Vanmorgen waren we op tijd wakker. Nog voordat de wekker afging stond Edo al onder de douche, want vandaag was de dag van de terugreis. Van onze Sunweb-hostess hadden we al eerder een whatsapp-bericht ontvangen dat we vandaag voor 10:00 uur uitgecheckt moesten zijn en dat we klaarstonden voor onze transfer naar het vliegveld. Géén stress, we waren ruim op tijd gedoucht en het ontbijt was ook allang genuttigd toen we om kwart voor tien bij de receptie van Olympic Villas ons lieten uitchecken.

Even voor 10:00 uur werden we opgepikt door de transfer-chauffeur en reden we in vlot tempo naar het vliegveld van Santorini. Hier ging ook alles relaxt, en op tijd. Ik vond het wel een beetje jammer dat Edo en ik niet naast elkaar in het vliegtuig mochten/konden zitten, maar Edo zat een rij vóór mij bij het raam en ik daarachter bij het gangpad. Ook geen ramp te noemen. Na de hectiek van het kleine vliegveld, de onbegrijpelijke logica van de Griekse douane en de onlogische logistiek van koffie halen (aan balie A bestellen en verderop bij balie C ophalen) konden we om 11:45 uur gaan boarden. Nog steeds ben ik lichtelijk verbaasd over de mensen die haastig vooraan willen staan, terwijl de stoelen al zijn toegewezen. Het zal wel iets met handbagage te maken hebben…

Eenmaal in het vliegtuig ging alles vlotjes, inclusief drie kwartier vertraging, en eenmaal in de lucht heb ik de film Spectre gekeken. Ondertussen genietend van een grote cappuccino met gevulde koek. Bij de aftiteling van de film vlogen we alweer boven Nederland en heb ik toen het eerste gedeelte van No Time To Die gekeken. Ik zat niet bij het raam, dus kon niet naar buiten kijken. Tegen de tijd dat de slechteriken in de film een gevaarlijk virus wilde stelen, landden we alweer op Schiphol.

Eenmaal op vaste grond ging alles zoals het voor onze vakantie ging; zoals we het gewend zijn. We hebben de afgelopen dagen meer dan genoeg foto’s geschoten om de herinneringen levendig te houden en we hebben nog een weekje vrij om te wennen aan het thuiszijn.