DRAY BOSMA

Het is een jaar geleden al eens gemeld door hoogleraar sociale psychologie Roos Vonk. Ik weet niet of ze het destijds heeft onderzocht of het heeft geconstateerd, maar mevrouw Vonk weet te vertellen dat mensen zichzelf door een roze bril zien. Velen vinden zichzelf uitzonderlijk. Met bijzonder diepe gedachten en unieke lagen. Dat is niet verkeerd, want als je jezelf zo ziet, dan durf je dingen te ondernemen en ga je uitdagingen aan.

Het nadeel is wel dat je zelf niet ziet hoe je echt bent. En daar hebben de mensen om je heen vaak last van. Dan vind jij jezelf lekker avontuurlijk, maar vindt je familie jou roekeloos. Of je vindt jezelf bedachtzaam, en je collega vindt je dan eigenlijk retepassief. En enig kritiek aan jouw adres heeft vanzelfsprekend weinig zin, want je wuift deze snel weg. Omdat het eerste wat je denkt is: wat weet jij er nou van?

Ik vind het niet makkelijk om toe te geven dat ik wel eens met een roze bril in het leven sta. Ik zie mezelf graag als een puur mens, en ik ben van mening dat ik ook echt wel een aardig persoon ben. Natuurlijk zullen er genoeg mensen die in de rij willen gaan staan om mij te overtuigen dat dit anders is. Het zou goed zijn wanneer iedereen realiseert dat hij of zij een roze bril draagt. Maar dat is heel moeilijk. Zelfs bij het lezen van deze tekst denken al veel mensen: dit geldt niet voor mij.