Music & Miles

Allereerst, de beste wensen voor het nieuwe jaar! Zo wil ik graag mijn eerste blogbericht in het jaar 2017 beginnen. Een jaar met veel nieuwe ervaringen. Dat mag ik hopen. Ik ben niet van mening dat sleur een vies woord is, het betekent niets meer dan gewoonte of gewenning, en daar kan toch niets mis mee zijn? Maar het is natuurlijk net zo leuk, of misschien nog leuker, om nieuwe dingen te doen. Dat behoeft geen extreme maatregel te zijn.

Zo ben ik dit jaar het hardlopen begonnen met een nieuwe afspeellijst op mijn smartphone. Een lijst van liedjes waarop ik lekker kan hardlopen. Ik hoor het de anderen bijna denken: Is dat nu zo bijzonder? ‘Nee,’ zal dan mijn respons zijn. ‘Totaal niet, maar na een paar jaar een beetje dezelfde hardloopsongs aan te horen, is het wennen om dan rats op andere melodieën de kilometers af te moeten leggen.’

Ik heb niet gekozen voor een cold turkey-methode. Geen compleet andere nummers om op te hardlopen. Ik hou een paar oude bekende hardloopliedjes in mijn afspeellijst staan, want op sommige nummers loop ik gewoon heel prettig. Of juist zeer snel (met ‘The Obvious Child’ van Paul Simon, bijvoorbeeld). In 2017 staan er wat modernere hits op mijn hardloopafspeellijst en wat minder songs van vroeger.

Je moet soms met je tijd meegaan, en ik doe dat vooral in mijn eigen tempo. De een is na een maand moe van een afspeellijst en de ander (lees: ik) pas na ruim 5 jaar. Veranderen om het veranderen heb ik sowieso nooit echt kunnen begrijpen. Ik ben tenslotte ook maar een mens, en geen boom dat iedere herfst de bladeren moet verliezen.