DRAY BOSMA

Mijn bestelde hardloopschoenen zijn inmiddels een paar dagen geleden bezorgd. Het blijkt dat de online-hardloopschoenenverkoper mijn bestelling wel had klaargezet, maar PostNL vindt dat ze zelf heel goed kan beslissen welke pakketten wel, en welke pakketten niet verstuurd gaan worden. Ik heb geen zin om een achterliggende gedachte hierachter te zoeken. Ik haal wederom de schouders op. Ik heb er geen invloed op en eerlijk gezegd denk ik dat het best druk is bij de Nederlandse postbezorgers.

Iedereen is verplicht in lock-down en iedereen verveelt zich de rambam, en heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een echte online-klik-a-holic. Hele groepen mensen moeten klikken en kopen tot er een bevestiging in de mailbox arriveert, want dan hebben ze weer iets om naar uit te kijken. Het thuiszitten is zo ook maar een passieve bezigheid.

Nu ben ik eindelijk in het bezit van mijn nieuwe hardloopschatjes en ben daarom deze zaterdagochtend al vroeg, tijdens zonsopgang, de deur uitgegaan. Ik was benieuwd of deze ‘wedstrijdschoenen’ daadwerkelijk zo snel zijn als het beweerd wordt, en deze nieuwsgierigheid werd al na de eerste kilometers bevredigd. Waar ik normaal gemiddeld mijn eerste kilometers rond de 05:10 minuten loop, liep ik deze ochtend de eerste drie kilometers onder de 04:47 minuten. Zo snel ben ik echt járen geleden misschien nog van start gegaan met hardlopen!

Na die drie kilometer besefte ik toch dat dit tempo veel te hoog voor mij is. Mijn hoofd is dan wel jong van geest, maar mijn body is vierenvijftig jaar oud en ik had gewoon lichamelijk moeite met deze snelheid. Natuurlijk was de geest toch heel even sterker dan het vlees, en ben ik nog twee kilometer in het hoge tempo doorgegaan. Maar uiteindelijk moest ook de geest het opgeven. Het tempo werd minder en ik ben maar een beetje gaan sjokken. ‘Easy does it,’ zegt men in Engelstalige landen. Na zeven kilometers voelde ik me weer als vanouds en heb ik de rest van mijn hardlooprondje verder in een aangenaam tempo doorgezet, waardoor mijn gemiddelde uiteindelijk toch onder de 05:00 minuten is gebleven.

Op nieuwjaarsdag had ik een nieuw paar hardloopschoenen besteld. Dit kon even niet anders, want we zitten in een lock-down en dan moeten de niet essentiële winkels dicht blijven. Alsof hardlopen niet essentieel is. C’est ridicule! Nu kan ik gaan brulbloggen dat er geen logica in dit alles zit, aan het corona-aanpak-gebeuren, maar daar wordt niemand gelukkig van. Ikzelf helemaal niet, want om constant te moeten foeteren dat anderen het verkeerd zien, dan mis je heel veel plezier in je leven. Ik vind het te makkelijk om van afstand te roepen dat het anders moet. Dus haal ik mijn schouders op over het gegeven dat een sport- of kapperszaak dicht blijft, maar de snoepwinkel niet.

Maar ik schreef u over mijn nieuwe hardloopschoenen. Die heb ik dus nog niet. Door de lock-down en het hoog aantal aan online-aankopen is het heel druk. Gisteren, ruim een week nadat de onlineretailer mijn kostbare geld al heeft ontvangen, ontvang ik een e-mail: ‘Door de huidige covid-situatie en beperkingen bij onze logistieke partner PostNL is jouw bestelling helaas vertraagd. Onze welgemeende excuses hiervoor.’ Vervolgens komt er een stukje over de track & trace code, die niet meer werkt, en in dezelfde e-mail meldt men: ‘Deze track & trace code zal echter werken zodra we jouw pakket aan PostNL overhandigen.’

Maar bij wie ligt de fout? Uit de laatste zin maak ik er op uit dat mijn bestelling nog niet aan PostNL is aangeboden. Dus ligt de vertraging van mijn onlineretailer niet bij de logistieke partner, maar aan de eigen logistiek. Dan denk ik: Meld niet dat het artikel op voorraad is. Ik heb inmiddels het emailbericht beantwoord met de opmerking dat de levering van het artikel niet is vertraagd, maar dat het niet op voorraad is, en dat wanneer het niet aanstaande zaterdag is bezorgd, ik de aankoop annuleer. Ik heb bij andere onlinehardloopzaken gezien dat mijn te wensen hardloopschoenen op voorraad, en snel te verkrijgen zijn. Indien dat ook waar is, natuurlijk. Ja, het zijn onzekere tijden.

De stevige en koude noordoostelijke wind blijkt een coulante tegenstander te zijn. Ondanks de gure tegenwerking hoor ik via mijn hardloop-app dat ik in een gunstig tempo mijn eerste kilometer heb gelopen. Onder de vijf minuten. Netjes, al vind ik het zelf. Dit enthousiasmeert me om lekker door te stappen. Ik loop op het fietspad langs het spoor richting het Oosten en onderweg zie ik de mensen verkleumd op de fiets zitten, en zij hebben de wind mee. Een oma met kleinkind in de grote krat, voor op haar fiets, zingt heel relaxt, samen met haar kleinkind. Of misschien ook wel haar eigen kind. Sinds de Italiaanse vrouwenarts Severino Antinori heeft de baarmoeder in het algemeen geen houdbaarheidsdatum meer, en kunnen vrouwen zelfs na de overgang kinderen krijgen. Whatever makes you happy.

Ik laat (groot)moeder met kind achter me en loop verder tegen de strenge wind in. Na twee kilometer sla ik linksaf de woonwijk in. De hardloop-app geeft aan dat ik de tweede kilometer langzamer heb gelopen en ik zet een tandje bij, ondanks de wind me tegenwaait. Bij een plantsoen loopt een persoon met grote capuchon, inclusief een afschuwelijke bontrand, die het hoofd totaal verstopt. Totaal van de wereld, in een eigen wereld die ‘mobieltje’ heet. De hond van de persoon loopt aandacht zoekend in rondjes om de persoon heen. Er is geen aandacht voor het huisdier. Neem er dan ook geen, denk ik, wanneer ik de gecapuchoneerde persoon passeer. Het met opzet negeren van je huisdier staat voor mij gelijk aan dierenmishandeling.

Inmiddels bereik ik na drie kilometer het Sportpark. Een rondje om de atletiekbaan en dan langs de voetbalvelden naar de Hogering. Ondanks de lockdown is het druk op de weg. Iedereen zal wel een reden hebben om onderweg te zijn. Zelf zit ik tenslotte ook niet thuis. Met een kleine omweg loop ik weer de bewoonde wereld in. Het is hier rustiger dan op de autoweg. De mensen vinden het waarschijnlijk heel koud buiten. Ik heb er geen last van, na vijf kilometer zweet ik zowat uit mijn dikke hardlooptights. Nog even, bijna thuis. Op een wandelpad bij de Jumbo loopt een vader samen met zijn kind. De peuter wil de riem van de hond zelf vasthouden en ik mag een hindernisloop doen. Kinderen die niet zindelijk zijn behoren helemaal niets zelf te willen, denk ik, en ik spring vlot over de hond en de riem. Ik loop in mijn eigen tempo door. Vader en kind hebben zelf niets door.