A Bird in the Sky

‘Hey Dray! Kom eens hier en maak kennis met de nieuwe buren!’ wordt me toegeroepen. Ik spring uit het raam van de bovenverdieping en roetsj via de regenpijp naar beneden. Daar staan de twee nieuwe buurmannen. Jong en strak in het vel. Wat ze overduidelijk showen door nauwsluitende kleding, die bijna niet aanwezig is. Een buurman draagt alleen een versleten spijkerbroek en schudt me de hand, zijn partner draagt een heel minuscuul broekje en verder niets. Hij knikt naar mij en geeft me een valse sneer. Ik denk nog: Dat is niet vriendelijk bij een eerste ontmoeting.

Wanneer ik even later wakker word moet ik denken aan hoe vreemd dromen zijn. Technisch gezien zijn dromen een opeenvolging van beelden, gedachten, emoties en gevoelens die zich onvrijwillig in de geest voordoen gedurende bepaalde fasen van de slaap (dit zegt Wikipedia). Ik vind het bijzonder dat wanneer dromen daadwerkelijk voortkomen uit onze eigen gedachten, emoties en gevoelens ik in de bovengenoemde droom schuldig ben aan persoonlijke geestelijke foltering door mezelf een valse sneer te geven. Vreemd.

Ik droom vaak opmerkelijk en vreemd. Net als iedereen, denk ik, en ik verwonder mezelf dan door wat mijn brein in die dromen verzint. Ik heb wel gedroomd waarbij ik hartstikke enthousiast ben en dat ik bij het wakker worden opgewonden denk dat ík dit onbewust verzonnen heb. Heel soms kan dat terecht zijn, maar vaak ook heel idioot. Ik zeg maar zoals het is. Ik kan me een droom herinneren waarin ik een wereldhit had gecomponeerd.

Midden in de nacht werd ik wakker en was ik vol van verrukking van mijn idee! Ik heb toen de telefoon van het nachtkastje gepakt en meteen het refrein ingezongen in een dictafoon-app. Ik denk dat ik weer tevreden met een glimlach in slaap ben gevallen. In de loop van de volgende dag was ik de droom vergeten, maar na een week moest ik er weer aan denken en speelde de ingezongen tekst af: ‘You know, and I know it’s a different kind of story. A bird in the sky told me it was a lie.’

Een rollercoaster aan emoties kwam er in me los. Ik kromp ineen van afschuw door de zwoele zangstem en ik lachte hardop om de onzin die ik hoorde. De tekst was nergens op gebaseerd en de melodie deed denken aan wat kleine kleuters fantasie-zingen wanneer ze geconcentreerd aan het fröbelen zijn. Geen wereldhit voor mij. Gelukkig kan ik er nog wel over dromen.