Vandaag een kort verslag. We waren laat uit bed. Het is tenslotte zondag. Geloof ik. Toch? In de ochtend besloten we nogmaals naar de grootste Griekse vlag ter wereld af te reizen, want na enig speurwerk op het internet bleek dat we van de week in een verkeerde plaats op zoek waren naar deze aanzienlijke vlag. Als een mislukte opdracht in ‘Wie is de Mol’. Na een rit van ruim een half uur kwamen we aan bij restaurant Keri Lighthouse, vanwaar je het beste zicht hebt op de vlag. Bleek dat het restaurant pas om half één opengaat. Ruim anderhalf uur wachten zat niet in de planning. Tot later. Of niet.

Hierna besloten we af te rijden naar een stukje strand, ten noordoosten van het eiland. Wederom een ritje van bijna een uur, door dalen en pieken over de achtbaan-achtige wegen die het eiland rijk is. Het blijft bijzonder om via de toegankelijke wegen ineens door een klein dorp te rijden, waar de weg verandert in een achteraf steegje. Het kan op Zykanthos. Heel even reden we door Kouliomenos, een gehucht met een bijzondere kerktoren, waarop een doodskop met zwaarden en het ‘Alziend oog’ stonden afgebeeld. Alsof ik in een niet virtuele game van Uncharted zat.

Na een korte fotoshoot reden we door naar het strandje. Het was al aardig druk op de weg en eenmaal bij het strandje aangekomen was het heel druk. Zo druk dat het zou zijn alsof je je badlaken op de Regulierdwarsstraat tijdens gaypride wilde neerleggen. Een no go. Daarop besloten we terug naar ons logeeradres te gaan om de rest van de middag bij en in het zwembad te gaan liggen. Helemaal niet verkeerd. Zeker niet wanneer je een spannend boek hebt.

‘s Avonds zijn we weer naar het centrum van Laganas gelopen, waar we voor een tweede keer bij Super Paradiso zijn gaan eten. Wederom kwalitatief lekker gegeten, hoewel mijn fetakaas uit de pan, qua presentatie en smaak, een beetje fantasieloos was. Nadat het later in de avond iets te gezellig werd (gasten werden uitgenodigd om de sirtaki te dansen en iedere halve minuut ‘Opa!’ te roepen), was dit de aanwijzing om de rekening op te vragen. Kindertheaters of buurthuisactiviteiten zijn niet aan mij besteed. Op de terugweg naar mijn fles wijn hebben we nog toeristische gadgets, zoals een T-shirt en petjes met het eiland erop aangeschaft.

Er heerste toch een gevoel van ontevredenheid over dat we gistermiddag geen blik op het scheepswrak bij Navagio Beach konden werpen, dus besloten we deze ochtend nog een laatste poging te wagen. Edo had ergens gelezen dat de toeristenmassa pas vanaf 10:00 uur aanwezig zal zijn, dus het plan was om op tijd onderweg te zijn.

Rond negen uur zaten we in de auto richting het noordwesten. Inmiddels raakten we (Edo) al enig gewend aan het wegdek met de verrassende bochten en stevige hellingen (en de stevig hellende bochten) en waren we binnen het uur op dezelfde plek als gistermiddag. Het was er rustiger. Gelukkig. Bij het uitzichtpunt was er wel een rij, maar deze was te overzien. Gelukkig waren mijn verwachtingen over het wrak niet te hoog, anders had ik een aardige teleurstelling te verwerken.

Bij het uitzichtpunt moest je op je tenen gaan staan om het scheepswrak in z’n geheel te kunnen zien, en dan was dat ook nog net geen stipje. Er zijn ansichtkaarten te koop waarop het wrak er beter/duidelijker op staat. Na snel een paar kiekjes en één selfie te hebben geschoten, zaten we al rap in de auto met airco. Hier besloten we te vertrekken naar de vuurtoren, ook bekend als Skinari Lighthouse. Een aardige trip waarbij het wegdek opvallend goed, heel recent, aangelegd was.

Toegang tot de vuurtoren was er niet, dus zijn we even verderop naar een ander uitkijkpunt geweest, waar heel veel trappen waren om te kijken naar/in de ‘blauwe grotten’. Terug bovenaan de trappen hebben we meteen geluncht (club sandwich en verse jus d’orange) om op krachten te komen. Hierna vertrokken we richting Zakynthos-stad, en daar voorbij om de Venetiaanse Brug uit 1805 (of de restanten ervan) in Argási te bewonderen. Hiervoor moesten we wel illegaal over de terrassen van diverse hotels lopen, maar het is ons gelukt.

Na een korte foto-shoot van de vervallen brug zijn we richting ons logeeradres gegaan om wederom in en bij het zwembad te liggen. we hebben tenslotte vakantie. In de avond zijn we weer richting het centrum gelopen, op zoek naar een restaurant, tot Edo een zijstraatje zag waar best veel eetgelegenheden waren. Uiteindelijk zijn we bij Greco’s, een Grieks/Pools restaurant, aangeschoven, waar we heerlijk hebben gegeten. Hierna weer terug gelopen en nu bijkomen en uitbuiken op het zitje voor ons appartement.

Vanmorgen ging tijdens de vakantie de wekker, want ik wilde gaan hardlopen. De autist in mij wil/moet minimaal elke week eenentwintig kilometer hardlopen en voor deze week moest ik nog minimaal vijfenhalf kilometer hardlopen. Dus wat doe ik dan? Dan plan ik een route van ongeveer zes kilometer in, zodat die eenentwintig kilometer wordt aangetikt. Daarom ging de wekker om half zeven.

Vanmorgen had het ook even flink geregend (voor het eerst sinds april jl. hoorde ik later) en begon de run al lekker vochtig en beklemmend. Ik had besloten de drukke weg naar het centrum van Laganas af te lopen, tot aan het strand en dan weer terug. Veel gaten in de weg en vooral veel op- en afstapjes. Normaal gelopen valt dat niet op, maar nu wel. Mede door de hoge vochtigheid en temperaturen kwam ik doorweekt ‘thuis’. Ik ben/moest gaan afkoelen in de ijskoude jacuzzi. Wat een verademing!

Nadat ik was opgeknapt (douchen en ontbijt) kwam de man van EuroHire onze huurauto afleveren. We kregen diverse instructies en tips over het autorijden op het eiland, en al snel waren we er klaar voor om het eiland te ontdekken. Edo wilde graag de allergrootste Griekse vlag ter wereld bij Limni Kiri zien, dus dat was onze eerste doel. De Peugeot 208 is een pittig autootje met een prima werkende airco en in no time waren we op plaats van bestemming. We weten niet wat het was, maar we konden geen grootste vlag zien. Waarschijnlijk bij de laatste wasbeurt enorm gekrompen, ofzo.

Geen tegenslag, maar een gepasseerd station. Op naar de volgende bestemming: Shiza Cross van Kambi. Het witte kruis herinnert eraan dat in 1944 tijdens de Griekse Burgeroorlog een aantal partizanen door hun tegenstanders in de zee werden gegooid. Een gevalletje van joep-doei-de-mazzel. Hier wilde we even lunchen, maar de serveerster (of aanwezige medewerkster) zei dat we alleen iets konden drinken, want de keuken ging pas om twaalf uur open. Een snelle blik op ons horloge gaf aan dat het twee minuten voor twaalf was. Prima, een hint is snel begrepen. Joep-doei dan maar!

We reden verder. We waren wel benieuwd naar het ‘wereldberoemde’ scheepwrak op het Navagíou Beach. Halverwege nog even geluncht bij Exo Chora, waar we een machtige omelet hebben gegeten, en daarna door naar het wrak op het strand. Je kan dus niet via het land op het strand komen, maar met de auto kom je wel op het punt waar je naar beneden kunt kijken naar het scheepswrak in de verte. Bij het uitkijkpunt aangekomen liepen we tegen een enorme lange rij met toeristen aan. No way dat ik minutenlang in de zinderende hitte ga staan wachten voor een mislukte selfie. Dan kan ik het nog beter fotoshoppen.

Hierna besloten we weer naar ‘thuis’ af te rijden. Een ritje van nog geen uur door het bergachtige landschap. Geen autoproblemen of off the road-momenten, met de huurauto dit keer. Bij ons appartement aangekomen hebben we nog even bij en in het zwembad gelegen, totdat de omelet verteerd was en we weer trek kregen. En wederom liep ik langs de drukke weg naar het centrum van Laganas, waar we uiteindelijk bij Mandala heerlijk hebben gegeten. Om half negen liepen we terug naar ons logeeradres waar we buiten nog hebben genoten van een glas witte wijn.

Terugkomend op het laatste woord van het vorige bericht: Cocktails. Daar zijn we gisteren dus niet aan toegekomen. Na het eten bij Super Paradiso aan het strand, waar we overigens heerlijk en (te) veel hebben gegeten, was het weer een wandeling van bijna drie kilometer terug naar ons appartement. Het gegeven dat we al ruim twintig uur op de been waren, gaf mij een klein verval in energie. Dit resulteerde in het vroeg naar bed gaan. Rond negen uur lag ik al in diepe slaap op ons tijdelijke bed. Dat overigens een prima bed is.

Vanmorgen was ik duidelijk uitgerust en zeker op tijd wakker. Nadat ik de douche had ervaren (pisstraal en temperatuur erg onregelmatig) gingen we voor het ontbijt bij de receptie. Voor ons een afstand van anderhalf keer struikelen, dus dat viel zeker mee. Het ontbijt was qua keuze karig, maar verder hartstikke prima. Hierna een korte (oké, ruim anderhalve kilometer) wandeling naar de plaatselijke buurtsuper, waar we voldoende (witte wijn!) hebben ingeslagen. Weer die anderhalve kilometer terug gewandeld en toen relaxt bij, en in, het zwembad gelegen.

Deze activiteit hebben we tot aan het einde van de middag volgehouden. Hierna ‘thuis’ nog even relaxt in de jacuzzi gezeten, met een glas witte wijn in de hand. Vakanties, je kan er alleen maar van houden. Na het relaxmoment zijn we op zoek gegaan naar het restaurant Achilles waar we gisteren voorbij zijn gelopen. Een restaurant in een soort van tuin met olijfbomen en aparte waterornamenten. Het bier en het eten was prima. Misschien komen we hier nog eens terug.

Eenmaal terug bij ons appartement wilden we op de roofgarden voor de cocktails gaan, maar de bediening was te druk met andere gasten en de paar vakantiegangers die overgeboekt waren en hier een slaapplaats probeerden te verkrijgen. Heel even moest ik aan het overbekende kerstverhaal denken. Waar ik verder niets mee heb. Gelukkig hadden we nog een flinke voorraad witte wijn in onze kitchenette staan en hier genieten we nu van op het terrasje voor ons appartement. Morgen gaan we met de huurauto het eiland nog meer ontdekken!

Vanmorgen vroeg vertrokken we om 01:00 uur richting Schiphol. Het vliegveld stond de afgelopen maanden vaak in het nieuws betreffende de enorme drukte van reizigers en de onderbezetting van personeel. Verhalen over gemiste vluchten, zoekgeraakte bagage en nog meer chaos, waren meer de regel dan uitzondering. De tip van onze reisorganisatie was dan ook om ruim van te voren aanwezig te zijn. Vandaar het vertrek om 01:00 uur van huis voor een vlucht naar Zakynthos om 05:20 uur.

Het was op dit tijdstip rustig op de snelwegen (duh), daarom waren we lekker vlot op Schiphol aangekomen. Van de parkeerplaats met de pendelbus waren we ook vlot gearriveerd bij de terminal. Het was overal rustig op het vliegveld. Enorm rustig in vergelijking met de verhalen van de afgelopen maanden. Het inchecken hadden we al thuis online gedaan, dus het was alleen naar de bagage-drop en voorbij de douane. Alles in no time gedaan. Bij de gate was het echte lange wachten. Hier hebben we een paar uur gewacht tot we konden boarden.

Eenmaal aan boord van de Boeing 747 ging alles als vanouds. De introductie over wat te doen bij ongeplande gebeurtenissen (zuurstofmaskers en nooduitgangen) en de ouderwetse, niet meer van deze tijd, mededeling dat dit een niet-roken-vlucht is. Hierna was het snel opstijgen en vlogen we al heel snel boven Duitsland. Na het bekijken van een film (op mijn iPhone gedownload), waren we al bijna op onze plek van bestemming.

Gearriveerd oo het Internationale Vliegveld, had ik via de air-tags al gezien dat onze koffers niet waren achtergebleven. Nadat we de kofffers van de bagageband hadden geplukt, zaten we al snel in de transferbus op weg naar onze accommodatie. Serenity Luxury Agrilla. Ons appartement valt ons zeker niet tegen. Precies zoals beschreven toen we de reis eind april hebben geboekt. Inmiddels hebben we in het zwembad gelegen en onze privé-jacuzzi gezeten. Straks op zoek naar een fijn Grieks restaurant en daarna cocktails!