DRAY BOSMA

Het is veertig jaar geleden dat de allereerste blockbuster, ooit, in de Verenigde Staten in première ging. JAWS, het grote succes van Steven Spielberg, vertelt het verhaal van sheriff Brody van Amity Island die het strand sluit om badgasten te beschermen tegen de aanvallen van een witte haai. De gemeenteraad vindt dat het strand open moet blijven om geen omzet mis te lopen, maar wanneer er na een paar dagen nog eens twee badgasten door de haai worden gedood, gaat Sheriff Brody, samen met zeebioloog Matt Hooper en haaienvanger Quint de zee op om de haai te vinden, en te doden.

Het succes van de film JAWS was groot en al snel kwamen er naast een drietal vervolgen -(JAWS 2 (1978), JAWS 3D (1983), JAWS: the Revenge (1987)- nog meer diverse rip-offs over bloeddorstige haaien. Nadat JAWS: the Revenge niet het succes bleek te evenaren als zijn voorgangers, besloot actrice Lorraine Gary om nooit meer voor de camera te acteren en kwam er een einde aan de Jaws-serie over de familie Brody en de witte haai. Jarenlang werd deze laatste film als de slechtste haaienfilm gezien. Totdat in 1995 de Italiaanse film Cruel Jaws, die de subtitel JAWS 5 meekreeg, werd uitgebracht. Deze haaienfilm is een samenraapsel van verschillende eerdere delen uit de Jaws-serie. Niet alleen worden er dialogen uit eerdere delen gebruikt, maar ook wordt er schaamteloos gebruik gemaakt van beelden uit de eerdere delen.

In Cruel Jaws maken we kennis met Dag Snerensen, een Hulk Hogan look-a-like en eigenaar van een klein dolfinarium (twee dolfijnen en een zeeleeuw). Hij heeft een invalide dochter die of in een rolstoel, of in het bassin zit en met dolfijnen zwemt (?). Naast zijn dochter heeft Dag ook een huurachterstand van vijftien(!) jaar. Lekker belangrijk en totaal niet relevant voor de film, want een tijgerhaai terroriseert de wateren in de buurt van het dolfinarium. Overigens veranderd de tijgerhaai als een kameleon tussen de verschillende scènes: van tijgerhaai tot witte haai, naar rubber exemplaar weer terug naar tijgerhaai. Ondanks de aanhoudende aanvallen van de haai, wordt het plaatselijke strandje, vanzelfsprekend, niet gesloten: er moet omzet gedraaid worden.

Wanneer je bekend bent met de Italiaanse film L’ultimo Squalo (1981), een kloon van JAWS uit 1975, zie je ongeveer veertig procent van deze film terug in de film Cruel Jaws. Regisseur Bruno Mattei is hondsbrutaal geweest om zoveel jatwerk in deze film te stoppen. Wanneer twee personages per helikopter boven zee vliegen en de haai zien, zegt de een: ‘We’re gonna need a bigger helicopter.’ Tenenkrommend. Waar Mattei alle aandacht had voor het uitzoeken (stelen) van dialogen en scènes van andere films, lag zijn aandacht zeker niet bij het casten van geschikte acteurs. Het acteren in deze film lijkt op het gedrag van een Furby uit de speelgoedwinkel. De kwaliteit van het acteren ligt lager dan dat in een gemiddelde pornofilm, en dat is de ware horror in deze film.

Wellicht dacht Mattei op een makkelijke en luie manier te kunnen cashen, maar veel geld zullen de erfgenamen van Bruno Mattei niet meer aan deze film verdienen. Door het vele jatwerk uit andere films laat Universal het niet toe dat Cruel Jaws nog verspreid mag worden. Maar eigenlijk mag de filmmaatschappij een klein beetje blij zijn met deze film, want hierdoor is JAWS, the Revenge niet meer de aller-slechtste haaienfilm. Wanneer je nieuwsgierig bent geworden naar Cruel Jaws, dan kan je deze hier via YouTube bekijken.