DRAY BOSMA

Sinds februari 2009 heb ik een account op Twitter. In de afgelopen veertien jaar heb ik af en toe wat boodschappen met maximaal 144 tekens de virtuele wereld ingegooid, met vooral mijn persoonlijke mening waarvan ik toen dacht dat iemand daar op zat te wachten. Toen ik een paar jaar geleden geen zin meer had in het delen van negatieve gedachtes, werd het twitteren ook minder. Daarbij vind ik het ook helemaal niet belangrijk meer wat anderen van mijn mening vinden, en andersom helemaal. Ik vind het helemaal niet van belang hoe de ander denkt over de zogenaamde maatschappelijke zaken. Voor of tegen: Android of IOS. Zomer of winter. Religie of atheïsme. Ik vind het zo onbelangrijk, de eeuwige strijd tussen twee kampen. Dit is wellicht ook een van de redenen dat ik hier niet zo veel te bloggen heb.

Ik besef ook wel dat de bovenstaande gedachtes enorm veilig zijn. Het is het leven alleen maar leuk en opgetogen maken. Alles comfortabel maken zonder je zorgen te maken over al het andere wat jou niet blij maakt. Dat is gemakkelijk, want zo zal je geen figuurlijke tegengas krijgen. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om het achterste van mijn tong te laten zien. Ik zit niet te wachten op een schreeuwerige tegenreactie op een uitspraak waarvan ik denk dat deze onschuldig is. Veel mensen zoeken vaak -met de eigen gedachten als referentiekader- meer achter uitspraken, terwijl deze er niet altijd zijn. Ik besef dat ik hiermee mezelf enorm tegenspreek over het idee dat de mening van een ander me niets doet. Maar het is misschien niet de mening van een ander, maar juist de reactie van een ander die mij hier meer alert op maken. Ik wil mijn gedachtes of mezelf niet verdedigen, maar wellicht moet ik me eens wel uitspreken en me geen zorgen maken over de reactie van een ander. Gewoon minder apathisch.

Ik kreeg van de week het bericht van WordPress dat ze weer het jaarlijkse bedrag voor mijn hosting-abonnement van dit weblog van mijn bankrekening gaan incaseren. Het gaat hier niet om een kinderachtig bedrag, waardoor ik van mening ben dat ik hier wel eens vaker een stukje tekst met die paar volgers van deze persoonlijke website mag gaan delen.

Van de week zat ik weer in de trein, onderweg vanuit het werk, terug naar huis (thuiswerken lijkt zo lang geleden) en ik zat weer even te ‘luistervinken’ naar een gesprek tussen twee jongemannnen van, ik denk, nog net geen twintig jaar. Ik zit daar met mijn witte oordopjes in mijn oren, een beetje met mijn hoofd meeschuddend op de stille muziek (pauze-stand) en iedereen denkt dat je in je eigen wereld leeft.

Het gesprek gaat over afgelopen Koningsdag en een van de twee jongemannen heeft het erover dat er een irritante chick in Amsterdam was die beweerde dat hij homoseksueel was, want hij schonk haar geen gewenste aandacht en daarom moest deze jongeman volgens de chick wel van mannen houden. Lachend melde hij zijn gesprekspartner dat hij haar lik op stuk had gegeven, want hij had haar geantwoord dat het juist andersom was.

Want wanneer hij gay was geweest had hij juist alle aandacht voor haar gehad, want met die enorme vierkante kinnebak van haar had ze meer weg van een vent dan dat ze ook maar ites vrouwelijks had. Op de vraag over hoe ze hierop reageerde bleef hij het antwoord schuldig. De beide jongens kwamen niet meer bij van het lachen en de trein reed inmiddels het station, mijn eindbestemming, in.

Het vorige stukje tekst van afgelopen zaterdag kunt u zien als een gastblog die onder mijn naam een paar regels tekst heeft geschreven over alcholvrije drankjes. In werkelijkheid was het een gegeneerde tekst via een ChatGPT, de kunstmatig intelligente chatbot die met de door mij gegeven opdracht ‘schrijf iets leuks over alcohovrije drank’ de geplaatse tekst naar boven bracht.

Het idee is leuk en misschien aantrekkelijk, maar kunstmatige intelligentie kan pas met een mening komen wanneer er ervaring over is gedaan, en ik ben van mening (weet bijna zeker) dat een chatbot nooit ervaring met alcoholvrije drank heeft gehad. Laat staan ooit iets genuttigd te hebben. Natuurlijk zullen diverse instructies en vervolgstappen een algoritme kunnen helpen met een mening of zelfs een betoog te kunnen houden, maar het is nooit een ervaring uit eerste hand. Het blijft een aanname. Denk ik.