We reden afgelopen week door de bergen van Corfu. In een huurauto, piepend in de bochten, met de lucht vol dennen en zeezout. Het had een idyllisch plaatje moeten zijn, zo’n tafereel dat je later opslaat als ansichtkaart in je geheugen. Maar opeens, ongevraagd, kwam er een gedachte binnengelopen. Een gedachte die zich niet netjes aanmeldt bij de portier van je brein, maar gewoon binnenstapt, de voeten op tafel legt en zegt: “En stel nou eens dat jullie hier uit de bocht vliegen? Zo hup, het ravijn in.”

Het duurde maar een paar seconden. Dan zie ik het al voor me: een slip, een stuur dat het begeeft, een tegenligger die net iets te breed is voor het weggetje. We schuiven achteruit, langzaam, bijna gracieus, richting de diepte. Mijn handen klemmen zich vast aan het dashboard, mijn hart raast als een tol, terwijl ik tegelijkertijd besef dat we gewoon rijden, rustig, beheerst en zonder gevaar. Want er gebeurt werkelijk niets. Alleen die paar gedachten, even, zoals een mug die langs je oor zoemt en vervolgens alweer verdwijnt.

Gelukkig gebeurt het niet vaak. Het is geen vaste gast, dit doemdenken. Meer een passant, iemand die af en toe even zwaait vanaf de stoep om je te herinneren aan de breekbaarheid van het leven. Misschien is dat ook de functie ervan: niet om te kwellen, maar om te benadrukken dat de weg mooi is, zolang hij begaanbaar blijft.

Ik zet de radio iets harder, zie de zee schitteren in de verte, en de gedachte is alweer weg. Mijn man wijst naar een taverna beneden, waar we straks misschien lunchen. Ik knik. Want meestal wint de zon het gelukkig van de schaduw.

Het vliegtuig gromt zachtjes, als een log beest dat zich in beweging heeft gezet. Ik zit erin, onderweg naar Griekenland. Buiten schuiven wolken voorbij, alsof iemand een dekbed uitklopt. Het opstijgen blijft wat het altijd was: een ruk in de buik, een lichte dreun en plotseling de gewaarwording dat de aarde kleiner wordt. Daarin is niets veranderd. Maar alles eromheen wél.

Vroeger begon het vliegen al bij de balie, waar je met je ticket, een stevig stuk papier, half zo groot als een brief, langzaam naar voren in de rij schuifelde. Er werd gestempeld, geknikt en gewezen. Je had een stoel toegewezen gekregen door een nors gezicht achter de balie. En als je geluk had, dan zat je bij het raam.

Nu is dat allemaal anders. Op mijn telefoon huist mijn hele reis. Eén tik met mijn duim en ik wandel langs poorten die openzwaaien alsof ik een oude bekende ben. Mijn stoel heb ik dagen geleden zelf gekozen, met de achteloosheid van iemand die een vakje aanvinkt. En toch, als ik eenmaal zit, voel ik dezelfde spanning als altijd: de reis is begonnen.

Wat mij treft, is hoe weinig dit alles afdoet aan het oude gevoel. Je ziet medepassagiers glimlachen om dezelfde reden als jij. Vakantie. Op weg naar een eiland waar de zon gul schijnt, waar de dagen loom zijn en de avonden warm.

We reizen sneller, eenvoudiger, met minder papier in de zak. Maar dat gezamenlijke, bijna kinderlijke geluk van onderweg zijn, dat is onveranderd. Het hangt in de cabine, tussen de trolleys en de bagagevakken, net zo tastbaar als vroeger en ik verwonder me aangenaam. Want hoog boven Europa merk ik dat techniek veel verandert, maar niet dat éne: de vreugde van het begin van de vakantie.

Dinsdagavond, een uur of negen. Buiten hing de lucht loom boven de stad, alsof de zomer ergens anders was blijven steken. Binnen zat ik met een kop koffie die eigenlijk al koud was geworden. De dag had meer omgegooid dan ik in weken had meegemaakt. Want sinds die dinsdagochtend was de onzekerheid waar we al een tijdje in hadden gezeten, voorbij. Een deur die dichtsloeg, en tegelijk een raam dat openging.

En juist daarom gebeurde er iets geks. Alsof het leven zelf ons een duwtje gaf, belandden we diezelfde avond achter de laptop. “Zullen we?” zeiden we tegelijk. Niet aarzelend, maar met een zweem van stoutmoedigheid. En voor we het goed en wel beseften, klikten we ons een week naar Corfu toe. Nog nooit hebben we zo krap van tevoren een vakantie geboekt. Normaal zou ik er nachten over piekeren, lijstjes maken, reisgidsen openslaan. Maar nu niet. Het voelde alsof ik in een achtbaan stapte zonder de beugel nog vast te klikken. Rollercoaster-stijl, en dan in het kwadraat.

Toen de bevestigingsmail binnenkwam, keek ik ernaar alsof het een brief uit een andere wereld was. Daar stond het zwart op wit: we gingen. Alsof een eiland in de Ionische Zee zijn armen al voor ons opende. Terwijl de adrenaline nog natrilde, kwam er een kalmte over me. Want wat ons te wachten stond, is een week van luieren. Een stoel aan het zwembad, de zee die zonglinstert alsof ze speciaal voor ons haar mooiste jurk heeft aangetrokken, en dagen die niets van ons eisen behalve misschien de keuze tussen een Griekse salade of een tweede glas wijn.