DRAY BOSMA

Het is nog erg vroeg, de zon is vandaag nog geen uur op en kleurt de lucht pasteloranje. Een nieuwe dag. De hardloop-app op mijn horloge en mijn hardloopschoenen zijn aan. Klaar om de dag met een hardlooprondje van minimaal tien kilometer te lopen. Een hond van een paar huizen verderop slaat aan. Stadsgeluiden. Geen plattelandshaan die je kan horen kraaien, wel een sprinter die vertrok uit het station, onderweg naar een nieuwe bestemming in het oosten van het land. Over het grote weiland voor ons huis hangt een nevel, die zodra de zon iets sterker wordt zal oplossen.

Een vriendelijke stem van mijn horloge vertelt me via mijn oortjes dat ik mag gaan hardlopen. Ik loop langs het spoor, tegen de wind in, naar het westen. Ik hou een rustig tempo aan en denk er tijdens het lopen aan dat ik deze keer een iets andere route wil lopen om naar de Oostvaardersdijk bij de Noorderplassen te lopen. Vaak loop ik via het Beatrixpark, maar vandaag loop ik er omheen, door Kruidenwijk. Het lopen gaat lekker en de stem in mijn oor meldt dat ik iets sneller loop dan mijn voorgaande hardlooprondjes.

Ik loop door de woonwijk Noorderplassen-West, en ben getuige van het ontwaken van de buurt. Hondeneigenaren die met een slapend hart de hond uitlaten en een paar kinderen die met zware rugtasjes bij hun vader of moeder in de auto stappen. Ze zijn opgewekt. Logisch, denk ik, het is de laatste schooldag voor de zomervakantie. Mochten ze een paar weken geleden eindelijk weer naar school, worden ze vanmiddag weer naar huis gestuurd. Deze keer hebben de vaders en moeders ook vakantie, want er zijn geen schooltaken waar op gelet moet worden.

Nadat ik zes kilometer heb gelopen ruil ik de woonwijk in voor het natuurgebied. Er is nog geen andere wandelaar, hardloper of recreant te zien. Nog een voordeel van het vroeg opstaan. Ik loop in een lekker tempo over het fietspad. De regen van afgelopen dag heeft de natuur de kans gegeven om in overvloed te kunnen groeien. Hierdoor is het uitzicht over het water afgenomen door hoge begroeiing. Het is een charmante afwisseling van omgeving. Het lopen gaat lekker, ondanks dat ik de afgelopen maanden af en toe last heb van mijn scheenbenen.

Bij elf kilometer en het verlaten van het natuurgebied mag ik voor een openstaande brug wachten. Een zeilboot glijdt er over het water wanneer ik sta te wachten. Voor mijn gevoel duurt het allemaal te lang, maar dat komt omdat ik die laatste drie kilometers van mijn rondje naar huis wil lopen. Na de eeuwigheid van een minuut mag ik mijn run voorzetten en krijg ik op de Trekvogelweg enige belemmering van een stevige tegenwind. De vermoeidheid stroomt me in de benen. Ik wil niet gaan sjokken, want dan loopt mijn gemiddelde snelheid op.

Wanneer ik bij het Bos der Onverzettelijken aankom, heb ik genoeg gelopen. Ik beëindig mijn hardlooprondje en sluit deze ook af op mijn hardloop-app. De vriendelijke stem vertelt me dat ik een uur en dertien minuten heb gelopen, veertien kilometer en-een-beetje heb afgelegd, en dat ik gemiddeld vijf minuten en-nog-wat per kilometer heb gelopen. Het zijn natuurlijk bijzaken, maar voor mij interessant genoeg om te weten. Tevreden wandel ik langs het Hanny Schaftpark naar huis.