DRAY BOSMA

Barry heeft een hekel aan boodschappen doen. Het vindt het een noodzakelijk kwaad en ondanks alle mogelijkheden die er tegenwoordig zijn, vertikt hij het om boodschappen thuis te laten bezorgen. Hij weet ervan: In deze tijd kun je de boodschappen tot in de keuken laten bezorgen, maar Barry wil gewoon af en toe het huis uit. Noem het een vorm van masochisme. Hij wil kunnen mopperen dat hij helemaal door de regen moet voor nieuw toiletpapier, wijn en andere noodzakelijke dingen.

Zo ook vandaag. Barry is niet helemaal in zijn nopjes in de supermarkt waar hij is. Dankzij een verbouwing in zijn eigen buurtsuper, wordt hij verplicht zijn boodschappen in een andere woonwijk te doen. Na enig speurwerk heeft hij de artikelen van zijn boodschappenlijstje gevonden. Tevreden loopt hij richting de kassa’s en sluit aan bij de kortste rij. Hij is verrast. In plaats van een mevrouw zit er een jongen achter de kassa, en die jongen kent hij van gezicht. En het gezicht niet alleen.

Deze jongen kent hij van Grindr. Een dating-app voor mannen die geïnteresseerd zijn in  mannen, die ook geïnteresseerd zijn mannen. Hij herkent de jongen aan zijn lichtblauwe ogen. Ik weet zijn naam niet maar online is hij bekend als JustMe. Een paar dagen geleden had de jongen Barry aangesproken op de app. Hij was verbaasd, want een veertigplusser als hij bleek nog interessant voor een jongen van net twintig jaar. Ze hadden een kort, leuk gesprek. Plagend zond de jongen nadat Barry zei dat hij de chat ging beëindigen, snel een foto. Daarop stond hij in zijn onderbroek. Het zag er prima uit, maar verder niets bijzonders. Gewoon het tengere lichaam van een twintigjarige man.

Wanneer Barry’s boodschappen op de band staan, herkent ook de jongen achter de kassa hem. Barry wil hem niet in verlegenheid brengen en doet zich voor als een doorsnee klant. Wanneer JustMe zijn boodschappen langs de scanner haalt, groet hij verlegen. Barry groet hem vriendelijk terug en doe alsof hij die foto nooit heeft ontvangen. Nadat hij alle boodschappen heeft afgerekend wenst de jongen hem, met een rood aangelopen gezicht, een fijne dag toe. Barry wenst hem hetzelfde toe. Glimlachend doet hij de betaalde boodschappen in zijn tas.

Barry loopt naar buiten en doet de boodschappentas in de kofferbak van zijn Fiat 500. Wanneer hij wegrijdt ziet hij JustMe om de hoek de supermarkt uitlopen. Hij staat tegen een muur, steekt een sigaret op en inhaleert de rook in. Na een paar seconden blaast hij de rook weer uit. Wanneer Barry van het parkeerterrein afrijdt steekt de jongen zijn hand op. Er wordt terug gezwaaid en JustMe lacht breeduit. Onderweg zucht Barry: Mensen kunnen blijkbaar alleen nog maar digitaal met elkaar communiceren.

Zaterdagochtend. Het is 07:00 uur en ik lig klaarwakker in bed. Het lijkt of ik niet meer kan uitslapen, zodra ik me aan paar keer in bed heb omgedraaid. Ik sluit mijn ogen, maar Droomland is niet meer bereikbaar. De poorten zijn dicht en mijn ogen blijven open. Na een paar pogingen om er toch te komen geef ik de moed op en stap uit bed. Buiten is het nog schemerig donker.

Ik geniet van het moment. Het lijkt er op of de wereld nog wakker moet worden en ik ben er getuige van. Ik geef de katten Oprah en Harpo wat te eten en ik kijk even later door het keukenraam naar buiten. Een fietser rijdt naar een voor mij onbekende stemming. Ik vraag me ook niet af waarheen de fietser rijdt. Ik kan, en wil ook niet van alles op de hoogte zijn. De fietser stapt af. Er wordt iets in het gras gevonden, maar het is het niet waard om opgepakt te worden.

Een paar momenten later loop ik in mijn hardloopoutfit langs het gras. Ik kan zo snel niets vinden over wat de aandacht van de fietser trok. Misschien is het weggewaaid of is er iemand anders voorbijgekomen die het wel het oppakken waard vond. Ik loop door en na tweeënvijftig minuten en nog een tweeënvijftig seconden heb ik mijn toen kilometer hardgelopen. Het was rustig onderweg. Vele mensen liggen zeer waarschijnlijk nog in bed.

Thuis trek ik de hardloopschoenen uit en ik zet het koffiezetapparaat aan. Op de deurmat ligt de ochtendkrant die opgepakt wil worden. Met het ochtendnieuws loop ik terug naar de woonkamer. De koppen op de voorpagina melden geen nieuws. Tegenwoordig zijn de meningen van mensen het nieuws. Ook wordt de dood van Theo van Gogh, vandaag vijftien jaar geleden, herinnerd.

Ik schenk me een kop koffie in en eet een krentenbol. Buiten is het inmiddels licht geworden, maar het blijft er grijs en grauw. Sky Radio Christmas op de achtergrond herinnert me eraan dat over een paar weken hier de kerstboom weer in de huiskamer staat. Zoals in alle laatste weekenden van november. De dag komt pas echt op gang wanneer ik heb gedoucht en Echtgenoot ook uit bed is gekomen. En ik denk: Wat zullen we vandaag eens gaan eten?

Van de week vond ik een oude foto uit 1978. Het was in de zomer van dat jaar, tijdens een bezoek aan Artis in Amsterdam, om precies te zijn. Op de foto staan mijn zus Gré, mijn zwager Hans en hun dochter, mijn nichtje Diana en ik. De foto was mij digitaal toegezonden door mijn neef Pieter, de zoon van mijn zus en mijn zwager, die in het jaar 1978 net anderhalf jaar oud was en daarmee te jong om mee te gaan naar Artis voor dagje uit. Zo werd dat besloten in die jaren van het vorige millennium: Kinderen hebben naar hun ouders te luisteren in plaats van andersom.

Dit is mogelijk een van de redenen dat mijn nichtje Diana en ik bloedchagrijnig op de foto van toen staan. Of niet. Ik weet niet meer wat de ware reden is geweest waarom we zo knorrig en nukkig op de gevoelige plaat zijn vastgelegd. Het zal wel te maken hebben gehad met een vermoeiende reis vanuit Den Helder. Vanuit deze plaats in Noord-Holland, waar ik toch zo’n dertig jaar heb gewoond, is iedere bestemming buiten de stad een hele onderneming. Zeker wanneer je weet dat het minimaal twintig minuten duurt voordat je vanuit deze stad op de snelweg aankomt, en dit zal in 1978 niet sneller zijn gegaan.

Ik kan me verder heel weinig herinneren van het uitstapje naar de dierengevangenis van Amsterdam. Heel vaag kan ik me de apenrots en haar bewoners voor de geest halen en er is een wazige herinnering over het reptielenhuis. Verder zie ik het beeld van een paar leeuwen die onrustig rondjes lopen, maar dat is van een laatste bezoek aan Artis in 2005. Ik heb het niet meer zo op dierentuinen of andere parken waarin dieren gevangen worden gehouden. Of ze nu kunstjes doen of alleen maar achter glas of tralies ademhalen. Ik vind het gevangenhouden van dieren niet meer van deze tijd. Dat is geen feit, maar gewoon mijn mening.

Bij het bekijken van de foto van ruim veertig jaar geleden komen langzaamaan meerdere herinneringen naar boven. Op de foto draag ik oude gympen van een merk dat nog steeds modieus, en daarom tijdloos is. Op de foto staat ik als een kleine jongen met blond haar, terwijl ik in 1978 al het kind-zijn ontgroeid was, volgens mij in dat jaar, en ik vond mezelf een heuse tiener. Als ik dit ook hardop had gezegd, had ik vast de lachers op mijn hand gehad, maar zo denkt een kind van elf jaar. Dat denk ik. Hoop ik. Verder is het leuk om de tijdsgeest te herbeleven. Het zijn niet alleen herinneringen, het is ook het gevoel van het verleden. Toen alles gemoedelijk was, of leek. Want dat is het verraderlijke aan herinneringen. Ze zijn altijd begiftigd met een verzachtend, onrealistisch filter.

Barend is een schappelijke man van ongeveer vijftig jaar oud. Misschien een paar jaar ouder, maar hij oogt iets jonger. Tenminste, dat is wat Barend zelf denkt. Hij is een vrolijke en altijd glimlachende man. Maar wat niet iedereen weet, is dat Barend een mopperkont is. Meestal binnensmonds en nog vaker in zijn gedachten. Mopperen over het nieuws en mopperen op alles wat hem op het pad tegenkomt. Het meest klaagt hij over het gedrag van andere mensen in zijn omgeving. Over de mensen die doelloos als een zombie over straat lopen, constant starend naar het schermpje van hun telefoon. Hij kan het niet laten om er iets van te zeggen. Geërgerd maakt hij een bijtende opmerking, om vervolgens door te lopen.

Vandaag fietste Barend naar een afspraak. Hij was op tijd van huis vertrokken, maar het waaide hard en er stond een flinke westenwind om tegenaan te fietsen. Om zeker te zijn dat hij op tijd voor zijn afspraak zou zijn, checkte hij snel de tijd op het scherm van zijn mobiele telefoon. Het horloge lag ter reparatie bij de juwelier. Hij bevond zich op een recht stuk fietspad en het zou nog honderden meters duren voordat hij op een kruising zou aankomen. Een snelle blik op zijn telefoon gaf aan dat Barend nog voldoende tijd had, en nog voordat hij zijn telefoon weggestopt had, werd hij ingehaald door een wielrenner.
‘Van kleine kinderen had ik dit gedrag nog wel verwacht, maar..’ zei de wielrenner en reed zonder zijn zin af te maken, snel door.

Barend schrok van de onterechte opmerking. Hij voelde zich betrapt op iets waaraan hij zich niet schuldig had gemaakt. Hij zat niet als een zombie op het scherm van zijn telefoon te kijken. Hij checkte alleen de tijd. Hij was niet alleen geschrokken, maar ook ontzettend boos. Waar haalde deze man het recht vandaan om het te bekritiseren? Om hier achter te komen fietste hij met alle kracht die hij in zijn benen had achter de wielrenner aan. Na een paar honderd meter lukte het hem om naast de oudere wielrenner te komen.
‘Waar sloeg dat op?’ vroeg hij hijgend en boos aan de verraste wielrenner. ‘Je kent mijn verhaal niet, dus wie ben jij om mij te bekritiseren?’
‘Ik zag dat je op je telefoon zat te kijken! Dat kinderen dat doen, oké, maar van volwassen verwacht ik wel iets anders.’
‘Ik keek alleen voor de tijd,’ riep Barend en liet een kale pols zien. ‘Kijk, ik heb geen horloge en daarom keek ik op het scherm van mijn telefoon.’
‘Het zal wel,’ zei de wielrenner. ‘Maar ik ben al twee keer over de kop gevlogen omdat er kinderen constant met hun neus op hun telefoon zitten te kijken.’
Nog steeds boos zei Barend: ‘Misschien moet je in een drukke stad niet zo hard op je racefiets racen. Je kent mijn verhaal dus niet, maar het is al goed. We komen er toch niet uit. Ik wens u een fijne middag toe.’
‘Ik geef commentaar aan wie ik wil, en wanneer ik wil.’ Met deze laatste opmerking trapte de oude wielrenner snel zijn pedalen in en ging er vandoor.

Beduusd bleef Barend alleen achter. Hij had zojuist een man kwaad aangesproken die niets anders had gedaan dan wat hij zelf dagelijks bij anderen doet. Commentaar leveren en bits  naar anderen roepen dat ze asociaal zijn. Dat iemand dit bij hem deed, vond hij verwarrend. Hij was nog steeds van mening dat een wielrenner in een stad niet zo snel moest fietsen, maar Barend moest ook lachen om zijn eigen belachelijke actie. Hij realiseerde dat hij in principe zichzelf achterna had gefietst. Per vandaag heeft Barend zich voorgenomen om in het vervolg milder te zijn, niet meteen te oordelen en ook minder botte opmerkingen te maken.

Nadat mijn vorige ‘On the Road’ fiets tijdens de grote fietsenrazzia van mei 2019 werd opgepakt en afgevoerd heb ik niet lang zonder een vervoersmiddel gezeten. Anderhalve week nadat mijn oude fiets voor recycling was afgevoerd, had ik al een zo goed als nieuwe, maar toch wel een oude herenfiets in Amsterdam staan. Het is de oude ‘Medley’-fiets van Edo, die er niet langer op wenste te fietsen. De achterband stond constant leeg en dat was iets om moedeloos van te worden. Ik besloot de Medley mee te nemen naar de fietsenmaker die er om de wielen van de fiets een bijna-niet-lek-te-krijgen-binnenband van zeven millimeter dikte 7 mm om wilde leggen. Al snel was een fietsenadoptie een feit en op de zomerse eerste dag van juni 2019 nam ik mijn Medley met de trein mee naar zijn nieuwe woonomgeving in Amsterdam Nieuw-West.

Hier heeft mijn Medley-fiets het heerlijk naar zijn zin. Dit in tegenstelling tot zijn voorganger. Waar mijn vorige ‘On the Road’ fiets onafgebroken haar banden in het zand zette en er alles aan deed om duidelijk te maken dat ze niet gelukkig was met de verhuizing naar Amsterdam, doet mijn Medley het heel goed. Medley neemt mij mee naar mijn werk en van mijn werk terug naar het metrostation. Toen het nodig was bracht hij mij zonder tegenstribbelen naar familieleden zo’n zesenhalve kilometer verderop in Amsterdam. Daar heeft hij zelfs nog een paar dagen mogen logeren in de kelderbox, totdat ik hem nodig had voor het traject metrostation en werklocatie. Dat hij daarna weer dag en nacht bij Metrostation Sneevliet in de buitenlucht moest staan, heeft hem niet in karakter veranderd.

Wel heeft mijn Medley een afvallige periode van dunne bandjes gehad. Ik dacht eerst dat het een lekke achterband betrof, maar dat leek juist onmogelijk, omdat de fietsenmaker de bijna-niet-lek-te-krijgen-binnenband om de wielen had gelegd. Toch hebben we samen ruim een anderhalve week met samengeknepen billen de dagelijkse drie kilometer tussen het metrostation en mijn werklocatie (en terug) afgelegd. Tot het moment dat ik besloot de hulp van een fietspomp in te schakelen. Ik nam de pomp mee van huis en al ras waren we in opperste stemming. Mijn fiets met volle banden en ik vol goede moed. Het was samen genieten, in volle vaart fietsend over de Johan Huizingalaan en de Henk Sneevlietweg.

Tot afgelopen maandagochtend. Ik dacht even dat mijn fiets een plan had beraamd, tezamen met zijn rijwielomstanders. Ontsproten uit de frames van de andere rijwielen bij het metrostation, natuurlijk. Wanneer je slechte ervaringen hebt opgedaan met een eerdere fiets, in dezelfde omgeving, dan ben je al snel vooringenomen in je oordeel. Het werd al snel duidelijk dat de fiets het sleuteltje niet langer in het slot leek te accepteren. Het fietsslot bleef wel open, maar verder werd er niets gepikt of geslikt. Ondanks mijn stinkende best kreeg ik geen beweging in het sleuteltje, en met enig geweld brak de fietssleutel tot mijn grote schrik in tweeën. Wilde mijn herenfiets hiermee aangeven dat de relatie tussen ons over was?

Met licht betraande ogen peuterde ik het restant van het fietssleuteltje uit het slot. Mijn fiets moest ik aan de reling van de brug laten staan, terwijl ik verder lopend naar mijn werk mocht. Nu moest ik alleen nog op zoek naar het reservesleuteltje. Het geluk was aan mijn zijde die avond; het reserve fietssleuteltje was snel gevonden. De volgende ochtend stak ik met een kloppend hart en trillende vingers het sleuteltje in het slot. Het gaf mee en met een luide klap schoot het fietsslot open. Mijn herenfiets had toegegeven en ik kon weer plaatsnemen op het zadel. Samen waren we snel onderweg, waar ik niet meer aan twijfelde of het een geplande vergelding van mijn rijwiel was geweest.

‘Ik doe het niet.’
‘Maar ik wil het…’
‘En toch doe ik het niet.’
‘Maar ik heb er speciaal een afspraak voor gemaakt!’
‘Het is te oppervlakkig. Je maakt er meer mee kapot, dan dat het iets oplevert.’
‘Maar ik heb pijn.’
‘Dat is geen reden. Wil je van de pijn af, dan moet je de oorzaak weten, en van daaruit gaan werken aan een oplossing.’

Het was een discussie met mijn huisarts die ik niet ging winnen. Al weken had ik last van een ontsteking in mijn rechterelleboog en Google had bij mij een tennisarm gediagnosticeerd. Op het moment dat ik vergat dat ik een ontsteking had, probeerde ik bij metrohalte Van Sneevliet in Amsterdam een fiets bij het stuur op te tillen. Big mistake. Een enorme pijnscheut schoot er door mijn rechterarm en er keken kort een paar mensen naar mij toen ik het eventjes uitschreeuwde van de pijn. Dat was het moment dat ik besloot om een afspraak te maken voor een cortison-injectie.

Wanneer ik die avond verder had gegoogeld, had ik zelf ook kunnen lezen dat een cortison-injectie in je arm nadelige gevolgen zou kunnen hebben voor het kapsel, pezen en het kraakbeen. Dat bedoelde mijn huisarts waarschijnlijk. Toch maar goed dat er huisartsen zijn die niet alleen even snel op Google een ziektebeeld checken. Geen snelle oplossing voor mijn pijn. Om de pijn in mijn arm te verlichten kreeg ik het advies om twee keer daags mijn rechterelleboog in te smeren met Voltaren Emulgel. Hiermee was de discussie met de huisarts gesloten.

‘Zijn er verder nog klachten?’ vroeg de huisarts mij.
‘Ik heb dagelijks pijn aan mijn voet door de artrose,’ zei ik. ‘Ik heb inmiddels de pijn een plaatsje kunnen geven, maar kunt u er eens naar kijken?’
‘Natuurlijk,’ zei ze vriendelijk lachend.
Ze vroeg me de schoenen en sokken uit te doen en plaats te nemen op de behandeltafel en nam mijn voeten onder handen. Ze bekeek de bult op mijn rechtervoet en bewoog mijn grote teen heen en weer, en op en neer.
‘Doet het zeer wanneer ik dit doe?’
‘Nee,’ zei ik naar waarheid.
‘Ik denk niet dat het artrose is. Het is een drukpunt.

Vervolgens gaf de huisarts mij wat advies over het aanschaffen van goede en ondersteunende schoenen. Tips waar ik niets aan heb, want gezien het feit dat ik al 10 jaar lang het idee -of de pretentie, dat ik artrose aan mijn rechtervoet heb, hou ik jarenlang rekening met de pasvorm van mijn schoenen. Ik loop constant op hetzelfde merk hardloopschoen om vooral geen last van mijn artrose-knobbel te hebben en mijn ‘normale’ schoenen lijken eerder op de schoenen van Katrien Duck, omdat deze altijd zo breed mogelijk moeten zijn.

Enigszins teleurgesteld verliet ik het gezondheidscentrum van Filmwijk. Geen cortison-injectie. Dit betekende dat ik nog even met pijn in mijn arm mag doorlopen en de gedachte dat ik artrose in mijn voet heb, blijkt nu een illusie te zijn! Wat ik vreemd vind, want op 14 mei 2007 is er toch echt wel artrose in mijn voet gediagnosticeerd. Dokters. Kan je de geneesheren en -dames tegenwoordig nog wel vertrouwen?