DRAY BOSMA

Na een nacht van hazenslaapjes, snel opstaan en nog sneller naar het toilet rennen aan boord van ons tijdelijk verblijf op het cruiseschip Monaco, dat in Luxor aan de oever van de Nijl ligt, is de volgende ochtend een bezoek aan de plaatselijke apotheek de hoogste prioriteit. Diarree is nooit leuk. Zeker niet op vakantie. De andere medereizigers die de dag ervoor ook hadden genoten van een warm kopje koffie delen onze voorkeur van een bezoek aan de apotheek. Gelukkig is er een apotheek bij het parkeerterrein van Karnak, het tempelcomplex in Luxor.

Nadat we in half Engels, met handgebaren en bijgeluiden, duidelijk maken welke medicijnen we nodig hebben, begrijpt de apotheker precies welke pillen we wensen en dan is het juiste medicijn al snel aangeschaft. We zijn zeer waarschijnlijk niet de eerste toeristen in zijn tokootje. Dat wondermiddelen daadwerkelijk bestaan weet ik sindsdien. Binnen een half uur zijn de darmen weer tot rust gekomen en kunnen we heel relaxt doorgaan met de excursie in Karnak. We krijgen weer mooie, duizenden jaren oude dingen te zien.

Hoge zuilen vol hiëroglyfengraffiti herken ik uit de film The Spy Who Loved Me van James Bond. Het is grappig te ontdekken dat wat in de film allemaal op een locatie lijkt te zijn, in werkelijkheid honderden kilometers uit elkaar blijkt te liggen. In één achtervolgingsscène word je ‘The Best of Egypt’ voorgeschoteld. Nadat we alles in de tempel hebben mogen bewonderen en genoeg foto’s op de digitale schijf hebben vastgelegd keren we terug naar de bus voor een volgende excursie. En daar waar wij gaan, gaan ook de plaatselijke ondernemers, want iedere Egyptenaar heeft wel iets te verkopen. Het liefst voor harde cash.

Ik had me de eerste dag al voorgenomen geen Egyptische prullaria van de plaatselijke, ongure ondernemers aan te schaffen, maar dat voornemen blijkt een uitdaging te zijn. Overal waar toeristen een bezienswaardigheid mogen aanschouwen worden deze in een soort van fuik opgevangen zodat ze dwingend langs de diverse verkoopkraampjes moeten lopen. Een eerste keer is dit ergerlijk. Later is het irritant. Tijdens een laatste excursie bij een bezoek aan de tempel van Edfu vraagt een plaatselijke standhouder naar mijn naam. Zonder er bij na te denken zeg ik mijn naam en loop ik door.

De tempel is wederom schitterend. Ik heb geen spijt van deze vakantietrip. Het reizen over de Nijl is heel relaxt en comfortabel. Het enige minpuntje van deze rondreis zijn de opdringerige Egyptenaren. Nadat we ook van deze tempel alle beelden en bouwstenen hebben gefotografeerd, keren we terug naar de bus. Bij het parkeerterrein staat de plaatselijke standhouder, die eerder naar mijn naam vroeg, me op te wachten. ‘Dray! Dray! Beautiful statues for you, Dray!’ Ik wil helemaal niets kopen, maar wanneer ik nu thuis, in Nederland op de schoorsteenmantel de Egyptische kat zie staan, weet ik dat het me niet is gelukt om de ondernemer te ontlopen.