Vanmorgen ging tijdens de vakantie de wekker, want ik wilde gaan hardlopen. De autist in mij wil/moet minimaal elke week eenentwintig kilometer hardlopen en voor deze week moest ik nog minimaal vijfenhalf kilometer hardlopen. Dus wat doe ik dan? Dan plan ik een route van ongeveer zes kilometer in, zodat die eenentwintig kilometer wordt aangetikt. Daarom ging de wekker om half zeven.
Vanmorgen had het ook even flink geregend (voor het eerst sinds april jl. hoorde ik later) en begon de run al lekker vochtig en beklemmend. Ik had besloten de drukke weg naar het centrum van Laganas af te lopen, tot aan het strand en dan weer terug. Veel gaten in de weg en vooral veel op- en afstapjes. Normaal gelopen valt dat niet op, maar nu wel. Mede door de hoge vochtigheid en temperaturen kwam ik doorweekt ‘thuis’. Ik ben/moest gaan afkoelen in de ijskoude jacuzzi. Wat een verademing!
Nadat ik was opgeknapt (douchen en ontbijt) kwam de man van EuroHire onze huurauto afleveren. We kregen diverse instructies en tips over het autorijden op het eiland, en al snel waren we er klaar voor om het eiland te ontdekken. Edo wilde graag de allergrootste Griekse vlag ter wereld bij Limni Kiri zien, dus dat was onze eerste doel. De Peugeot 208 is een pittig autootje met een prima werkende airco en in no time waren we op plaats van bestemming. We weten niet wat het was, maar we konden geen grootste vlag zien. Waarschijnlijk bij de laatste wasbeurt enorm gekrompen, ofzo.
Geen tegenslag, maar een gepasseerd station. Op naar de volgende bestemming: Shiza Cross van Kambi. Het witte kruis herinnert eraan dat in 1944 tijdens de Griekse Burgeroorlog een aantal partizanen door hun tegenstanders in de zee werden gegooid. Een gevalletje van joep-doei-de-mazzel. Hier wilde we even lunchen, maar de serveerster (of aanwezige medewerkster) zei dat we alleen iets konden drinken, want de keuken ging pas om twaalf uur open. Een snelle blik op ons horloge gaf aan dat het twee minuten voor twaalf was. Prima, een hint is snel begrepen. Joep-doei dan maar!
We reden verder. We waren wel benieuwd naar het ‘wereldberoemde’ scheepwrak op het Navagíou Beach. Halverwege nog even geluncht bij Exo Chora, waar we een machtige omelet hebben gegeten, en daarna door naar het wrak op het strand. Je kan dus niet via het land op het strand komen, maar met de auto kom je wel op het punt waar je naar beneden kunt kijken naar het scheepswrak in de verte. Bij het uitkijkpunt aangekomen liepen we tegen een enorme lange rij met toeristen aan. No way dat ik minutenlang in de zinderende hitte ga staan wachten voor een mislukte selfie. Dan kan ik het nog beter fotoshoppen.
Hierna besloten we weer naar ‘thuis’ af te rijden. Een ritje van nog geen uur door het bergachtige landschap. Geen autoproblemen of off the road-momenten, met de huurauto dit keer. Bij ons appartement aangekomen hebben we nog even bij en in het zwembad gelegen, totdat de omelet verteerd was en we weer trek kregen. En wederom liep ik langs de drukke weg naar het centrum van Laganas, waar we uiteindelijk bij Mandala heerlijk hebben gegeten. Om half negen liepen we terug naar ons logeeradres waar we buiten nog hebben genoten van een glas witte wijn.
DRAY BOSMA 