begon te lachen. ‘Buurman Barend! Volgens mij zit u me weer een onzinverhaal te vertellen.’
   Meneer Barend lachte ook. ‘Wilt u nog een kopje koffie, buurvrouw?’