DRAY BOSMA

Vorige week zondag, de dag na de hittegolf -toen de buitentemperatuur niet meer gelijk of hoger lag dan de menselijke lichaamstemperatuur, zijn we na een afwezigheid van ongeveer 20 jaar weer eens op het strand nabij Den Helder gaan liggen. Ik weet het; het was die zondag niet echt een stranddag, maar de combinatie van een bezoek aan het strand nabij Den Helder is ook een bezoek aan mijn oude moedertje, die net een paar weken in het verzorgingshuis Dyckzicht woont.

Het was druk op het strand. Niet dat er hier en daar met zonnebrand ingesmeerde zonaanbidders lagen, maar het was druk met wandelaars en hondenuitlaatmensen. Het zonnetje brak door en wij besloten ons strandtentje uit te klappen. Met één greep uit de hoes stond het tentje meteen klaar voor gebruik. Wat een verschil met het opzetten van een windscherm, zoals we voor het laatst in het jaar 2000 deden. Dat was de tentstokken in elkaar schuiven, die vervolgens door de plooien van het schermdoek gestoken moesten worden, om vervolgens de lijnen aan te trekken totdat het scherm alle wind kon tegenhouden.

Eenmaal rustend met de blote billen op onze strandlaken, zagen we dat er meerdere strandgasten hetzelfde idee hadden. Niks wandelen, gewoon luierend op het zand. Bijna allemaal met de nieuwerwetse strandtentjes, als die van ons. Op een ouder echtpaar van net over de 70 na. Zij waren minutenlang bezig met het opzetten van het windscherm. Hoewel het eigenlijk de meneer was die druk was met het opzetten van het scherm. Mevrouw ging meteen op haar handdoek liggen. Soms zijn de taken niet helemaal gelijk gedeeld, maar wie ben ik om te oordelen?

Tijdens het mijmeren in het zonnetje gingen mijn gedachten naar het strand waar we ons nu bevonden, maar dan in de tijd dat we nog in Den Helder woonden en in de zomermaanden bijna dagelijks naar het strand gingen. Dat waren hele gebeurtenissen. Met vrienden van het in Den Helder niet meer bestaande café Chez Nous waren we geroutineerde strandbezoekers. Met flink gevulde boodschappentassen en koelboxen hebben we er uren doorgebracht.

Het was de tijd dat we als twintigjarigen dachten het strand te beheren. De wereld was van ons. We vermaakten ons met geanimeerde gesprekken, roddels en discussies. We speelden en zwommen in de zee en we hadden altijd te eten en te drinken. Honger was er alleen naar meer plezier. We verveelden ons nooit. We lachten luid en hielden ons niet in. We kenden geen zorgen over dat dit ooit voorbij kon gaan.

Ik kwam er van de week op het werk achter dat ik en de collega’s waarmee ik altijd lunch, naast onze werkgever nog een overeenkomst hebben. We blijken allen godloochenaars te zijn. Ik vind dat wel iets illusionistisch hebben. Het woord godloochenaar lijkt op goochelaar, terwijl de godloochenaar juist niets van de illusie wil weten. God bestaat niet en religie is een aanname. Daar zijn wij het over eens.

Het is nu niet zo dat we en ook meteen een atheïstenclub willen oprichten dat zich fanatiek bezighoudt met het ontkennen van god. We hebben niet zo een behoefte om anderen te overtuigen van ons denkbeeld, zoals andere groeperingen of partijen anderen dat wel graag doen. We willen geen bevestiging vinden in het overtuigen van mensen over het bestaan van een platte aarde of van een oppermacht.

De collega’s en ik willen niet tegen heilige huisjes schoppen, maar we ontkennen het bestaan van God, Allah, Jahweh, Krishna en andere opperwezens, zoals Bacchus. Hoewel ik deze laatstgenoemde wel een warm hart toedraag. 🍷
Het is ook niet zo dat we het grote aantal mensen die wel in geloven belachelijk maken. We denken dat het geloof best wel troost kan bieden. Voor diegene die het nodig hebben, om welke reden dat ook is.

Zo bracht collega Tom het pastafarisme aan de orde. Deze religieuze stroming, welke altijd kritisch is naar de huidige maatschappij en andere religies, maar deze altijd in de waarde laat, aanbidden het Vliegend Spaghettimonster. Het is een religie die werd opgesteld om de onzinnigheid van religieus geïnspireerd onderwijs aan te tonen. Hoewel de aanhangers zich met publicaties en symboliek als echte gelovigen presenteren, wordt het vaak als parodie op religie beschouwd. De volgers van dit geloof herken je door het dragen van een vergiet op het hoofd.

Ik had zelf al eens van het Vliegend Spaghettimonster en de vergietdragende aanhangers gehoord en het geeft ook heel goed aan waar -volgens mij- het geloof op is gebaseerd. Het zijn aangenomen hypotheses die door ontwijkende uitspraken en vage verklaringen worden bevestigd als de waarheid. We hebben geen religie nodig om een fatsoenlijk persoon te zijn. Wees je bewust van het verschil tussen goed en kwaad. Neem je eigen verantwoordelijkheid en schuil niet achter de naam van een religie of een opperwezen. Blijf verantwoordelijk voor je eigen daden. Iets zelf realiseren of creëren, werkt beter dan bidden. Geloof dát maar.

‘Hoe gaat het nu?’ vraagt een meisje in de trein aan haar reisgenoot. Ze is iets ouder dan 16 jaar. Blond haar, in een spijkerjack met veel kleurrijke patches erop genaaid. Ik denk dat het een nieuwe rage is, of een trend.
Ze kijkt hem aan en lacht: ‘Wat doe je als je met hem alleen bent? Kus je hem en hou je zijn hand vast?’
De jongen lacht stilletjes. Zijn glimlach is een bevestiging.
‘Wat vind je omgeving ervan?’ vraagt ze hem.

De jongen rolt heel even met zijn ogen en zucht: ‘Soms word ik moe van de opmerkingen over wie de man is en wie het vrouwtje. Het gekronkel om mijn geaardheid. Vinden ze mij ziek of zien ze het als een geintje van Moeder Natuur?’
‘Ik niet hoor,’ antwoord het meisje in spijkerjack.
De jongen knikt. ‘Ik hoef me niet te schamen. Ik ben naar God’s evenbeeld gecreëerd. Maar mijn broer kan niet begrijpen dat ik van een man kan houden, en mijn vader denkt dat we zijn vervloekt.’

Het lijkt alsof hij een traan wegdrukt, maar hij glimlacht al snel naar zijn reisgenoot. Zij pakt zijn hand.
‘Het is precies hetzelfde, maar dan net andersom,’ zegt ze lieflijk. ‘Het is niet beter en ook niet erger. Het is gewoon hetzelfde.’

‘Maar wat kan ik zeggen en waar moet ik heen?’ vraagt hij zachtjes.
Ze haalt haar schouders op. ‘Wil je dat de wereld het weet of bouw je een gevangenis van je eigen angst. Wordt een kamikaze-nicht.’
‘Maar kan ik me beheersen,’ fluistert hij luid. ‘Moet ik mijn mond houden? Ik ben toch niet de enige gay?’

‘Je hoeft niet bang te zijn,’ sust ze hem.
‘Ik weet het,’ zucht hij. Ik ben naar God’s evenbeeld gecreëerd en het is precies hetzelfde, maar dan andersom.’
‘Juist,’ bevestigd zij hem en pakt hem bij zijn beide armen. ‘Vind je hem leuk, hou je van hem?’ vraagt ze.
‘Hou ik van hem? Ja, ik hou van hem. De mensen hoeven niet te twijfelen aan mijn genegenheid. Mijn liefde is geen aandoening. Het is liefde in contradictie.’
‘Amen,’ zegt ze. Ze klopt met de vlakke hand op zijn bovenbeen en geeft hem vervolgens een kus op zijn wang. ‘

Warm. Warmer. Week 30, 2019.
We zitten momenteel met zijn allen in Nederland middenin een hittegolf. Dat merken we niet alleen door de hoge, aanhoudende temperaturen of het smeltende asfalt, maar vooral ook door het geklaag over de enorme aanhoudende warmte herinnert ons aan de zomer. Het aanhoudende gejeremieer van de mensen over het warme weer kan ik persoonlijk minder goed verdragen dan de hitte zelf.

Gelukkig mag ik door-de-week naar mijn werk in Amsterdam, waar het op de werkvloer tot ± 15:00 uur lekker koel en fris is vertoeven. Aan het einde van de dag stap ik pas de warmte in. Op de fiets terug naar metrostation Henk Sneevliet is het wel lekker, maar wanneer ik op lijn 51 stap, richting Station Amsterdam-Zuid ervaar ik ook de warmte. Iedereen heeft een glimgezicht van het zweet en ik voel het zweet op mijn rug, en ben blij dat ik het kan. Anders lag ik in no-time voor dood op de metrovloer.

In de metro is alles warm. Zelfs het metalen interieur straalt warmte uit. Andere reizigers zitten verslagen en verhit voor zich uit kijken. Zelfs de mobieltjes worden amper bekeken, behalve om af en toe te zien hoe warm het precies is en dat door te geven. Mensen zijn gek. Er wordt een tussenstop gemaakt bij metrohalte Amstelveenseweg en een vrouw met droog strohaar stapt in en blijft zo’n 30 centimeter voor mij staan. Ik ervaar het als een schending van mijn aura.

Het droge haar van de vrouw, blijkt niet zo verdord. Bij de haargrens zie ik druppeltjes zweet langs haar gezicht en nek naar beneden gaan. Ze zucht, steunt en kreunt. Alsof het aanstellerig gedrag enige verkoeling geeft. Ik betwijfel het. De metrowagon komt aan op station Amsterdam-Zuid en de mensen verdringen zich bij de deuren. Nog meer ervaar ik mijn aura als gemolesteerd. Zeker wanneer een hele grote meneer naast mij komt staan. De geur die hij met zich meeneemt is indringender dan de temperaturen in de stad.

We redden het de adem in te houden tot de metrodeuren opengaan, en wanneer we naar buiten stappen, ademen we warme lucht in. Ik ervaar het als een nieuwe belevenis. Ik krijg geen frisse lucht, maar alleen warme zuurstof in mijn longen. Toch zijn er mensen die zelfs in deze warmte de trein moeten halen en als een halvegare naar de poortjes rennen om vervolgens de aansluitende trein net niet te halen. Daar sta je dan zwaar te transpireren op het perron, te wachten op de volgende trein. Mensen zijn gek, en ik denk: ik doe het rustig aan. Daarom zweet ik een pietsie minder dan die anderen.