DRAY BOSMA

Be happy.

Het is dit jaar iets later dan we het normaal doen, maar afgelopen weekend hebben we dan toch onze vakantie geboekt en (deels) betaald. Dit jaar zitten we voor een ruime week op het Griekse eiland Santorini. Zoals ieder jaar willen we naar een accommodatie waar kinderen, jonger dan zestien jaar niet welkom zijn. Niet dat we een hekel aan jonge kinderen hebben, maar in mijn vakantie wil ik rust. Zeer aanwezige kinderen ervaar ik niet als rustig, dus het iets dieper in de vakantiebuidel tasten, is een vanzelfsprekend en gewenst offergebruik.

Naast een week van rust willen we ook iets van de omgeving zien, en ik wil natuurlijk ook wel een paar rondjes op het eiland gaan hardlopen. Niet omdat het moet, maar … Oh, wacht! Het diep autistisch en dwangmatige karakter in mij vertelt me dat dit wel moet. Dus het zit er dik in dat de hardloopschoenen (meervoud) ook ingepakt gaan worden. Het hardlopen op Santorini zal nog een uitdaging worden met alle diverse levels (trappen en nog meer trappetjes), maar natuurlijk heb ik online al de diverse hardlooproutes gecheckt. Er wacht me nu nog een drietal maanden van voorpret (lichtelijke voorbereidingen), en aftellen. Het vermelden dat ik er zin aan heb, is overbodig.

Laatst was ik met collega’s op het strand van Zandvoort te vinden. We hadden een afspraak om daar op het strand te jutten. Niet in de zin zoals het vroeger de betekenis had; op het strand aangespoelde voorwerpen toe-eigenen, maar het had alles te maken met het schoonhouden van het strand. Het terugdringen van aangespoeld plastic en te voorkomen dat de enorme plasticsoep zich uitbreidt tot een plastic-oceaan. De organisatie ‘Juttersgeluk’, waarmee we het strand afzochten naar aangespoelde rommel, zorgt ervoor dat het gejutte plastic gerecycled wordt tot unieke circulaire producten, en dat het strand verschoond blijft van verdere vervuiling.

Sinds februari 2009 heb ik een account op Twitter. In de afgelopen veertien jaar heb ik af en toe wat boodschappen met maximaal 144 tekens de virtuele wereld ingegooid, met vooral mijn persoonlijke mening waarvan ik toen dacht dat iemand daar op zat te wachten. Toen ik een paar jaar geleden geen zin meer had in het delen van negatieve gedachtes, werd het twitteren ook minder. Daarbij vind ik het ook helemaal niet belangrijk meer wat anderen van mijn mening vinden, en andersom helemaal. Ik vind het helemaal niet van belang hoe de ander denkt over de zogenaamde maatschappelijke zaken. Voor of tegen: Android of IOS. Zomer of winter. Religie of atheïsme. Ik vind het zo onbelangrijk, de eeuwige strijd tussen twee kampen. Dit is wellicht ook een van de redenen dat ik hier niet zo veel te bloggen heb.

Ik besef ook wel dat de bovenstaande gedachtes enorm veilig zijn. Het is het leven alleen maar leuk en opgetogen maken. Alles comfortabel maken zonder je zorgen te maken over al het andere wat jou niet blij maakt. Dat is gemakkelijk, want zo zal je geen figuurlijke tegengas krijgen. Ik heb ook nooit de behoefte gehad om het achterste van mijn tong te laten zien. Ik zit niet te wachten op een schreeuwerige tegenreactie op een uitspraak waarvan ik denk dat deze onschuldig is. Veel mensen zoeken vaak -met de eigen gedachten als referentiekader- meer achter uitspraken, terwijl deze er niet altijd zijn. Ik besef dat ik hiermee mezelf enorm tegenspreek over het idee dat de mening van een ander me niets doet. Maar het is misschien niet de mening van een ander, maar juist de reactie van een ander die mij hier meer alert op maken. Ik wil mijn gedachtes of mezelf niet verdedigen, maar wellicht moet ik me eens wel uitspreken en me geen zorgen maken over de reactie van een ander. Gewoon minder apathisch.

Categorieën: Read

Toen ik tegen het einde van januari jl. dacht dat wanneer ik per maart ’23 bij mijn nieuwe werkgever kon beginnnen en we daarmee een aantal maanden verder in het jaar waren, hiermee ook de winter voorbij zou zijn. Ik zou voor dat moment klaar zijn voor het mooie voorjaarsweer. We zijn nu inmiddels net zo veel maanden verder en nog steeds wacht ik op dat mooie voorjaarsweer. Wellicht dat ik sindsdien maximaal drie warme dagen heb kunnen herkennen, maar dan nog is dat aantal dagen zeer positief berekend. Het wil gewoon nog even niet vlotten met de mooie zomerse voorjaardagen.


Het is een beetje als de Nederlandse act, gisteren bij ’t Eurovision Song Contest. We hadden de hoop dat we door zouden gaan naar de finale, aanstaande zaterdag, maar het mocht niet zo zijn. Achteraf is het makkelijk praten natuurlijk, maar ik had er al maanden geen goed gevoel bij. Ieder jaar, bij het bekendmaken van onze jaarlijkse inzending voor het Songfestival, check ik altijd een avondje naar de reacties die op YouTube gedeeld worden en de buitenlandse youtubers waren toen al niet erg enthousiast.


Zoals gezegd; achteraf weet iedereen het beter. Het optreden van Dion en Mia vond ik ook allemaal nèt niet goed genoeg. Het lag in ieder geval niet aan de inzet van het frisse duo, maar je kon de spanning (zenuwen) van hun gezicht aflezen. Ook vond ik het nummer Burning Daylight niet spannend genoeg, en de act (rondlopen op een draaiende schijf) begreep ik gewoon niet. Ik hoorde later in een talkshow met de altijd aanwezige ervaringsdeskundigen dat het, het het duo ontbrak aan ervaring en dat het nummer te onpersoonlijk voor hen was om te overtuigen. Ik weet het niet, ik ben geen ervaringsdeskundige. Ik ga ervan uit dat het volgend jaar allemaal wel weer goed komt. Ik heb er nu al zin in!

Ik kreeg van de week het bericht van WordPress dat ze weer het jaarlijkse bedrag voor mijn hosting-abonnement van dit weblog van mijn bankrekening gaan incaseren. Het gaat hier niet om een kinderachtig bedrag, waardoor ik van mening ben dat ik hier wel eens vaker een stukje tekst met die paar volgers van deze persoonlijke website mag gaan delen.


Van de week zat ik weer in de trein, onderweg vanuit het werk, terug naar huis (thuiswerken lijkt zo lang geleden) en ik zat weer even te ‘luistervinken’ naar een gesprek tussen twee jongemannnen van, ik denk, nog net geen twintig jaar. Ik zit daar met mijn witte oordopjes in mijn oren, een beetje met mijn hoofd meeschuddend op de stille muziek (pauze-stand) en iedereen denkt dat je in je eigen wereld leeft.


Het gesprek gaat over afgelopen Koningsdag en een van de twee jongemannen heeft het erover dat er een irritante chick in Amsterdam was die beweerde dat hij homoseksueel was, want hij schonk haar geen gewenste aandacht en daarom moest deze jongeman volgens de chick wel van mannen houden. Lachend melde hij zijn gesprekspartner dat hij haar lik op stuk had gegeven, want hij had haar geantwoord dat het juist andersom was.


Want wanneer hij gay was geweest had hij juist alle aandacht voor haar gehad, want met die enorme vierkante kinnebak van haar had ze meer weg van een vent dan dat ze ook maar ites vrouwelijks had. Op de vraag over hoe ze hierop reageerde bleef hij het antwoord schuldig. De beide jongens kwamen niet meer bij van het lachen en de trein reed inmiddels het station, mijn eindbestemming, in.

Categorieën: Read

Het is de eerste dag van de maand mei en dit betekent niet alleen dat het voorjaar er is, maar ook dat het circus met de naam Eurovision Song Contest weer in Europa en de enkele landen daarbuiten is neergestreken. Dit jaar neemt het figuurlijke circus in Liverpool plaats en ik heb begrepen dat sinds het afgelopen weekend alle kandidaten naar de Engelse badplaats zijn afgereisd om zichzelf op de kaart te zetten en vooral ook om te reperteren voor hun act die over twee weken over de hele wereld uitgezonden zal worden.


Toen ik vorige maand voor het eerst zo’n beetje alle inzendingen mocht beluisteren was ik niet echt enthousiast en kan ik begrijpen dat de mensen die helemaal niets begrijpen van het circus Eurovision Song Contest het alleen maar een zootje lawaai vinden. Na een paar keer beluisteren kon ik wel enige onderscheid maken tussen alle herrie en had ik ook een paar favorieten die ik wel een plekje in de finale zie staan.


Nu lijkt het wel dat ik de laatste jaren eerst een aanloop nodig heb om te wennen, en te genieten, van alle Europese inzendingen. Natuurlijk is niet alles herrie en heb ik door het muzikale geschal toch wel de mooiere muzieknummers kunnen herkennen, en af en toe -zoals bijna elkaar jaar- heb ik een guilty pleasure. Een nummer dat ikzelf ook een beetje tenenkrommend vind, maar toch wel heel leuk vind. Het gaat me niet om de hoge kwaliteit van de muzikale nummers, eigenlijk is het mij te doen om het gehele circus dat dit festival is, en één maand in het jaar van muzikaal geweld dat moet wel kunnen. Volgende week geniet ik met volle teugen wanneer dinsdag de eerste halve finale wordt geopend met ‘Good evening Europe, and good morning Australia!‘.

Vandaag liep ik mijn honderdtwaalfste hardlooprondje van dit jaar. De voorgaande jaren liep ik het honderdtwaalfste hardlooprondje pas halverwege de maand oktober, maar begin dit jaar ben ik begonnen met iedere dag een run te doen, en zo ren je dus in de maand april al je honderdtwaalfste hardlooprondje.

Sinds 3 december vorig jaar heb ik iedere dag een run gedaan en een snelle optelsom leert me dat ik vandaag honderdeenenveertig dagen aaneengesloten heb hardgelopen.
‘Gekkenhuis,’ zou mijn moeder vroeger gezegd hebben, en ik kan haar geen ongelijk geven.

Met mijn zesenvijftig jaar iedere dag, minimaal drie kilometer hardlopen, eist nogal wat van je. Lichamelijk gezien. Geestelijk is het prima vol te houden. Hardlopen is als mediteren. Het geeft je hoofd rust, maar met het lichaam is dat even anders. Mijn body schreeuwt af en toe om rust en dat gaat niet wanneer je iedere dag wil hardlopen.

Ik kijk het nog even aan. Misschien dat de pijntjes en ongemakken vanzelf overgaan, en misschien helpt het ook wanneer ik de afstanden van de hardlooprondjes kort houd, want ik vind het nu nog te voorbarig om dit jaar na honderdtwaalf dagelijkse hardlooprondjes te stoppen met mijn dagelijkse runs.

Het vorige stukje tekst van afgelopen zaterdag kunt u zien als een gastblog die onder mijn naam een paar regels tekst heeft geschreven over alcholvrije drankjes. In werkelijkheid was het een gegeneerde tekst via een ChatGPT, de kunstmatig intelligente chatbot die met de door mij gegeven opdracht ‘schrijf iets leuks over alcohovrije drank’ de geplaatse tekst naar boven bracht.


Het idee is leuk en misschien aantrekkelijk, maar kunstmatige intelligentie kan pas met een mening komen wanneer er ervaring over is gedaan, en ik ben van mening (weet bijna zeker) dat een chatbot nooit ervaring met alcoholvrije drank heeft gehad. Laat staan ooit iets genuttigd te hebben. Natuurlijk zullen diverse instructies en vervolgstappen een algoritme kunnen helpen met een mening of zelfs een betoog te kunnen houden, maar het is nooit een ervaring uit eerste hand. Het blijft een aanname. Denk ik.

Categorieën: Read

%d bloggers liken dit: