Ik had me eerder deze week voorgenomen om vanmorgen een klein rondje te gaan hardlopen, maar mijn motivatie bleek ook op vakantie te zijn. Dus niet in hardloopoutfit om 07:00 uur de deur uit, maar gewoon nog even blijven liggen (niet dat het vakantiebed zo comfortabel ligt, maar dat terzijde). Het hardlooprondje komt een dezer dagen wel. Of niet.

Vandaag lag een wandeling naar het vissersplaatsje Ammoudi in de planning. Een wandeling die bestaat uit een tochtje door het mega-toeristische stadje Oía en een zeer steile trap naar beneden van 278 treden. Een sportieve uitdaging. Het is ons wel gelukt en beneden stond een aangename, stevige bries. We liepen beneden eerst naar links, richting het strandje, via diverse terrassen om later via dezelfde terrassen naar het mini-haventje te lopen. In Madurodam zijn de havens niet veel kleiner. Het begrip vissersplaatsje is ook niet meer van toepassing, alles staat er in het teken van de toerist.

Nadat we wel genoeg van Ammoudi hadden gezien mochten we dezelfde steile trap oplopen. We hadden er voor kunnen kiezen om via de autoweg terug naar Oía te wandelen, maar die was niet veel minder steil, en een paar extra kilometers omlopen. De 278 traptreden waren ons bekend, dus de keuze was beslist. Na de vierde, of vijfde rustpauze, nog niet halverwege onze klim, was ook het moment van inzicht dat de geest wellicht nog jong is, maar het lichaam allang niet meer.

Boven aangekomen waren de meeste toeristen ook in Oía gearriveerd en was het weer hilarisch druk in de straatjes. We hebben voor een lunch op een overdekt terras bij Apsithia gezeten met uitzicht op de witte huisjes en de vele ‘Instagram-onderdanen’. Alles in dienst van social media. Ik zou het komisch vinden, als het niet zo triest was: Vrouwen en meisjes die op hakken -waar je niet op kunt lopen, en in blote jurkjes -die niets van het lichaam verhullen, moeilijk doen om zo mooi mogelijk en ook het liefst zo ongeïnteresseerd mogelijk op de foto willen staan. Dan is die geest van mij dan toch niet zo jong meer.

Na een middagje van zwemmen en luieren (die gewoonte blijven we hier trouw) was het in de vroege avond weer op zoek naar een gepast restaurant in Oía. De zon was al bijna onder, dus de meeste toeristen zaten met hun mobieltjes aan de kust de in de zee zakkende zon te fotograferen. Wij vonden ons restaurant van de avond in Kasteli of Oía. Niet echt een succes, noch een aanrader en daar laat ik het maar bij. Soms zeg je juist meer door te zwijgen.

Na het restaurantbezoek zijn we nog even doorgewandeld naar het westen van Oía, tegen de stroom van terugkerende toeristen in. Altijd gezellig om in het Nederlands de buitenlandse bezoekers het ongewenste toe te wensen (grapje, natuurlijk!). Na een kleine omweg weer richting het tijdelijke thuis gewandeld en onderweg een ijsje gescoord om daar verder voor ons appartement te genieten van de avond en een glas wijn. Life is good.