Vanmorgen stond ik al voor 06:45 uur naast mijn bed. Ik wilde toch minimaal één keer een hardlooprondje op Santorini hebben gedaan en dat wilde ik niet al te laat doen. Dus mezelf snel opknappen, hardloopkloffie aan, en gaan! In een lekker tempo liep ik de lange weg af, richting het westen, naar het centrum van Oía. Vlak voor de bus-terminal sloeg ik rechtsaf richting Tholos, naar het noorden. Mijn tempo schoot omhoog, want de weg liep heel steil omlaag. Dit hield aan tot ik beneden bij het einde van het eiland kwam. Na 3 kilometer besloot ik om te keren. Zo kom ik zeker wel aan de minimaal te lopen 5 kilometers, dacht ik. Mijn running-apps gaven achteraf aan dat dit me was gelukt.

Na mijn rondje (en ontbijt) stond een bezoek aan het plaatsje Kamári op de agenda. Dit ligt ten zuiden van het vliegveld en dit betekent dat we met het openbaar vervoer in Fira/Thira moesten overstappen op een andere bus. Dit keer was het iets minder chaotisch op de bus-terminal en zaten we al rap in de ge-airconditioneerde bus naar onze bestemming.

Aangekomen in Kamári stapten we uit bij de ‘Noodonderkomens’. Dit zijn de voorlopers van de containerwoningen, die in 1956 uit de grond werden gestampt voor de dakloze slachtoffers na de heftige aardbeving van dat jaar. Tegenwoordig wonen er allen nog kippen en duiven in deze rijtjeshuizen. Vanuit hier liepen we door naar Panagía Mirtidiótissa, de hoofdkerk van Kamári, die alleen voor de echt-gelovigen open is tijdens de kerkdiensten. Hierna zijn we met een kleine omweg doorgelopen naar het strand van Kamári.

Langs de Kamári-Beach loopt een promenade, waar we al wandelend hebben genoten van de vele toeristen. Ik hoop dat ze ook om ons hebben kunnen verwonderen. Tegen het einde van de promenade hebben we prima geluncht (chicken salad) bij Almira. Terugwandelend naar de busstop, bij de ‘Noodonderkomens’, hebben we her en der nog wat souveniers en zonnebrandcrème gescoord. Het laatste waren we vergeten mee te nemen.

De terugweg ging weer prima, waar een voor mij fantastische conducteur/kaartverkoper op de bus zijn werk deed. Tegen toeristen met natte badkleding eiste hij dat ze gingen staan. Geen natte stoelzittingen voor toekomstige passagiers, en bij ieder bushalte riep hij tegen de trage, dralende toeristen: ‘Hurry! Hurry! No hurry, no ride!‘ En daar was hij heel serieus in. Ik hou van deze Griekse versie van mezelf. Edo zei al dat ik kon gaan solliciteren.

In Thira/Fira aangekomen was het dit keer weer mega-chaos bij de bus-terminal. paniekerige toeristen met rolkoffers en angstige gezichten, heen en weer rennend naar een verkeerde bus. En dat in het Italiaans. Dat klinkt minstens 10 keer zo heftig. Sono la pace stessa! Gelukkig stond onze bus naar Oía na enkele minuten geduldig op ons te wachten, waarna we na zo’n 20 minuten weer voor de deur van onze accommodatie werden afgezet.

Eenmaal bij onze plaatselijke ‘thuis’ zijn we snel het zwembad ingedoken (via het trappetje) en hebben verder heel relaxt de rest van de middag doorgebracht. Een beetje lezen, een beetje power nappen. In de avond zijn we naar Alkyona gewandeld om daar te gaan uiteten. Dit restaurant ligt net buiten de gangbare wandelroutes, maar ik zag het vanmorgen tijdens mijn hardlooprondjes en Edo zag het vanuit de bus naar Kamári. Hier hebben we heerlijk gegeten/genoten. Behalve van de Griekse koffie. Die was wel héél sterk. Sterker dan de verhalen die ik hier vertel…