Bij het wachten op mijn verbinding naar thuis op station Duivendrecht sta ik hier vanzelfsprekend met meerdere reizigers op het perron. Naast mij staat een niet onaantrekkelijke meneer en mijn oog valt op de zak met gewassen worteltjes in zijn hand. Hij eet ervan en doet dit op een -voor mij- vreemde, kinderachtige manier; hij neemt korte hapjes en schuift zo de wortels naar binnen. Knauw, knauw, knauw.

Ik kan nog net een gegrinnik inhouden en moet ook denken aan mijn oud-collega, Agnes, van zo’n kleine twintig jaar geleden. Niet omdat zij vroeger ook op zo’n vreemde manier at, maar wel omdat ze, in een poging tot stoppen met roken, wekenlang deze gewassen worteltjes wegvrat. Ik zou niet overdrijven wanneer ik hier schrijf dat ze na die periode bijna een oranje complex had. Het is haar, na ik aanneem, na zo’n 1.876 wortels gelukt om niet langer een sigaret op te steken.

Ik denk aan haar sportieve karakter, nádat ze was gestopt met roken en een relatie kreeg met onze sportieve collega Jeroen. Samen stonden ze sportief in het leven. De glimlach op mijn gezicht verdwijnt abrupt wanneer ik me herinner hoe het met Agnes is vergaan. Nadat ze in juni 2005 van baan veranderde, hoorde ik jaren later, in juli 2011, dat ze de meest oneerlijke gevecht in haar leven heeft moeten opgeven. Op drieendertig jarige leeftijd. De treinreis naar huis heeft nu een beladen sfeer.

Thuis aangekomen kleed ik me meteen om voor een klein rondje hardlopen. Het bewegen op hardloopschoenen relativeert mijn gedachten, en daar heb ik behoefte aan. Na een klein half uur ben ik uitgerend. De vijf kilometer hebben mijn gedachten verzet. Het leven is niet altijd leuk, maar sta er niet te veel bij stil.