Afscheid

Vrijdagochtend. Voor me ligt een overeenkomst met betrekking tot beëindiging van mijn arbeidsovereenkomst. Ondanks dat ik 5 maanden geleden een contract voor onbepaalde tijd heb mogen tekenen, is dan toch het tijdstip van het ontbinden van het contract bepaald. Zoals in de overeenkomst staat vermeld ziet de werkgever zich genoodzaakt om dankzij enkele ontwikkelingen, organisatorische wijzigingen door te voeren.

Het was dan ook geen grote verrassing toen me een maand geleden werd medegedeeld dat er geen werk genoeg meer voor me was. Hierdoor is mijn functie als medewerker credit management komen te vervallen. De overeenkomst heb ik getekend en 31 oktober is officieel mijn laatste werkdag. Aangezien ik nog genoeg verlofuren over heb, heb ik vrijdagmiddag voor een laatste keer de deur achter me dichtgetrokken.

Een periode ligt achter me en ondanks het voorstel, dat ik van de week van mijn werkgever kreeg, om eventueel de komende periode in part-timedienst te blijven werken, heb ik de keuze gemaakt om elders werk te vinden. Het waren even twee spannende weken, maar ik ben blij -en opgelucht, dat ik met ingang van 1 november (aanstaande dinsdag) bij een andere werkgever full time aan het werk mag gaan in onze hoofdstad, Amsterdam.

Natuurlijk is een vertrek na ruim een half jaar minder leuk. ‘Afscheid nemen is een beetje doodgaan.’ zeggen de Fransen, en de drama queens. Zo blijkt ook wel uit de berichtjes die ik van collegae mocht ontvangen. ‘We hebben veel gelachen en ik ga je missen!’, ‘Ik ga je missen én vooral je droge humor! Ik hoop dat je een leuke uitdaging vindt in je nieuwe baan,’ en ‘Gemist zal je zeker worden. Je droge humor enneh, meer kan ik niets verzinnen. Heel veel succes en laat af en toe iets van je horen.’ Natuurlijk zal ook ik mijn -bijna, ex-collegae missen, maar ik zal zeker nog van me laten horen. Zo makkelijk komt men niet van me af.