Monsters

Op straat zie ik ze in steeds grotere getale lopen. De liefhebbers van het interactieve en populaire spel Pokémon Go. Deelnemers zijn in de echte wereld op zoek naar virtuele monstertjes die ze op hun smart phone kunnen vangen. Of verzamelen. Hiernaast kunnen ze deze monstertjes laten evolueren naar grotere monsters en dan laat je ze tegen elkaar vechten. Hoe dat allemaal gaat, dat is mij onbekend. Ik heb het spel uit nieuwsgierigheid op mijn mobiel gedownload, en ook een paar monstertjes gevangen. Hierna wist ik niet wat ik er verder mee moest.

In het spel wordt uitgelegd dat je in de buurt naar een gym kunt om te oefenen voor die Pokémon-gevechten. De dichtstbij zijnde gym hier in de buurt, is nabij de glasbak op de Cinemadreef. In het echt zie je de virtuele sportschool natuurlijk niet, alleen door het schermpje van je mobiel. Ik ben toen maar afgehaakt. Je ziet mij, een man van bijna vijftig, toch niet bij de glasbak minutenlang een virtueel gevecht staan vechten? Ik heb al een bedenkelijke reputatie bij de glasbak, daar hoeft er niet nog één bij. Ik dank u beleefd.

Voor mij geen virtuele wereld gevuld met de Pokémon-monsters. Geen bezoekjes aan Poké-stops. Deze stops zijn verzamelplaatsen bij bezienswaardigheden of op specifieke plekken waar de deelnemers virtuele bonussen kunnen verzamelen, zoals Pokémon balls (hiermee vang je de monstertjes) en andere gadgets die je verder helpen in het spel. Zo’n Poké-verzamelpunt hebben we ook hier in de buurt. Het bevind zich op een speelveldje voor kleine kinderen.

Als bijna vijftigjarige man bedenk je wel even voordat je op een kinderspeelplaats in een woonwijk met je mobieltje rond gaat hangen. Want als men vraagt wat je daar te zoeken hebt bij al die andere kinderen op het speelplaatsje, is het raar antwoorden dat je op een missie bent om daar kleine monstertjes te verzamelen, en wellicht nog wat extra bonussen.