Het is gisteren een week geleden dat ik in de vroege ochtend voor een laatste keer ben gaan hardlopen. Nadien heb ik nog wel hardgelopen, maar niet op een creatieve manier. Ik wilde vorige week op tijd de deur uit, want er was die dag mooi weer voorspeld. Met al hoge temperaturen in de ochtend. Om me zelf niet te veel te kwellen had ik me voorgenomen om voor negen uur te vertrekken. Dan was ik na anderhalf uur weer thuis en hoefde ik ook niet moeilijk te doen met flesjes water voor onderweg. Rond kwart voor negen trok ik de deur achter me dicht om een rondje van 12 kilometer om de Noorderplassen, ten noorden van Almere-Stad, te lopen.
Na een kwartier wist mijn hardloop-app te melden dat ik 3 kilometer achter me had gelaten, en rende ik de woonwijk uit. Ik ging in een lekker tempo via de Von Draisweg richting de Trekvogelweg. Deze weg is ingesloten tussen water, met aan de westzijde de Noorderplassen en aan de oostelijke kant de Hoge Vaart. Een kudde van ongeveer 30 schapen stonden aan de zijkant achter schrikdraad te grazen. Een paar wollen exemplaren keken even op, maar waren niet onder de indruk. In de verte liep een andere hardloper me tegemoet en na een paar minuten bij het passeren begroetten we elkaar, als motorrijders. Met een opgestoken hand.
Met een glimlach op mijn gezicht liep ik richting het noorden, met muziek van Armin van Buuren in mijn oordopjes. Op deze muziek kon ik met gemak een halve marathon lopen, maar dat stond niet in de planning, want daar had ik deze ochtend geen tijd voor. Op een gegeven moment werd ik in mijn trance gestoord door een enorme knal. Ik voelde de druk van een enorme explosie door mijn hele lijf. Ik bleef verschrikt stilstaan. Min oren piepten aanhouden. Ik keek om me heen wat de oorzaak van deze knal moest zijn geweest. Voor mij leek het alsof er ergens een gebouw op een nabijgelegen industrieterrein was ontploft.
Vanachter de drie appartementenflats bij restaurant ‘The Boathouse‘, ten westen van mij zag ik een enorme hoge grote rookpluim ontstaan. Er moest iets ten hoogte van Amsterdam zijn gebeurd, tenminste dat dacht ik. Helaas ben ik niet zo goed in het inschatten van afstanden en mijn gevoel voor topografie is ook niet om naar huis te schrijven. Wel kleurde de lucht boven, waarvan ik dacht dat het Amsterdam was, een vreemde lila en oranje kleur. De hemel leek kunstmatig door een computers te zijn ingekleurd. De gekleurde lucht breidde zich uit, ook richting Almere. Als er een zoet gekleurde deken over ons heen trok.
Mijn lichaam herstelde zich enigszins van de enorme knal en ik besloot weer verder te rennen. Het klinkt nu idioot dat je na zo een grote knal gewoon doorgaat met het leven, maar het is net als bij iedere andere grote explosie of ramp. De impact komt later pas. Wanneer je de verhalen hoort en de beelden op televisie ziet. Daarbij ben ik net zo egoïstisch als ieder ander mens. Je gaat door met de persoonlijke dagelijkse dingen en hardlopen was wat ik op dat moment deed.
Ik rende verder, voorbij de trailerhelling en over de Schateilandbrug. De Trekvogelweg heet na die brug het Trekvogelpad. De reden hiervoor is me onbekend, maar het heeft vast iets te maken met die beroerde bestrating daar. Mijn hardloop-app gaf me door dat ik weer een kilometer verder was. Dat mijn gemiddelde snelheid iets van 5.45 minuten per kilometer was. Niet verwonderlijk, de laatste kilometer had ik stilgestaan. Een groepje jongens speelden bij een aanlegsteiger in het water. Ze riepen iets naar mij, maar Armin van Buuren overstemde het geschreeuw van deze jongens en het had zo kunnen zijn dat ze gewoon schreeuwden bij het spelen. Ik had ook geen zin om naar een paar kids te luisteren. Ik rende in mijn eigen tempo door. Hierdoor zag ik niet dat ze in paniek naar de lucht wezen.
Wordt binnenkort vervolgd..
DRAY BOSMA 