Kroonjuweel

Soms besef je pas hoe vaak je iets gebruikt wanneer het opeens niet meer werkt. Zo ging dat met de wasmachine; deur defect, vier weken niet kunnen wassen. Gelukkig werkt alles weer sinds afgelopen zaterdag. Resultaat: ik gelukkig en het huis ruikt weer fris naar schoon wasgoed en euforisch wasmiddel in het algemeen. Je vraagt je af hoe je het zover hebt kunnen doen.

Zo ging het bij mij met de digitale kroon van mijn Apple Watch. Dat kleine wieltje, zo vanzelfsprekend, dat ik non-stop gebruik voor notificaties, workouts, volume—en eigenlijk alles op dat schermpje. Sinds vorige week deed het niets meer. Geen klik, geen reactie, helemaal niets.

Mijn eerste gedachte was dat er misschien vuil onder zat. Even warm water en voorzichtig de knop ronddraaien en bewegen, zoals Apple zelf adviseert. Maar nee, niets. Daarna ben ik online gaan zoeken en ontdekte dat dit een veelvoorkomend probleem blijkt te zijn. Je voelt dan meteen die lichte irritatie opkomen. Als zoveel mensen het hebben, dan is er iets structureels aan de hand.

Goed, dan maar op advies de fysieke winkel in. Ik ging naar de Apple Premium Partner in Almere, in de hoop op deskundigheid en klantgerichtheid. Maar zodra ik vertelde dat de digitale kroon niet meer werkte, zuchtte de medewerker alsof ik om een compleet systeemherstel van een spaceshuttle vroeg. Na het invoeren van wat gegevens zei hij eigenlijk meteen dat ik beter een nieuwe Apple Watch kon kopen, want een reparatie zou rond de vierhonderd euro kosten.

Vierhonderd euro. Voor een horloge dat nog geen jaar oud is. Ik zei letterlijk: “Ja, dag. Dit kan toch niet anders dan onder de garantie vallen?” Volgens de medewerker van die winkel dus niet. En terwijl ik daar stond, kreeg ik sterk het idee dat wanneer er nieuwe klanten binnen zouden komen, ík waarschijnlijk meer zinnige informatie over Apple-producten zou kunnen geven dan hij. Dat straalde hij gewoon uit. Geen opzet, gewoon de werkethiek van tegenwoordig.

Lang verhaal kort: ik ben licht geïrriteerd de winkel uitgelopen en besloot mijn heil te zoeken waar ik dat eigenlijk meteen al had moeten doen. Rechtstreeks bij Apple Support. Via de chat op mijn mobiel deed ik mijn verhaal. Rustige, duidelijke communicatie. Medewerker Daan dacht mee, herkende het probleem en begreep de garantievoorwaarden. Binnen een paar minuten was alles geregeld. Mijn horloge wordt door een koerier opgehaald en ik betaal niets, want dit valt gewoon onder garantie. Precies zoals het hoort.

Het verschil tussen een Premium Partner en Apple zelf kan niet groter zijn. Waar de winkel me vooral wil laten betalen, doet Apple wat ze moeten doen: service verlenen. Dus voor iedereen die ooit in dezelfde situatie belandt: mijn advies. Ga direct naar Apple. Je bespaart jezelf tijd, ergernis en ook nog een paar honderd euro.

Pols

Ik dacht altijd dat ik mezelf het beste kende. Ik weet wanneer ik moe ben, wanneer ik honger heb en wanneer ik beter op de bank kan blijven liggen. Dat dacht ik tenminste. Maar mijn Apple Watch weet het beter. Dat horloge kent me inmiddels intiemer dan ik mezelf ooit heb gekend.

Ze weet wanneer ik te lang zit, wanneer mijn hartslag stijgt, wanneer ik onrustig slaap. Ze weet zelfs wat ik ontken: dat ik te weinig beweeg. En ze zegt het zonder omhaal. Deze maand, meldt ze, moet ik minimaal veertien dagen meer dan vijfennegentig minuten bewegen. Niet wandelen, niet lummelen. Bewegen.
En ik gehoorzaam.
Bijna slaafs.

In de vroege ochtends, nog voor de koffie, kijk ik naar mijn pols. Drie ringen, drie opdrachten. De rode voor calorieën, de groene voor het aantal minuten activiteit, de blauwe voor staan. Samen vormen ze een vriendelijk soort dwangbuis. Als de groene ring nog open is, voel ik me schuldig, alsof ik iemand teleurstel. Niet mezelf, maar háár.

Soms loop ik laat op de avond nog een rondje door de straat. De buren denken vast dat ik slapeloos ben, maar nee: mijn horloge heeft me op pad gestuurd. “Nog twaalf minuten,” zegt ze, met dat onverbiddelijke geduld van technologie. En daar ga ik dan, ploeterend door de regen, in de hoop dat de ring eindelijk sluit.

Het is wonderlijk hoe iets van aluminium en glas je zo kan sturen. Ze prijst, ze tikt, ze trilt — een klein, digitaal geweten om mijn pols. En eerlijk gezegd: ik luister liever naar haar dan naar mezelf.
Want ik dacht dat ik mezelf kende.
Maar zij kent me beter.