Eergisteren had ik op bloggebied een dagje gespijbeld. Even geen zin om een berichtje te plaatsen. Dat kan. Dat mag. Tenminste, ik vind van wel. Het is tenslotte mijn weblog. Het was overigens niet mijn eerste keer dat ik ooit heb gespijbeld.
Eén schooljaar lang –ergens in het vorig millennium, heb ik steevast iedere dinsdagochtend gespijbeld. De eerste 2 lesuren stond er lichamelijke oefening op het lesrooster. Ik had geen hekel aan gymmen, maar het was zo dat in Den Helder het plaatselijke basketbalteam landelijk succesvol was. De gymleraar was wellicht overtuigd van het feit dat hij een basketbaltalent ging ontdekken, en daarom bestond het gymmen dat schooljaar uit 2 uur lang basketballen. Iedere dinsdagochtend.
Maar niet voor mij. Iedere dinsdagochtend vertrok trouw op tijd, op mijn fiets richting school. Om daar vervolgens door te fietsen naar het centrum van Den Helder. Vlak na openingstijd liep ik al door de V&D. Op de platenafdeling stond ik te struinen langs de bakken met singletjes die net uit de Nederlandse Top 40, maar wel in de aanbieding terecht waren gekomen. Daarna ging ik altijd even op visite bij een familielid. Na een bak koffie ging ik werkelijk naar school, want alle andere lessen volgde ik wel heel braaf.
Of het tegenwoordig nog zo makkelijk is om van school te spijbelen weet ik niet. Ik hoor wel over de verhalen van ouders die de kinderen laten spijbelen, zodat ze een dag eerder op vakantie kunnen gaan. De grote vraag blijft altijd, wat is er belangrijker: de kinderen moeten iets opsteken op school? Of pochen met kekke vakantiefoto’s in Oostenrijk op Facebook? Recent onderzoek heeft aangetoond –wat een beklagenswaardig leven hebben we zonder al die onderzoeken, dat 50% van de leerlingen wel eens gespijbeld heeft. Overigens kan ik eerlijk zeggen dat ik sinds het vorig millennium nooit meer heb gespijbeld.
DRAY BOSMA 