Afgelopen dinsdag waren we wederom geschrokken van de aanslagen op onze westerse samenleving. Honderden mensen gewond, 34 mensen gedood en miljoenen mensen verontrust door een drietal lafaards met kleingeestige gedachten, en ik weet niet meer hoe ik moet reageren. Wanneer ik via social media mijn medeleven uit wordt ik -indirect- aangesproken dat ik blind ben voor de aanslagen elders op deze wereld.

Ik schrik. Ik voel me onheus bejegend, want mijn bedoelingen zijn goed. Laat mij maar mijn ding doen. Ik bemoei me ook niet met jou. Wanneer je met een corrigerend vingertje naar anderen staat te wijzen, omdat zij niet voldoen aan jouw ideaalbeeld, ben je niet veel beter dan de idioot met een bomvest. Een berispend vingertje is vanzelfsprekend veel minder schadelijk dan een bomvest, maar het principe is hetzelfde.

Wanneer we ons beledigd voelen of het niet eens zijn met de ideeën van de ander, dan willen moeten we dit laten weten. Als men niet luistert, dan moeten ze het maar voelen. Een knokpartij hoort nu eenmaal thuis in de geschiedenis van de mens. Dat is niet alleen met het geloof, het gebeurt bij al onze idealen. Ook bij sport. Supporters en hooligans. We doen met liefde elkaar wat aan. Wat is dat toch, die drang naar vergelding?

Toen afgelopen donderdag duizenden mensen treurden over de dood van voetballegende Johan Cruijff, hoorde je mij toch ook niet ‘mauwen’ over dat er al genoeg andere mannen aan kanker zijn overleden? Het is pure arrogantie om te zeggen dat het verdriet van een ander onterecht of ongepast is. Wanneer iemand verdrietig is, dan heeft hij of zij behoefte aan een troostend gebaar en niet aan een vuistslag in het gezicht.

Laten we niet meer roepen dat de schuld van al onze ellende bij een ander ligt. Wanneer een persoon in God of Ajax gelooft, moet deze dat kunnen doen. Net zoals ik mag kiezen voor een leven zonder een opperwezen of een voetbalclub te aanbidden. Dat maakt het niet dat we tegenover elkaar moeten gaan staan, maar dat we naast elkaar kunnen staan. Ieder met een eigen visie. Dan leren we misschien nog eens wat van elkaar.