DRAY BOSMA

Ik heb een beetje last van de laatste-week-van-januari-depressie. Het valt me de laatste jaren op dat deze laatste week van januari niet goed combineert met mijn geestelijke gemoedstoestand. Ik ben niet echt down of depressief, maar ik vind veelal alles stompzinnig, niet leuk en ook niet de moeite waard van mijn aandacht. Wanneer er me iets tegenzit, ontstaat er in mijn hoofd een dramatische happening (dreinend en aanstellerig). Daarbij komt dit jaar er ook nog bij dat ik al ruim drie weken niet heb kunnen hardlopen. Mijn rug werkt niet mee. Nu vind ik het heel zielig voor mezelf dat ik zo’n negen keer mijn hardloopschoenen niet heb kunnen aantrekken. Normaal denk ik: kop op, het komt wel goed! Vandaag voel ik me innerlijk als een kind, liggend op de grond met gebalde vuisten, te schreeuwen naar niemand die het zal horen.

Het is een voordeel dat deze bijzonder geestesgesteldheid van mij maar een weekje duurt. En dat soms niet eens. Halverwege de week zie ik ‘Het Weekend’ aan de horizon van de werkweek gloren, en veeg ik de imaginaire tranen uit mijn ogen. Grote kans dat ik op woensdagavond alweer stilletjes zit te neuriën. Tot die tijd loop ik te jammeren, erger ik me wezenloos aan alles en irriteert me alles wat er maar even tegenzit. Het is de donkere kant van mij die gelukkig alleen die paar dagen in de laatste week van januari van zich laat horen. Laat me nog maar even doorbijten.

We zijn nog geen week in het nieuwe jaar en het is al dag drie van platliggen en een klein beetje lopen. Een nieuw jaar, een nieuwe ‘ik’. Toch liever niet op deze manier. Nog steeds veel last van pijn in de rug. Ik kan zeggen te weten hoe Denzel Washington zich als Lincoln Rhyme moet voelen in The Bone Collector, waarin hij een personage speelt die aan het bed gekluisterd is, maar dat is niet realistisch van mij. Het personage Rhyme was vanaf de nek verlamd, en dat ben ik niet. Dat is me dan toch te dramatisch. Het is alsof je verklaart te weten hoe Anne Frank zich achter de boekenkast heeft moeten voelen, omdat je een dagboek bijhoudt.

Helaas kan ik niet melden dat het al iets beter met me gaat. Ik verwachtte het wel, vanmorgen, na het douchen, maar bij het afdrogen schoot het me weer in de rug. Helse pijn en duivels gevloek. Met moeite mezelf  naar bed gebracht (strompelend) en rustig gaan liggen tot de pijn lichtelijk verdween. Wederom een dag van liggen en af en toe een wandeling. Ik wordt er een beetje moedeloos van.

Vanavond na het eten dacht ik me iets beter te voelen en ik besloot een laatste wandeling van deze dag te lopen. Echter, mijn rug dacht daar anders over en gaf dit wederom aan met een heftige, aanhoudende pijn. Ik heb het opgegeven. Ik ben naar bed gegaan. Hier lig ik nu nog en zal dit tot morgenochtend blijven doen. Misschien dat het dan iets beter gaat!

Het jaar 2022 is nog maar twee dagen oud en ik heb nu al een dieptepunt bereikt: Ik lig vandaag al uren op bed met een enorme rugpijn. Ik had al een paar weken last van een zeurderig pijntje, onder in mijn rug, maar ik kon normaal blijven doen. Zoals hardlopen.

Vanmorgen wilde ik weer gaan hardlopen en bij het aantrekken van mijn rechtersok, zittend op mijn bedrand, schoot de pijn door mijn pijngrens-barrière. Jammerlijk stootte ik wat pijnkreten uit en besloot even naar de badkamer te lopen. In de hoop dat ik de pijn eruit kon lopen.

Voorzichtig liep ik naar badkamer, maar zeer waarschijnlijk niet voorzichtig genoeg. Bij een volgende stap in de badkamer, over een handdoek, kreeg ik wederom een pijnscheut onder in mijn rug, waarmee ik bijna zelf in elkaar zakte. Ik kon me nog half staande houden, met beide handen rustend op de badrand.

‘Hardlopen gaat het niet worden,’ zei ik binnensmonds en ben toen weer langzaamaan, voorzichtig op mijn bed gaan liggen. Met een naproxen in mijn lijf heb ik bijna een uur plat op mijn rug gelegen. Tot ik genoeg had van het stilliggen. Voorzichtig ben ik uit bed gekomen en heb ik me toen verder aangekleed om naar buiten gegaan voor een korte wandeling.

Dit ging goed en het was fijn. Met iedere stap leek de pijn minder te worden. Heerlijk. Ik hen een kwartiertje gewandeld en ben vervolgens op het logeerbed gaan liggen. Dit bed heeft een verstelbare bodem, waarmee ik met de benen hoger lig. Heel fijn tegen de pijn. Hier lig ik nu nog. Straks wil ik wederom een wandeling maken, en ik hoop dan zonder pijnstillers weer rustig te liggen. Morgen kijk ik wel verder.

Nog een paar dagen te gaan en dan is het jaar voorbij. 2021 begon hier in een lockdown en het eindigt in een lockdown, en in die tussenliggende tijd hebben we twaalf maanden lang geprobeerd er het beste van te maken. Met de altijd aanwezige hoogte- en dieptepunten. Maar nu heb ik geen zin om mijn persoonlijke ervaringen van het afgelopen jaar te delen, daarom vertel je ik over een herinnering van ongeveer vijfendertig jaar geleden, welke ik nooit eerder heb gedeeld.

Achttien jaar was ik. Misschien iets ouder, toen ik langzaamaan tegen mezelf wilde toegeven dat ik me meer tot mannen voelde aangetrokken dan tot vrouwen. Ik kon, en kan, gezellig met vrouwen omgaan, maar seksuele escapades zijn hierin niet van toepassing. Dus wanneer je op deze jonge leeftijd van achttien jaar last krijgt van herhaalde seksuele kriebels ga je uiteindelijk toch op onderzoek uit. Toen destijds, halverwege de jaren tachtig waren er geen dating-apps te downloaden om aan je gerief te komen. Je was toegewezen op ontmoetingsplaatsen en contactadvertenties, en aangezien ik niet zomaar ergens in een park wilde wachten, was de keuze rap gemaakt.

In een verre wijk, aan de andere kant van de stad, kocht ik in een winkeltje een tijdschrift voor homoseksuelen en vond hierin een vriendelijke contactadvertentie van een stoere man uit dezelfde woonplaats. Deze was op zoek naar wat speelse momenten met andere stoere mannen. Maar niet te oud stond erbij vermeld. Dit was een match, vond ik. Ik zag mezelf als een stoere man en ik was zeker niet te oud. Ik besloot te schrijven en hierna volgde een korte correspondentie om tot een ontmoeting te komen. Dit ging gebeuren op een locatie, waar mijn match werkzaam was, buiten de gangbare openingstijden. Ik was zenuwachtig voor de ontmoeting, maar ook om de man die ik ging ontmoeten.

Het is me nu niet meer bekend op welke dag of op welk tijdstip het was. Wel dat ik op mijn fiets naar de locatie in de binnenstad ging en dat ik met trillende handen mijn fiets bij de locatie tegen een boom neerzette. Vanuit mijn ooghoeken scande ik de omgeving. Hopend niet bekenden tegen te komen. In het gebouw was het vanzelfsprekend rustig en ik kon doorlopen naar een vertrek achter in de grote zaal. Daarachter, op een stoel, zat de mannelijke man. Ik zag eerst alleen het kruintje van zijn hoofd boven het raam uitsteken en naarmate ik dichterbij kwam kreeg ik meer te zien.

Mijn date stond op om me te begroeten. Het was duidelijk dat hij me niet herkende, maar ik herkende hem wel. Deze stoere man was de vader van een buurjongen bij mij in de straat. De man was mijn overbuurman. Ik weet niet meer wat er woordelijk is besproken, maar ik heb daar meteen aangegeven hier niet mee door te willen gaan. Ik vertelde hem dat hij bij mij in de straat woonde en om duidelijk te zijn, zei ik dat hij de vader van ___ was. De teleurstelling was op zijn gezicht te zien en hij mompelde iets binnensmonds. Ik weet niet wat hij zei en nog voordat hij meer kon zeggen had ik me al omgedraaid en liep ik naar de deur. Waar ik zonet nog gespannen naar binnen kwam binnenlopen, liep ik nu ontgoocheld naar buiten. Een ervaring en een deceptie rijker.   

Ik ben nu inmiddels vijfenvijftig jaar oud. Sinds vorige week zondag. Dat doen verjaardagen met je; je wordt er ouder van. Het heeft zo z’n voor- en nadelen dat het ouder worden. Aan de ene kant wil je niet echt oud zijn, maar aan de andere kant maak je, je niet meer zo druk om andere, onnozele dingen.

Zo vind ik het ook niet meer belangrijk om mijn mening te delen. Over de lock-down, die sinds vandaag is ingegaan. Je kan er boos om worden en je kan het gelaten negeren. Maar in principe doet het er niet toe wat jouw mening is over de lock-down of over COVID 19. Of over vaccinaties, het openbaar vervoer of het beste wasmiddel voor de witte was. Totaal niet belangrijk.

Zoveel mensen met een mening, en de mening is als een kont. Iedereen heeft er een. Dus het spuien van mijn mening voel ik als overbodig geworden. Ik ga door met mijn leven. Tenminste, dat is wel de bedoeling. 

Ik moet hier overigens wel even melden dit stukje niet wordt geschreven met een toetsenbord, maar dat het wordt ingesproken via mijn mobiel, omdat het mij handig lijkt om ook wanneer ik niet bij de computer ben een stukje te kunnen ‘schrijven’. Ik ben ook heel benieuwd hoe de tekst eruit komt te zien wanneer ik klaar ben met het inspreken van deze teksten. Ook als ouwe *** moet je met je tijd meegaan, vind ik. 

Ik moet dus nog ontdekken hoe dit het beste werkt, en of het wat voor mij werkt. Het is namelijk zo dat ik niet veel zin heb om ‘s-avonds nog achter de computer te gaan zitten om een stukje te gaan tikken, omdat ik al de hele dag achter de computer zit thuis te werken. Maar wellicht helpt het wanneer er in gedachten, tijdens het hardlopen, mij iets te binnen schiet en dat ik het dan kan inspreken en dat ik hiermee weer iets vaker een tekst, of een stukje tekst kan plaatsen.

We zullen het meemaken. Ik ga nu kijken om te zien hoe ik dit zo het beste moet uitwerken. Misschien gaat het zo goed, dat ik dit stukje kan eindigen met: Tot morgen…

The month of December is only a few days old and I am already getting overviews of the year that 2021 was. Spotify wrote me this weekend that The Supremes were the artists I listened to the most this year.
Whoa, Spotify, go easy on me! I can listen to ABBA, or Jim Croce for days this December. Give me a moment to sit out the year, thank you very much. Life goes so damn fast. But there is no escape. It’s not just Spotify. The annual reviews flood our online time lines, our news reports and even our daily lives. They’re almost suffocating. Everything reminds us of the past twelve, or rather eleven, months (the year has not yet ended).

It will be a while before I blog an overview of the past year. If I start telling you now how many runs I will have done in 2021, I will have done less than 140. I really want to get close to 150 this year. So a few more weeks, and runs, to go! We keep in touch. 😉

Wanneer je een vallende ster ziet, of wanneer er een lieveheersbeestje op je landt en ook wanneer je de kaarsen op jouw verjaardagstaart uitblaast, mag je een wens doen. Dan mag je het verlangen naar iets bekendmaken. Volgens traditie mag je dit trouwens alleen in gedachten verkondigen. Dus ook wanneer je een muntje in een wensput gooit mag je een wens doen. Maar spreek ‘m niet hardop uit, anders komt de wens niet uit. Er zullen nog wel veel meer redenen zijn om het verlangen naar iets even onder de geestelijke aandacht te brengen. Ik hoorde laatst dat het ook mag bij het wegblazen van een oogwimpertje of bij het wegblazen van paardebloempluizen. Ik ben geen wensexpert, maar het zal wel zo zijn.

Er bestaan veel verhalen waarin het doen van wensen centraal staat. Vaak mag men één, drie of zelfs meer wensen doen, maar daar hebben de wensen wel onvoorziene effecten, of worden ze met een andere, soms letterlijke, interpretatie vervuld (de mop van de man die een piemel tot aan zijn knieën wilde, kreeg kortere benen). Een andere variatie is het duivelspact, waarbij iemand zijn ziel aan de duivel verkoopt of dat de duivel eerst schijnbaar voor niets een wens vervult, maar dat er toch een addertje onder het gras zit. De boodschap is: Wees voorzichtig met wat je wenst, want voor je het weet komt deze uit.