DRAY BOSMA

Terwijl ik deze tekst zit te typen sneeuwt het hier. Geen verdwaald sneeuwvlokje, maar een flinke sneeuwbui. Eigenlijk hou ik helemaal niet van sneeuw. Het woord nee zit er niet voor niets in verborgen. Het is dat ik er vandaag niet uit moet, ik werk vandaag vanuit huis en mijn dagelijks hardlooprondje heb ik vanmorgen om 06:00 uur gedaan, dus van mij mag het nog wel even sneeuwen. Ik hoop alleen oprecht dat het aan het einde van de dag weer weg is, zodat ik morgenochtend vroeg weer een rondje kan hardlopen

Vandaag heeft de postbode namelijk mijn nieuwe hardloopschoenen bezorgd. Ik wilde voor de langere hardloopafstanden (of wat voor smoes ik ook moet verzinnen) nieuwe hardloopschoenen. Naast mijn reguliere Nike Pegasus 39-schoenen heb ik nu een paar Nike Rival Fly 3-schoenen aangeschaft. Ter variatie (of wat voor smoes ik nu moet verzinnen) van mijn dagelijkse hardlooprondjes. Anders gaan je voeten ook maar wennen aan één paar hardloopschoenen.

Inmiddels is het gestopt met sneeuwen en hoop ik dat de buitentemperaturen iets gaan stijgen, zodat het witte dek over onze stad is gesmolten. Morgen is het mijn 50^e dag dat ik dagelijks aaneen ben gaan hardlopen. Het is overigens niet alleen voor de kick, maar vijftig dagen achterelkaar hardlopen heeft effect op mijn gewicht (sinds deze week een gezonde BMI!) en het aantal centimeters aan buikomvang is ook minder geworden. Dit soort beloningen zorgen ervoor dat ik het dagelijks hardlopen nog wel even kan volhouden.

Dinsdagochtend. Ik zit binnen in de wachtruimte bij de ingang van Meander in Baarn. Het gebouw, een medisch centrum, is eind jaren zeventig van de vorige eeuw gebouwd en dat is vooral te merken aan de onechte hoeken van 45°. De architecten van die tijd dachten wellicht dat ze met deze flauwe hoeken meer ruimte konden creëren, voor mij is het als een blokkentoren gebouwd door een peuter waarvan de motoriek, of oog-hand-coördinatie nog helemaal 100% ontwikkeld is. De vergeelde memo’s aan een scheve wand verraden dat de tijd hier niet helemaal met zichzelf meegaat.

De reden waarom ik in de wachtruimte zit, is dat Edo deze ochtend aan zijn oog wordt geopereerd. Een staaroperatie. Hij werd om half acht ontvangen en ligt nu in een behandelstoel om geopereerd te worden. Op dit moment wordt zijn oude ooglens via een kleine opening verwijderd. Dit gebeurt met een heel klein apparaat, heb ik gelezen, welke trillingen uitstoot, waardoor de troebele lens verpulverd wordt. Deze gepulverde deeltjes worden verwijderd en vervolgens plaatst de oogarts de nieuwe kunstlens in het lege kapselzakje van Edo’s oog. De lens ontvouwt zich vanzelf en zet zich daarbij vast.

Dit alles duurt niet lang. Na een klein uur loopt Edo als een moderne piraat (futuristische ooglap!) de wachtruimte in en zijn we klaar om weer naar huis te gaan. Hij is nog onwennig, maar toch ook opgelucht dat de operatie achter de rug is, wanneer hij naast me gaat zitten in de auto. Ik mag nu autorijden. Iets wat zeker niet tot mijn favoriete bezigheden behoort, maar het is niet anders. Edo mag nu niet autorijden. Nadat we de stad zijn uitgereden, de snelweg op, valt het me ook allemaal wel mee. Datgene waar we beiden tegenop zagen (Edo toch wel iets meer terecht dan ik), was in een tijd van nog een paar uur achter de rug. Soms duurt het piekeren en tobben langer dan de uitvoering.

Last month I was asked to write a piece about a non particular day in my life for my colleagues at the office.
Today it was published on our intern network.

De wekker gaat om 06:40 uur. Vandaag werk ik vanuit huis, anders had de wekker me een uur eerder gewekt. Na het ochtendritueel van wakker worden en ontbijten stap ik, ondanks het thuiswerken, toch naar buiten voor een wandeling. Sinds de eerste lockdown in 2020 maak ik ‘s ochtends eerst een ommetje van ongeveer een kwartier voordat ik thuis aan het werk ga. Zo creëer ik voor mezelf een beetje een afstand tussen thuis en mijn thuiswerkplek, en het is ook nog eens goed voor de gezondheid.

Wanneer ik om 08:00 uur ben ingelogd, check ik de diverse mailboxen en kijk ik naar de Werkvoorraad Outsourcing van vandaag. Sinds begin november zijn deze nu via de inkijkportal in te zien. Het aantal belacties van mijn klanten is deze morgen minder dan gistermiddag, en niet geheel onbelangrijk; de oudste belacties zijn ook minder. Ik log in, in Teleknowledge en check of er een werkvoorraad klaarstaat, zodat we straks belacties kunnen uitvoeren.

Planning en verlopen wachtwoorden
Om 9:00 uur heb ik samen met het team een meeting via Teams. We bespreken de dagelijkse dingen zoals wie er op inbound staat en wie uitgaand kan bellen, en voor welke klanten we dat laatste kunnen doen. Al snel is er een planning en kunnen we aan de slag. Ik ben naast de normale werkzaamheden druk met allerlei bijkomende zaken en beantwoord een paar ad-hoc-vragen van collega’s. Rond 12:30 uur merk ik dat de emailberichten van enkele klanten niet automatisch in Trust.it zijn ingelezen. Tijdens een kort gesprek met mijn collega van supportdesk blijkt dat intern de wachtwoorden zijn verlopen en dat dit het defect veroorzaakt. In de middag moeten de e-mails weer automatisch worden ingelezen.

Na de lunch ga ik verder met de diverse acties en tussendoor schrijf ik een maandverslag van één van mijn klanten. Vorige maand waren ze op kantoor op bezoek, dus ik moet er even goed opletten dat ik de afgesproken taken goed formuleer. Wanneer ik het verslag heb opgeslagen kijk ik nog even in Trust.it en zie ik dat er nog wel wat mailacties gedaan kunnen worden. Tussendoor importeer ik een disputenlijst van een andere klant in Trust.it. Ook heb ik even contact via Teams met een andere collega over vrije dagen tijdens de feestdagen volgende maand, en ga ik daarna weer door met meerdere acties van diverse klanten. 

De dag goed afsluiten
Ik heb nog ruim een kwartier voordat het tijd is om af te sluiten, en ik besluit een paar belacties voor een klant via progressive bellen in Teleknowledge te doen. Iedere geraakte belactie is er één en het scheelt weer een belactie de volgende dag. Wanneer ik tien belacties heb gedaan is het tijd om af te sluiten en ik wens mijn collega’s via Teams een fijne avond. Voor mij is het tevens tijd om de hardloopschoenen aan te trekken. Vandaag ga ik voor een rondje van acht kilometer. Wederom even een afstand creëren tussen de thuiswerkplek en thuis.

English below:

The alarm clock goes off at 06:40. Today I am working from home, because otherwise the alarm clock would have woken me an hour earlier. After my morning ritual of waking up and eating breakfast, I step outside for a walk despite working from home. Since the first lockdown in 2020, I take a walk first thing in the morning for about 15 minutes before starting the working day at home. This way I create a bit of a distance for myself between home and my home office, and it’s also good for your health.

When I am logged in at 08:00, I check the various mailboxes, and look at today’s Work Supply for Outsourcing. Since early November, these can now be viewed via the insight portal. The number of calls from my customers this morning are less than yesterday afternoon, and not entirely unimportant; the oldest calls have been reduced. I log in, in Teleknowledge, and check whether there is a work stock so that we can perform our calls later.

planning and expired passwords
At nine o’clock, I have a meeting with the team via Teams. We discuss daily things like who is on inbound and who can make outbound calls, and which customers we can do the latter for. Soon a schedule is planned and we can get to work. Besides the normal work, I am busy with all sorts of ancillary issues and answer a few ad hoc questions from colleagues. Around half past one, I notice that the e-mails of some customers are not automatically read into Trust.it. During a brief conversation with Hanneke from support desk, it turns out that internally the passwords have expired and this is causing the malfunction. In the afternoon, the emails should be read automatically again.

After my lunch, I continue with the various actions and in between I write a monthly report for one of my customers. Last month they visited the office, so I have to be careful to formulate the agreed tasks correctly. When I have saved the report, I take a quick look in Trust.it and see that some mail actions can be done. In between, I import a dispute list from another client into Trust.it. A moment later I also have a brief meeting via Teams with another colleague about our days off during the holidays next month, and then I continue with several actions from various customers. 

Finish the day well
I still have 15 minutes left before it’s time to end the working day, and I decide to do a few call actions for a client via progressive calling in Teleknowledge. Every call is an action. When I have done ten calls, it is time to close my laptop and I wish my colleagues a good evening via Teams. For me, it is also time to put on my running shoes. Today I go for an eight-kilometers run. Once again, to create some distance between the home office and home. 

Het afgelopen weekend ben ik een flink aantal uur kwijt geraakt aan een nieuw verslavende bezigheid. Op mijn smartphone heb ik de app Facetune gedownload. Dit is een app waarbij je jezelf mooier kan maken op foto’s. Zeg maar digitale make-up. Sinds afgelopen weekend hebben ze er een nieuwe mogelijkheid aan toegevoegd. Door middel van kunstmatige intelligentie kan je nu afbeeldingen van jezelf laten maken door middel van een opdracht. Bijvoorbeeld: Een schilderij van mij, met een puppy, in de stijl van Britse schilder Henry Scott Tuke.

Deze opdracht geeft nog een mooie afbeelding weer, maar er zijn ook random opdrachten, door Facetune bedacht, waarbij er afbeeldingen ontstaan die heel anders zijn dan ik. Deze zijn grappig, soms hilarisch, vaak confronterend, maar ook wel schrikbarend. Op sommige afbeelding wordt ik cartoonachtig afgeschilderd, waarbij alle gezichtskenmerken van mij extra uitvergroot worden. Iedere rimpel in mijn gezicht wordt uitvergroot en verdubbeld.

Het zijn geen foto’s van mij die door een filter gaan. De afbeeldingen worden kunstmatig gevormd door een viertal foto’s die je van jezelf hebt ingevoerd, waarna er door middel van een database van miljoenen afbeeldingen het plaatje wordt samengesteld. Als je heel goed naar het eindresultaat kijkt, is het vaak niet eens mijn (of een) gezicht, maar zijn het alleen een paar strepen en vlekken.
Enfin, ik heb me een paar uur lang vermaakt met steeds nieuwe afbeeldingen te creëren. Ik denk dat ik af en toe de app nog wel eens zal openen, want het is toch wel weer iets nieuws, en soms grappigs. Of soms afschuwelijk.

Het hybridewerken is voor mij inmiddels gewoon geworden. Ik weet niet beter dan dat ik van de vijf werkdagen er twee op kantoor in Amsterdam mag doorbrengen. Vóór COVID was ik er heilig van overtuigd dat ik nooit het type van thuiswerken kon zijn. Ik had collega’s en een werkomgeving nodig om me te motiveren. Altijd had ik het idee dat ik voor de televisie zou blijven hangen en dan de werkzaamheden totaal zal vergeten. Gelukkig is dat een gedateerde gedachte van mij geweest, en werk ik thuis beter, sneller en doe ik ook meer.

Met het reizen naar kantoor ben ik een parttime pendelaar. Twee keer in de week met de trein op een neer naar Amsterdam en weer terug naar Almere. Waar de cijfers in Nederland nog steeds aangeven dat de pandemie nog niet voorbij is, zit ik toch met mede pendelaars binnen anderhalve meter van elkaar in een krappe treincoupe. Alsof maart 2020 nooit heeft plaatsgevonden. 

Maar het pendelen geeft wel weer meer verhalen om te vertellen bij het thuiskomen. Na een dag thuiswerken, is wellicht het meest spannende om te melden dat er weer een brutale colporteur voor de deur heeft gestaan. Wanneer ik vandaag niet naar Amsterdam was afgereisd had ik ook niet kunnen vertellen over het eigenzinnige kind dat op Amsterdam-Zuid zelf uit de trein wilde stappen.

Een vijfjarig kind wilde vanmiddag zelf uitstappen. Zonder de hulp van haar moeder vond ze dat ze zelfstandig genoeg was om op het perron te stappen, en zo vaak als het met kinderen gaat moeten ze nog heel veel leren. Zo ook dit bokkige meisje die de toegestoken arm van haar moeder wegsloeg. Betweterig stapte ze de treden van het treinstel af zonder rekening te houden met de ruimte tussen de trein en het perron.

In een fractie van nog geen seconde stapte ze met haar rechter kinderbeentje in het gat tussen trein en station. De zwaartekracht deed de rest. Gelukkig voor het kind sloeg ze met het bovenlichaam eerst tegen het perron waardoor ze niet op de rails terecht kwam, maar halverwege tussen de voeten van de wachtende reizigers bleef liggen. De schrik van de aanwezigen was al snel voorbij toen het kind ongedeerd, tezamen met haar moeder hun reis vervolgden. Haastig stapten de reizigers snel de trein in. Deze had tenslotte al een paar minuten vertraging.

Na een stilte van bijna 50 dagen vind ik het wel weer even tijd om hier iets te plaatsen. Mijn weblog is als een vage kennis geworden; eens in de zoveel tijd maak ik even tijd om ze aandacht te geven. Het is niet dat ik niets meemaak, of dat wat ik meemaak niet noemenswaardig is, maar ik vind het delen van mijn mening steeds minder belangrijk. Het is niet dat ik vind dat anderen dat ook niet moeten doen, want ik lees graag andere weblogs en diverse columns, maar het spuien van mijn  mening geeft me geen voldoening. En het alledaagse leven om te delen heb ik al eens eerder benoemd op dit blog.

Hoewel?
Sinds dit jaar is het voor het eerst dat onze walnotenvoorraad niet meer goed wordt aangevuld. Het is niet dat onze walnotenboom dood is, of door het veranderende klimaat (is dat wel zo?), dat er geen walnoten meer aan groeien. De reden ligt elders. Onze walnoten worden, nadat ze vers op de grond zijn gevallen gestolen. De daders zijn bekend. Het zijn de eksters die hier in de buurt hun habitat hebben. Ik zat laatst dromerig naar buiten te kijken en zag dat er na een walnotensprong, een ekster zeer enthousiast er achteraan sprong. Walnoot tussen de snavel en op straat voor ons huis naar beneden laten vallen. Om daarna de inhoud zelf op te peuzelen.