DRAY BOSMA

David, een knappe jongeman met rossig haar en een volle baard leefde duizenden jaren geleden in het oude Israël. Door zijn brutale en onverschrokken optreden tegen de Filistijnen wekte hij de nieuwsgierigheid van koning Saul. Deze raakte geïntrigeerd door deze succesvolle, en ook brutale actie van de jongeman en liet hem daarom voorkomen om hem te ontmoeten. Met het hoofd van de Filistijn nog in zijn linkerhand stond David voor koning Saul. ‘Wie ben jij?’ vroeg de koning en David vertelde waar hij vandaan kwam en wiens zoon hij was.

Jonathan, de zoon van koning Saul, voelde zich onmiddellijk en sterk aangetrokken tot David en vatte een innige vriendschap voor hem op. Niet alleen de brutale actie van David wakkerde zijn toewijding aan. Ook het stoere uiterlijk van David gaf hem een gevoel van genegenheid. Koning Saul nam David vanaf deze ontmoeting onder zijn hoede. Jonathan, die David zo liefhad als zijn eigen leven, sloot al snel vriendschap met hem: hij deed zijn mantel af en gaf die aan David. Zo ook zijn uitrusting, tot en met zijn zwaard, zijn boog en koppelriem.

Alle veldtochten die David sindsdien ondernam bracht hij tot een goed einde. De koning benoemde hem na de zoveelste overwinning tot legeraanvoerder. Dit met instemming van de soldaten en de hovelingen. Bij de intocht van het leger, toen David terugkeerde van zijn zoveelste overwinning, liepen in alle steden de vrouwen zingend en dansend uit om de koning feestelijk in te halen met muziek van tamboerijnen en rinkelbellen. Opgetogen zongen ze: ‘Saul versloeg ze bij duizenden, David bij tienduizenden.’

Deze aanbidding voor David stak de koning. Zijn affectie voor de succesvolle legeraanvoerder maakte plaats voor afkeer. De koning zei boos: ‘Zij geven David tienduizend, doch mij hebben zij maar duizend gegeven. Dit is onacceptabel. Nog even en het volk gunt David het land toe.’ Het was sinds dat moment, en voor altijd, dat David niet meer goed kon doen voor de koning. Daarom sprak hij tot zijn zoon Jonathan en tot al zijn knechten, om David te doden. Jonathan die meer dan vriendschap voelde voor David zag dit totaal niet zitten en waarschuwde David voor deze plannen van de koning.

Hierop bedachten de twee geliefden het idee dat David zou onderduiken. Jonathan liet David tot God zweren dat hun afspraak bindend was, omdat hij hem liefhad. Hij had hem lief met de liefde zijner ziel. Tijdens De nieuwe maan vroeg de koning zijn zoon waar David was. Hierop reageerde Jonathan met een leugen. De koning was buiten zinnen door het verraad van zijn zoon. Jonathan vertrok naar David, buiten de stad. Ze kusten elkaar, terwijl de tranen over hun wangen liepen, tot Jonathan zich vermande en zei: ‘Vaarwel. Onthoud wat wij tweeën voor God hebben gezworen.’ Daarop ging David weg en Jonathan keerde terug naar de stad.

Veel later, bij terugkeer hoorde David over de dood van de koning en zijn zoon Jonathan. Beiden bleken te zijn vermoord. Hierop hief David een klaaglied over zijn grote liefde:
‘Jonathan ligt gesneuveld op de heuvels. Het verdriet verstikte me, Jonathan, je was mijn broeder, en mijn beste vriend.
Jouw liefde was mij dierbaar, meer dan die van vrouwen.
Ach, dat de helden moesten vallen, dat jullie, wapens in de strijd van Israël, verloren moesten gaan.’

Bovenstaande komt uit het Oude Testament. Voor de achterdochtige goedgelovigen: het is te lezen in de hoofdstukken van Samuël. Ik was aangenaam verrast door dit verhaal. Niet omdat ik nu als homoseksuele medemens door christenen geaccepteerd zal worden, maar om de immer agressieve bijbelzwaaiers die mij en mijn gelijkgeaarden ons met de Bijbel om de oren willen slaan, een weerwoord te kunnen geven. Niet dat ik ooit een discussie over het geloof met hen aan zal gaan, want veel gelovigen zitten vast in de eigen gedachtekronkel, en daarom niet meegaand genoeg om te discussiëren.

Jawel. Het is eindelijk zover. Dit is mijn eerste stukje geschreven als gevaccineerd mens! Ik ben blij en ik vind het ook hoog tijd dat we weer een vrijere wereld creëren. Ik ben niet zo een knuffel-type, dus ik blijf wel een groot voorstander van de anderhalve meter-samenleving. Echter heb ik nu wel die behoefte om de voor mij geliefde mensen weer eens in de armen te sluiten. Het heeft lang genoeg geduurd (sinds maart 2020) om deze mensen alleen met de elleboog aan te tikken.

Zo langzaamaan gaan we weer terug naar het oude normaal. Welke nooit meer echt het oude zal worden (we zetten die anderhalve meter-samenleving door!). Zo zal ik na mijn zomervakantie weer zoals voorheen een aantal dagen per week naar kantoor forenzen. Hoe dit zich zal ontwikkelen zal ik nog met de werkgever moeten bespreken, want de tijd van veertig uur op kantoor werken is -volgens mij- definitief voorbij. 

Dat is dan nog even onzeker. Gelukkig hebben we al ruim een jaar in een onzekere wereld geleefd, en daar hebben de meeste van ons zich netjes naar gedragen (nee, ik verspil verder geen energie betreffende mijn menig over corona-ontkenners of samenzweringswappies), dus daar slaan we ons de komende tijd ook wel doorheen. Wel weet ik dat er iemand totally not amused is wanneer ik binnenkort weer voor een paar dagen naar kantoor ga om te werken, en dat is Oprah. Onze veertienjarige zwarte poes.

Terug in de normale wereld waar ik nog vijf dagen in de week van Almere naar Amsterdam afreisde -en andersom, was onze Oprah een neurotisch huisdier. Van de eenzaamheid of van de stress vrat ze rond haar staart de eigen vacht helemaal kaal. Eén grote, schrale kale plek. Sinds ik enige tijd weer verplicht ben aan het thuiswerken heeft ze weer een mooi, egaal bontjasje. Het is dat ze een doodnormale huis-tuin-en-keuken-kat is, anders was ze een fantastische werkassistente voor me geweest. Ze volgt me de hele dag en overal waar ik ga.

Toen ik het er laatst in een meeting met een collega over had, dat wanneer ik uiteindelijk totally ben beschermd tegen Covid-19, ik dan ook weer naar kantoor kan komen om te werken. Toen zag ik vanuit een ooghoek dat Oprah-poes, die achter me op een kussen lag, heel even nieuwsgierig het koppie ophief. Na de meeting met mijn collega’s zat Oprah in de deuropening van de werkkamer. Nu kan ik het mis hebben, maar ze keek me op dat moment enorm geprikkeld en verwijtend aan.