Het is dit jaar iets later dan we het normaal doen, maar afgelopen weekend hebben we dan toch onze vakantie geboekt en (deels) betaald. Dit jaar zitten we voor een ruime week op het Griekse eiland Santorini. Zoals ieder jaar willen we naar een accommodatie waar kinderen, jonger dan zestien jaar niet welkom zijn. Niet dat we een hekel aan jonge kinderen hebben, maar in mijn vakantie wil ik rust. Zeer aanwezige kinderen ervaar ik niet als rustig, dus het iets dieper in de vakantiebuidel tasten, is een vanzelfsprekend en gewenst offergebruik.
Naast een week van rust willen we ook iets van de omgeving zien, en ik wil natuurlijk ook wel een paar rondjes op het eiland gaan hardlopen. Niet omdat het moet, maar … Oh, wacht! Het diep autistisch en dwangmatige karakter in mij vertelt me dat dit wel moet. Dus het zit er dik in dat de hardloopschoenen (meervoud) ook ingepakt gaan worden. Het hardlopen op Santorini zal nog een uitdaging worden met alle diverse levels (trappen en nog meer trappetjes), maar natuurlijk heb ik online al de diverse hardlooproutes gecheckt. Er wacht me nu nog een drietal maanden van voorpret (lichtelijke voorbereidingen), en aftellen. Het vermelden dat ik er zin aan heb, is overbodig.
