Angry Birds

In het leescafé van de Nieuwe Bibliotheek wordt het jongetje, dat hooguit vijf jaar is, aan de hand binnengevoerd door zijn moeder, een rank meisjesachtig type, dat de voorgeschreven mode met overtuiging draagt. In haar afgedragen Uggs gaat ze aan een tafeltje vlak bij me zitten en zegt tegen de dame achter de bar: ‘Eén cappuccino en een Fristi voor hem. Heb u ook ijs?’
‘IJs?’ vraagt de dame achter de bar, op een toon of haar een portie plutonium wordt besteld.’
‘Die mevrouw heb geen ijs,’ zegt ze tegen het jongetje. ‘Maar dan krijg je straks wel iets lekkers. Als we bij Angry Birds in de bioscoop zijn. Gaan we lekker naar toe hè? Ventje van me. Naar Angry Birds. Maar eerst tante Shirley en Tyrone ophalen. Die gaan ook mee. Hè? Moet je even stil zijn, dan kan mama even met tante Shirley bellen. Om te zeggen dat we d’r aankomen.’

De dame loopt vanachter de bar en plaatst de bestelling, een cappuccino en een Fristi, met een licht overdreven elan op het kleine vierkante tafeltje. De moeder krijgt verbinding met de andere kant van het gesprek:
‘Hoi Shirley, schat. Hè? Ja, ik ook. Helemaal in de kreukels. We hadden niet meer met Steve mee moeten gaan, natuurlijk. Maar ’t was wel lachen, hè? Heb jij al iets gelezen dan? Ik ook niet. Het zal wel helemaal mis zijn gegaan. Dit kun je toch niet meer maken, op toneel. Hè? Nee, de wagen heb ik terug. Hij was weggesleept, door de gemeente. Nou ja, ik had ‘m ook zomaar gedumpt daar. Niks kostte het. Gek hè? Zeker service of zoiets. Zeg, ik kom d’r nou an met het ventje van me, voor Angry Birds. Wat? En Tyrone dan? O ja? Wat maf van hem. De oliebol. Maar dan kom ik toch zeker helpen. Tuurlijk. Hoe laat is die opening? Hebben we nog alle tijd. Tot dadelijk dan. Ciao.’

Haar aandacht ging weer naar het jongetje, dat zuinig zijn Fristi door het rietje dronk. ‘Gaan we nou naar Angry Birds?’ vraagt hij.
‘Nee, we gaan morgen naar Angry Birds,’ antwoordt ze. ‘Mamma moet vanmiddag even met tante Shirley gaan helpen om de schilderijen op te hangen van Ome Sjon, en stukjes kaas snijden en zo. En dan krijg jij een grote rol drop en dan brengt tante Lucia jou en Tyrone naar de kapper om je haartjes te laten knippen. Je weet wel, die aardige kapper, vlak bij tante Shirley. Leuk hè? Drink je Fristi nou maar lekker op. O, kijk eens wie daar loopt? Ome René.’
Ze staat op en wuift enthousiast. Een jongeman blijft bij de tijdschriften stilstaan, kijkt naar haar en loopt het leescafé binnen.
‘Hey René, schat,’zegt ze, en sluit hem in de armen. De jongen draagt een rode trainingsbroek met het kruis ter hoogte van zijn knieën en kijkt met grote, donkere ogen droevig de wereld in.

Wanneer hij ook aan het tafeltje zit zegt ze: ‘Stel je toch voor. Sjon is zijn hele tentoonstelling vergeten. De oliebol. Ik zou met Shirley en Tyrone en dit ventje van me hier naar de bioscoop, maar nou ga ik helpen hangen en de catering voor de borrel klaarmaken. Anders kan ’t niet eens open om vijf uur als de bobo’s komen.’
De jongeman heeft zijn hand liefkozend op het hoofd van het jongetje gelegd. Daarna kijkt hij haar aan en mompelt iets onverstaanbaars.
‘O, maar dat zou picobello zijn,’roept ze. En tegen het kind: ‘Weet je met wie je nou mee mag, ventje van me? Met ome René.’
‘Naar de kapper?’ vraagt het jongetje.
‘Nee schat. Naar Angry Birds. Je zou toch naar Angry Birds? Nou gaat ome René met jou naar Angry Birds. Leuk he`?’

Het kind duwt het pakje Fristi met uitgestrekte armen voor zich uit en knikt.
‘Nou gaat mamma even de bioscoop bellen om plaatsjes te bestellen,’ en ze haalt haar mobieltje tevoorschijn. ‘Hallo? Ik wou graag twee mooie plaatsen voor Angry Birds vanmiddag. Wat? Helemaal? O, de vakantie. Ja, daar is dan niks aan te doen. Ciao.’
Het kind zucht lichtjes. De vrouw bergt haar mobieltje op.
‘Zeg, ventje van me, alle plaatsjes zijn uitverkocht, zegt de meneer van de bios. Jammer hè? Maar dan gaan we morgen naar Angry Birds. En dan mag jij vanmiddag lekker met Tyrone naar de kapper. Die aardige kapper, bij tante Shirley, weet je wel? Leuk hè?’

Naar een kronkel van Simon Carmiggelt