DRAY BOSMA

De afgelopen dagen zijn we aardig op weg om Nederland op de kaart te zetten als een land met een tropisch klimaat. Waar we vroeger urenlang puffend op de achterbank van de auto naar het zuiden van Europa reden, volstaan we tegenwoordig met een wandeling naar de achtertuin. Lekker puffen op de tuinbank. Het geeft ons Nederlanders nu ook het temperamentvolle dat de zuidelijke Europeanen hebben.

Zo fietste ik van de week door het stadspark waarbij ik twee mevrouwen aansprak op het feit dat ze niet uitkeken bij het oversteken en ik bijna een kind van het gezelschap onder mijn voorband had liggen. In plaats van excuses of een verontschuldiging werd mij de huid volgescholden. Waar ik me mee bemoeide, werd met toegesnauwd. Ze waren duidelijk van mening dat ik hen beledigend had toegesproken.

‘Jullie zitten alleen maar naar jullie mobiel te kijken, in plaats van de omgeving,’ gaf ik als antwoord.
‘Welkom in twintig-twintig, dat is het tijdsbeeld tegenwoordig. Iedereen loopt met zijn mobieltje rond,’ werd mij wederom toegesnauwd.
‘Maar je moet niet je omgeving vergeten,’ antwoorde ik terug.
‘Je hoeft het niet zo chagrijnig te melden,’ zei de andere vrouw.
‘Ik merk het al,’ zei ik. ‘Het ligt natuurlijk weer aan een ander.’
Die opmerking was raak. Ik was de boeman, er was niets wat ik kon zeggen om ze te kalmeren.

‘Ondanks alles, dames, wens ik u een hele fijne dag toe,’ en ik maakte aanstalten om weer op mijn fiets verder te gaan.
‘U ook, maar misschien kunt voortaan niet meer zo chagrijnig reageren,’ werd me nog als tip meegegeven.
‘En een volgende keer kunnen jullie eens leren te incasseren,’ glimlachte ik terug.
Ik stapte op mijn fiets en liet de dames achter in het park.

Toen ik later de supermarkt uitliep, werd ik staande gehouden door een jongeman.
‘Meneer, mag ik u wat vragen?’ en stapte daarmee iets te close in mijn comfortzone.
Ik knikte hem toe. Je kan tenslotte niet boos op iedereen blijven.
‘Alles naar het zin, meneer?’ vroeg hij mij.
‘Kom maar met je echte vraag,’ ik had inmiddels wel door dat hij bij me zat te bedelen om geld.
‘Nou, u hoeft niet zo kortaf te doen,’ zei de jongeman. ‘Ik stel maar een vraag.’

Ik was er klaar mee. Ik vond het te warm om geduld te houden voor dit soort ongein.
‘Als je je vraag wilt stellen, moet je het nu doen, anders loop ik door,’ zei ik.
‘Heeft u misschien vijftig eurocent voor mij?’ was zijn vraag.
‘Joh, niemand heeft nog geld op zak. Alles is contactloos tegenwoordig!’
Zonder nog te wachten op een reactie ben ik licht geïrriteerd naar mijn fiets gelopen. Stomme hittegolf…

Af en toe raakt mijn collectie van whiskyflessen bijna op. Dan staat er nog een liter whisky in de kast, verdeeld over drie, vier of vijf flessen. Ik drink het incidenteel. Af en toe een glas whisky, verdund met bruisend bronwater. Ketterij! hoor ik de liefhebbers c.q. kenners al roepen. Ik leng het graag aan met wat bubbels. Ik kan hier enorm van genieten. Ik hou het bij één merk: Johnnie Walker. Alle kleuren labels heb ik wel in huis gehad. Behalve de blauwe, want een fles van label blauw gaat niet weg voor een bedrag onder de € 100,00.

Naast de diverse labels van Johnnie Walker staat er ook altijd een ander whiskymerk in de kast. Royal Lochnagar. Het is een whisky dat vlakbij Balmoral Castle (het buitenverblijf van de Engelse royals) in Schotland wordt gestookt. Ik heb daar ongeveer vijfentwintig jaar geleden met mijn vader de distilleerderij bezocht, waarna we aan het einde van de rondleiding een flinke fles Royal Lochnagar hebben aangeschaft. Diezelfde avond hebben we de fles soldaat gemaakt. Dus papa’s whisky, zoals ik het merk noem, staat altijd in de kast. Zo heeft mijn pa ook in de tegenwoordige tijd een betekenis in mijn leven.

Nu de collectie in de kast steeds minder werd ben ik me gaan oriënteren in de diverse labels die Johnnie Walker aanbiedt, want naast de primaire merkenkleuren biedt het merk ook diverse Blenders Batch-smaken aan. Het zijn die whisky’s met een iets ander kleurtje en een extra geurtje, en andersom. Zo heb ik dit keer gekozen voor de Rum Cask Finish. De naam verraadt het al; deze whisky heeft mogen rijpen in de vaten waarin voorheen Caribische rum werd bewaard. Een kaartje aan de fles geeft die extra informatie.

‘Deze heerlijk soepele whisky is het resultaat van een reeks experimenten om Scotch zorgvuldig af te werken in vaten die voorheen Caribische rum bevatten,’ waar de whiskyblender op de achterzijde persoonlijk verder gaat. ‘Als mixer raak ik opgewonden op zoek naar smaakmogelijkheden op verschillende plaatsen. Vele jaren geleden begon ik na te denken over wat we zouden kunnen doen met Scotch-smaken, als we whisky zouden afmaken in vaten die eerder waren gebruikt om Caribische rum te laten rijpen.’

Door zijn ervaring met zowel rum als whisky begon whiskyblender Chris Clark te experimenteren met verschillende vaten, verschillende soorten van rum en verschillende melanges. Deze reis fascineerde hem, meldt hij op het kaartje. Het resultaat is Johnnie Walker’s Blenders Batch Rum Cask Finish. Een soepele, pittige en zoet gemengde Scotch, die gebruik maakt van de Whisky’s van zorgvuldig geselecteerde distilleerderijen uit Speyside en de lowlands van Schotland. Dit belooft wat voor vanavond wanneer ik de nieuwe fles zal openen.

Het water in de Stadswetering van Almere-stad is verrassend schoon. In eerste instantie word je aangenaam verrast door de helderheid van het water, totdat je doorhebt dat het toch niet zo zuiver is, en je ziet wat de mensen allemaal in het water achterlaten. Ieder leeg blikje, ooit gevuld met frisdrank of bier schittert terug vanaf de bodem naar het oppervlak. Iedere verloren plastic zak drijft als een kwal door het water met de stroom mee. Het maakt een beetje triest.
Ik peddel voor het eerst over het water van Almere. Sinds kort ben ik in het bezit van een kajak. Een kano kan je het ook noemen, maar omdat in iedere volwassen man de tienjarige aanwezig blijft, en zeker ook nog altijd inbreng heeft in de beslissingen van de man, heb ik laatst een kajak gekocht. Geen kano.

Het is wel even wennen, dat peddelen. Ik dacht: dat doe ik wel even. Peddel, peddel en we varen in rap tempo over het water, dacht ik als een kinderversje, maar dat was wel even anders. Heel vroeger heb ik wel eens kanogevaren, maar dat blijkt toch anders te zijn dan kajakvaren. Bij het kajakken heb je aan beide zijden een peddelblad en bij kanoën heb je maar aan een zijde een peddelblad. Dat is de officiële verklaring, heb ik op het internet kunnen lezen.
In een eigen tempo peddel ik vanaf de Stadswetering richting de Leeghwaterplas. Ik heb windje mee en merk dat het toch wel onontbeerlijk is om enige techniek onder de knie te hebben. Wanneer ik weer thuis ben, moet ik maar eens nalezen hoe je het beste kan kajakken. Ik merk dat ik heel relaxt achterover in mijn zitje zit, maar volgens mij is een proactieve houding (rechtop) veel beter voor een rechte lijn door het water. Een aandachtspunt.

Na een uurtje op het water wil ik wel naar huis. Voor een eerste keer kajakken heeft het lang genoeg geduurd. Ik voel inmiddels een milde pijn in de spieren van schouders en bovenarmen. Dat belooft nog wat, qua spierpijn! In een iets rustiger tempo peddel ik naar de Stadswetering terug. Ik heb windje tegen en de golven slaan tegen de boeg van mijn kajak. Uiteindelijk kom ik net niet uitgeput aan bij de botenhelling, het vertrekpunt.
Langzaam glijdt de kajak tegen de helling aan. Het ware avontuur begint nu. Hoe kom ik gracieus weer aan wal? Niet, blijkt het antwoord. Wanneer ik met mijn linkerbeen op de stenen sta, glijdt mijn voet weg over de gladde stenen. Ik heb geen houvast en ik zak langzaam terug, net naast de kajak. Ik lig achterover op mijn rug in het ondiepe water. Een mevrouw die voorbij loopt durft niet te lachen en veinst ontsteltenis.
Uitstappen. Ook dat is nog een aandachtspunt van verbetering.

Van de week ging ik voor een avondwandeling. Met alle moderne technische snufjes op mijn horloge wordt er netjes bijgehouden hoeveel calorieën ik zo’n beetje verbrand en ik kan u zeggen dat thuiswerken, zittend achter de computer niet heel veel energie verbrandt. Dus na het avondeten, nadat ik weer wat calorieën tot me heb genomen, geeft mijn horloge een vrolijk riedeltje met de boodschap: ‘Dray, vandaag heb je niet zo veel bewogen,’ en dan komt het apparaat met het voorstel om toch vooral maar te gaan bewegen. Het geeft je een schuldgevoel, en dan ga ik maar.

Ik loop graag een stukkie door het stadspark dat de wijken Filmwijk, Waterwijk en de Verzetswijk aan elkaar verbindt. Het is er niet echt druk. Gewoon een gezellige boel. Er wordt met de hond gelopen en er wordt door ouderen powergewandeld, en jongeren hangen er een beetje rond,. Diep gefocust op het beeldscherm van hun mobiel. Ik vraag me soms af of ze elkaar berichtjes sturen terwijl ze bij elkaar zijn. Het zou me niet verbazen van wel, maar ook weer van niet. Ik behoor dan wel tot de inmiddels oudere generatie, maar eens was ik een hangjongere, die zich ook ’s-avonds nèt niet verveelde met vrienden, dus ik kan me hun nonchalance voorstellen.

Wanneer ik wandel vind ik het heerlijk om helemaal in gedachten te zijn. Als ik er zo over nadenk is het ook een van mijn meest favoriete plekken om aanwezig te zijn. Lekker in mijn eigen hoofd. Inclusief mijn eigen gedachten. Fantasietjes, ideeën en wereldbeschouwingen. De hele reutemeteut. Het voelt heel comfortabel. Met hardlopen denk ik ook wel, maar dat zijn meer vluchtige gedachten over de zaken die op dat moment in mijn leven van belang zijn. Het denken gaat als het hardlopen; in een hogere versnelling. In tegenstelling tot bij het wandelen. Daar gaat het er meer gemoedelijk aan toe.

Anders wordt het wanneer je een bekende tegenkomt. In tegenstelling tot het hardlopen, waarbij je met een ‘hoi’ en een opgestoken hand iemand prima kan begroeten, is dat met wandelen iets anders. Wanneer je wandelend iemand tegenkomt, bijvoorbeeld waarmee je ooit een werkgever hebt gedeeld, ben je niet zo snel klaar met een ‘hoi’ en een handzwaai. Soms word ik staande gehouden en moet ik vertellen waar ik sta in mijn leven. Of ik er op vooruit bent gegaan sinds de gezamenlijke werkgever. Ik zeg altijd maar dat ik het er tegenwoordig naar mijn zin heb, en dat ik leuke collega’s heb. Daar lieg ik niets mee, overigens.

Ik mis soms het sociale aspect om het terug te vragen, over hoe het met hen gaat. Dat heeft een reden. Het antwoord is vaak saai en vooral ook standaard, want het huidige werk is altijd beter dan voorheen. Bovenal ook meer uitdagend. De huidige collega’s zijn vaak gelijken, op hetzelfde denkniveau, zeg maar. Natuurlijk joh. Vergeet vooral ook niet het standaard verhaal over het huidige en hogere salaris dat wordt verdiend. Ik hoef nog net niet met mijn ogen te rollen, want ik denk dan aan wat me vader ooit zei: ‘Een tevreden mens hoeft het eigen gras niet groener voor te stellen.’ Daar liep ik laatst tijdens een avondwandeling aan te denken.

Happend naar adem zit ik in de wachtkamer van de eerste hulp. Met paniek in mijn ogen kijk ik om me heen. Ziet niemand dat ik hier dood zit te gaan? Ik ben stervende!
Dat is één van de eerste gedachte die me te binnen schiet, wanneer er na vijf kilometer hardlopen op de Rietveldbrug een enorme vliegend beest mijn keel in schiet. Het beest is van dat formaat, dat het onmogelijk is om deze door te slikken. Het vloog zojuist met een enorme vaart mijn mond in, dat het in een frontale botsing met mijn huig kwam. Met wat gehoest en geproest weet ik het beest, volgens mij zo groot als een euromunt, uit te spugen. Wanneer ik het op de grond zie vallen, lijkt het meer ter grootte van een dubbeltje.

Zonder te stoppen of verder te wandelen, vervolg ik hardlopend mijn route. Ik denk nog wel: Stel dat het een bij of een wesp was, en ik blijkt allergisch te zijn, lig ik daar straks in het veldje langs het wandelpad te stuiptrekken tot een voorbijganger net te laat is. Moet ik mijn locatie aan het thuisfront appen? Nog meer scenario’s schieten me door het hoofd. Terwijl ik wel in een lekker tempo doorloop.
Ik stel me niet aan, maar het is een pijnlijk gevoel en het slikken gaat moeilijk. Het is niet zomaar een vliegje dat tegen de huig botste. Daar ben ik van overtuigd. Ik ben over de helft van mijn te lopen rondje en voel me verder prima. Geen allergische, of een aanhoudende dramatisch allure.

Het hardlopen gaat lekker. Geen pijntjes in mijn scheenbenen, kuiten of enkels, en ik besluit door middel van een extra lus onder een viaduct een kilometer aan mijn rondje toe te voegen. De gevoelige keel heeft geen invloed op mijn loopritme. Ik denk dat de pijn vooral door de snelheid van het vliegende beestje is veroorzaakt. Het vloog te hard tegen mijn huig aan. Dit is een huig ook niet gewend. Dat het met iets in hoge snelheid in botsing komt. Je gooit nooit iets met een enorme vaart in je kakement. Ik niet tenminste. Ook niet wanneer ik iets heel lekker vind en naar binnen schrok.

Na een tiental kilometers ben ik klaar met het hardlopen. In rustig tempo loop ik door het Hanny Schaftpark naar huis. De pijn in mijn keel is aanwezig bij het slikken en bij het hoesten doet het zeer. Tijdens het hardlopen heb ik het een en ander weten te relativeren. Ik zal hier niet aan doodgaan, maar waarom loop ik nu net op dat moment net op die plek op de brug, wanneer er ook een insect blind rondvliegt? Het zal toeval zijn.
Thuis aangekomen kijk ik met open mond naar mezelf in de spiegel. Een zaklamp beschijnt mijn huig. Het ziet er rood en een beetje opgezwollen uit. Ook zie ik er iets dat er niet hoort. Het lijkt op iets wat het insect heeft achtergelaten. De vleugeltjes of een pootje? Het geeft geen constante pijn. Het voelt alleen ongemakkelijk.

’s-Avonds lijkt het of mijn keel dicht zit en ik besluit actie te ondernemen. Tegen elk advies op het internet in -wat ik natuurlijk pas achteraf lees, ga ik met een pincet het plekje op mijn huig bewerken. Na een paar pogingen en iets meer gevloek, heeft het pincet houvast. Het is minuscuul. Ik haal het uit de keel en leg het voorzichtig op een vel keukenpapier. Ik voel er lichtjes met de vinger aan en merk dat er een nog kleiner haakje aan zit. Ik ben ervan overtuigd dat het zonder behulp van een pincet nu nog op de huig had gezeten.
Door het geklooi achter in mijn mond is de keel nog meer geïrriteerd geraakt en voelt het alsof mijn huig achter op de tong ligt. Bij het praten, bij iedere g-klank, lijkt het of ik mijn huig kan inslikken. Verder is er niets meer wat ik er aan kan doen, en ik laat het rusten. Dit blijkt een goede beslissing. De volgende dag, aan het einde van de middag ben ik van alle klachten af. Morgen ga ik weer hardlopen. Dit keer misschien met mondbescherming. Je ziet het tenslotte steeds meer op straat; mensen met een mondkapje.

Het is de dag in de week dat ik sinds een maandje standaard op kantoor werkzaam ben en ik heb net mijn lunch weggewerkt. Twee boterhammen met geitenkaas. Heerlijk. Ik zie dat ik nog voldoende lunchtijd over heb om een wandelingetje te maken. Al snel sta ik buiten. Het is mooi weer. Niet zomers, maar het regent niet en de temperatuur is aangenaam. Leuk genoeg om even een kwartiertje te kuieren. Ik loop door een kantoortuin, maar dan in de verkeerde betekenis. Het is een stuk groen tussen de kantoorpanden.

Ik loop langs manege De Ruif die hier sinds 1971 is gevestigd, nog voordat het stadse karakter het insloot. Ooit zal het in een soort van middle of nowhere hebben gestaan. Nu staat het verscholen tussen groen en nieuwbouw. In een strook groen staat een nieuw bankje. Grote letters op de rugleuning vertellen me dat dit ‘Het Bankje Van Jan’ is. Het is vernoemd naar Jan Strijbos, natuuronderzoeker, fotograaf en publicist. Geboren in 1891 en gestorven in 1983. Hij deed hier onderzoek naar de Blauwe reiger in de kolonie aan de Sloterweg. Een stukje historie in nieuw Amsterdam. 

Met deze nieuw verworven wetenschap valt het me tijdens deze lunchwandeling op dat veel kantoorpersoneel van andere bedrijven eengezinscollega’s moeten zijn. Collega’s die samen één huishouden delen. Op het bedrijfspark lopen ze langs de kantoorpanden zo dicht bij elkaar gezellig te doen, dat anderhalve centimeter de nieuwe gedragsregel van het RIVM lijkt te zijn. Ik denk er het mijne van, maar dat zal een ander aan zijn reet roesten, om maar eens een populaire kreet van 40 jaar geleden te gebruiken.  

Onderweg, langs de achterkant van hotel Artemis, een uitstekende keuze voor zakenreizigers als vakantiegangers, kom ik een rode kater tegen. Het beestje is niet bang en loopt met de staart omhoog mauwend naar me toe. Het dier heeft aandacht nodig. Wanneer ik het dier wil aaien rent het snel weg, Zelfs katten kunnen pestkoppen zijn. ‘Dan niet,’ roep ik het dier grimmig na, en ik loop door, terug naar mijn eigen kantoor. Ik moet nu even de pas er in zetten, want over een paar minuten ben ik te laat van mijn lunch terug. 

In de vierde week dat je weer een dag op kantoor in Amsterdam mag gaan werken, is het niet zo bijzonder meer om met het openbaar vervoer te reizen. Zelfs het dragen van een mondkapje went. Het is het nieuwe normaal waar iedereen het over heeft. Voor mij is het allemaal ook al zo normaal geworden, dat ik het sinds deze week aandurf om twee dagen per week naar kantoor af te reizen. 

Om enige gewenning hierin bij de passagiers te vertragen heeft het openbaar vervoer in het algemeen wat trucjes achter de hand. Zo had het GVB ervoor gekozen om deze week een wissel op het metrospoor te vervangen (wat moet, dat moet), waarbij de reizigers vanaf station Amsterdam-Zuid naar de twee metrostations op het traject per pendelbus vervoerd mogen worden. Dit lijkt wellicht een goed idee, maar bij aankomst bij metrostation Amstelveenseweg bleek het niet zo te zijn. 

Bij de tussenstop toen de deuren van de pendelbus opengingen stappen er nieuwe passagiers in. Dit waren zo veel extra reizigers, waardoor het onmogelijk werd om zelfs een halve meter afstand te houden. Hutjemutje werden we op de vroege dinsdagochtend door de hoofdstad gereden. Nog voordat de pendelbus in de buurt van haar eindbestemming was, wist ik al dat ik die middag niet meer per pendelbus ging reizen.  

Aan het einde van de werkdag stapte ik op de fiets. Niet naar het metrostation om nogmaals op de pendelbus te stappen. Ik reed nu via De Oeverlanden naar station Amsterdam-Zuid. Het is een fietstochtje dat iets langer duurt dan een kwartier en met mooi weer, en windje mee was dit een prima ritje. Je rijdt er door een rustig stukje natuur van Amsterdam, waar je zo halverwege de rit bij het Olympisch Stadion weer onder de mensen komt. 

Zo kon ik donderdagochtend op station Amsterdam-Zuid vanuit de trein meteen van het perron lopen en op mijn fiets springen. Whoop, geen pendelbus deze ochtend! Jammer was het dat er deze ochtend een miezerig regenbuitje boven Amsterdam hing. Ik was er enigszins op voorbereid; paraplu mee en een extra regenjasje, en droge kleren in de rugtas voor op kantoor, mocht ik helemaal doorweekt op kantoor aankomen.  

Ondanks mijn watervaste planning, kwam ik toch niet geheel droog aan op kantoor. Een kwartiertje -eigenlijk twintig minuten, want ik reed nog even verkeerd- door de miezerregen fietsen houdt je niet droog. Aan het einde van de dag regende het nog steeds. Na deze werkdag op kantoor volgde hetzelfde verhaal als afgelopen dinsdagmiddag. Fietsen door een stukje natuur van Amsterdam en langs het Olympisch stadion. Dit keer met regen en ook tegenwind. Om tien over half vijf liep ik kletsnat het perron van station Amsterdam-Zuid op. Net op tijd om de trein naar Almere voor mijn neus te zien vertrekken. Volgende week kan het forenzen alleen maar beter gaan.

Het is nog erg vroeg, de zon is vandaag nog geen uur op en kleurt de lucht pasteloranje. Een nieuwe dag. De hardloop-app op mijn horloge en mijn hardloopschoenen zijn aan. Klaar om de dag met een hardlooprondje van minimaal tien kilometer te lopen. Een hond van een paar huizen verderop slaat aan. Stadsgeluiden. Geen plattelandshaan die je kan horen kraaien, wel een sprinter die vertrok uit het station, onderweg naar een nieuwe bestemming in het oosten van het land. Over het grote weiland voor ons huis hangt een nevel, die zodra de zon iets sterker wordt zal oplossen.

Een vriendelijke stem van mijn horloge vertelt me via mijn oortjes dat ik mag gaan hardlopen. Ik loop langs het spoor, tegen de wind in, naar het westen. Ik hou een rustig tempo aan en denk er tijdens het lopen aan dat ik deze keer een iets andere route wil lopen om naar de Oostvaardersdijk bij de Noorderplassen te lopen. Vaak loop ik via het Beatrixpark, maar vandaag loop ik er omheen, door Kruidenwijk. Het lopen gaat lekker en de stem in mijn oor meldt dat ik iets sneller loop dan mijn voorgaande hardlooprondjes.

Ik loop door de woonwijk Noorderplassen-West, en ben getuige van het ontwaken van de buurt. Hondeneigenaren die met een slapend hart de hond uitlaten en een paar kinderen die met zware rugtasjes bij hun vader of moeder in de auto stappen. Ze zijn opgewekt. Logisch, denk ik, het is de laatste schooldag voor de zomervakantie. Mochten ze een paar weken geleden eindelijk weer naar school, worden ze vanmiddag weer naar huis gestuurd. Deze keer hebben de vaders en moeders ook vakantie, want er zijn geen schooltaken waar op gelet moet worden.

Nadat ik zes kilometer heb gelopen ruil ik de woonwijk in voor het natuurgebied. Er is nog geen andere wandelaar, hardloper of recreant te zien. Nog een voordeel van het vroeg opstaan. Ik loop in een lekker tempo over het fietspad. De regen van afgelopen dag heeft de natuur de kans gegeven om in overvloed te kunnen groeien. Hierdoor is het uitzicht over het water afgenomen door hoge begroeiing. Het is een charmante afwisseling van omgeving. Het lopen gaat lekker, ondanks dat ik de afgelopen maanden af en toe last heb van mijn scheenbenen.

Bij elf kilometer en het verlaten van het natuurgebied mag ik voor een openstaande brug wachten. Een zeilboot glijdt er over het water wanneer ik sta te wachten. Voor mijn gevoel duurt het allemaal te lang, maar dat komt omdat ik die laatste drie kilometers van mijn rondje naar huis wil lopen. Na de eeuwigheid van een minuut mag ik mijn run voorzetten en krijg ik op de Trekvogelweg enige belemmering van een stevige tegenwind. De vermoeidheid stroomt me in de benen. Ik wil niet gaan sjokken, want dan loopt mijn gemiddelde snelheid op.

Wanneer ik bij het Bos der Onverzettelijken aankom, heb ik genoeg gelopen. Ik beëindig mijn hardlooprondje en sluit deze ook af op mijn hardloop-app. De vriendelijke stem vertelt me dat ik een uur en dertien minuten heb gelopen, veertien kilometer en-een-beetje heb afgelegd, en dat ik gemiddeld vijf minuten en-nog-wat per kilometer heb gelopen. Het zijn natuurlijk bijzaken, maar voor mij interessant genoeg om te weten. Tevreden wandel ik langs het Hanny Schaftpark naar huis.