Dolblij en euforisch. Twee woorden, één betekenis. Het omschrijft hoe ik me momenteel voel. Sinds maandagmiddag heb ik een extreem gevoel van vreugde: na ruim twee jaar werkeloos te zijn geweest, tel ik weer mee in de maatschappij. Met ingang van april ben ik een werknemer. Dit heerlijke gevoel, daar kan geen hardloopwedstrijd tegenop. Een medaille is leuk, maar een loonstrookje leuker.

Het zal ook voor het eerst in mijn leven zijn dat ik mag forensen. Waar ik al mijn vorige jobs op fiets- of loopafstand van mijn werk woonde, mag ik binnenkort afreizen naar mijn werk in een andere gemeente. Een afstand van zo’n 50 kilometer van thuis. Ik kan er nu al van genieten. Met de trein naar Utrecht en daar verder met de bus, en misschien over een paar maanden met een auto over de snelweg.

Natuurlijk zullen er momenten komen waarbij de euforie en het blijdschap ver te zoeken zijn, wanneer er een trein uitvalt of er een vertraging is. Wanneer ik in de auto onderweg naar het werk of thuis ben, zal ik ook meer dan eens in de file staan. Allemaal dingen waar ik niet op zit te wachten en op dat moment helemaal niet zal kunnen waarderen, maar who cares? Ik heb een baan.